Ο Καμίνης και η ελληνική Τζιχάντ.

Προχθές, μια ομάδα ανθρώπων μπήκε στη συνεδρίαση του Συμβουλίου του πανεπιστημίου και, όπως έχει συμβεί δεκάδες φορές μέχρι τώρα, τη διέκοψε βιαίως. Γιατί διαφωνούσε με την ημερήσια διάταξη, γιατί διαφωνούσε με όσα έλεγαν οι καθηγητές.

Κάποιος, όμως, αυτή τη φορά τηλεφώνησε στην αστυνομία και αυτή προχώρησε σε προσαγωγές.

Ο περιδεής πρύτανης έσπευσε να νίψει τας χείρας του, δεν τηλεφώνησε αυτός, οι «φοιτητές» να διαμαρτυρηθούν ήθελαν απλώς.

Σ’ αυτή τη χώρα έχουμε κατασκευάσει μια νέα γλώσσα. Ένα newspeak.

Που δεν αντιστοιχεί καθόλου στην πραγματικότητα. Όποιος θέλει, επειδή έτσι θέλει, μπορεί να διακόπτει συνεδριάσεις, να σταματάει εκλογές, να μπαίνει στα υπουργεία, να προπηλακίζει όποιον θέλει, επειδή έτσι γουστάρει.

Γιατί έχει δίκιο, και έχει δίκιο γιατί αυτός πιστεύει ότι έχει δίκιο.

Χωρίς καμία νομιμοποίηση, μια παρέα, 10 άνθρωποι, μια οργάνωση, μια ομάδα, ένα κόμμα, αποφασίζει ότι έχει δίκιο και άρα μπορεί να το επιβάλλει διά της βίας.

Ακόμα και με ξύλο.

Ο ορισμός του φονταμενταλισμού.

 

Στην Ελλάδα η Τζιχάντ βαφτίζεται «δίκαιη οργή» και όσοι με φασιστικό τρόπο εμποδίζουν την ελευθερία της έκφρασης, τρομοκρατούν, βιαιοπραγούν, χειροδικούν εναντίον οποιουδήποτε έχει διαφορετική άποψη, ονομάζονται «αγανακτισμένοι» και όχι Ταλιμπάν.

Τα media μιλάνε πάντα για «φοιτητές», «εργαζόμενους», οι οποίοι διαδήλωσαν την αντίθεσή τους και τα λοιπά και τα λοιπά.

Ποιες εκλογές, ποια πλειοψηφία, ποια γενική συνέλευση, ποια απόφαση, ποιου σώματος, νομιμοποιεί τη συμπεριφορά του τραμπούκου Τάκη, Μάκη, Σάκη;

Καμία.

Οι δημοσιογράφοι, όμως, συνεχίζουν να μεταδίδουν «οι φοιτητές, οι δημοτικοί υπάλληλοι». Ρώτησαν τους φοιτητές;

Αντιπροσωπεύουν οι τραμπούκοι τους δημοτικούς υπαλλήλους;

Όταν κάποιοι επιτέθηκαν στο δήμαρχο Αθηναίων, έσπασαν το αυτοκίνητό του, τον προπηλάκισαν και τον κυνήγησαν πετώντας του μπουκάλια, δεν μάσησε τα λόγια του. Κατήγγειλε τον πρόεδρο των συνδικαλιστών για ηθική αυτουργία γιατί επανειλημμένα τον έχει στοχοποιήσει.

Και ζήτησε από τη δικαιοσύνη να κάνει το καθήκον της.

Εκνευρίζομαι όταν ακούω κριτικές για τον Γ. Καμίνη.

Όχι οποιεσδήποτε κριτικές, αλλά αυτές που λένε ότι δεν είναι δυναμικός, ότι δεν είναι πολιτικός, ότι είναι άχρωμος.

Ναι, είναι τόσο άχρωμος που του έχουν επιτεθεί ήδη αρκετές φορές και έχουν προσπαθήσει να τον τραυματίσουν τραμπούκοι κάθε χρωματικής απόχρωσης.

Το κάνουν αυτό ακριβώς γιατί ο Καμίνης είναι εντελώς πολιτικός.

Δεν κάνει σόου, δεν παίζει το παιχνίδι των δηλώσεων και των ψεύτικων μονομαχιών που δίνει κάθε μέρα το πολιτικό σύστημα προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού. Αλλά υποστηρίζει αμετακίνητος μέχρι κεραίας αυτά που πιστεύει σωστά για την πόλη και την κοινωνία μας.

Έστω και αν αυτά τον κάνουν να μην έχει πουθενά φίλους.

Αντιστέκεται στις ακροδεξιές προσπάθειες που θέλουν να μετατρέψουν τη φτώχεια σε πολιτικό σόου, αδιαφορώντας αν με τα δήθεν συσσίτια για φτωχούς σκορπίζουν τη μιζέρια στην πόλη.

Αυτός κάνει τον Κόμβο, όπου με αξιοπρέπεια και διακριτικότητα οι συνάνθρωποί μας παίρνουν βοήθεια χωρίς τις κάμερες της τηλεόρασης στην πλατεία Συντάγματος. Αντιστέκεται στις παραβιάσεις και καταλήψεις δημοτικών κτιρίων δήθεν για τους άστεγους, στην πραγματικότητα για ακτιβιστικά σόου αυτοεπιβεβαίωσης.

Βρίσκει δημόσιους χώρους, βάζει κρεβάτια, μοιράζει φαγητό.

Φτιάχνει σχέδιο νόμου και προτείνει να μην κλείνουν οι δρόμοι όταν οι διαδηλωτές είναι λίγοι, μήπως και σταματήσει η εξόντωση του εμπορικού κέντρου της Αθήνας. Αντιμετωπίζοντας τη μήνι αντιπολίτευσης και συνδικαλιστών.

Ζητάει να αποδοθούν τα κατειλημμένα κτίρια στο δήμο, να γίνουν σχολεία, και γίνεται στόχος των καταληψιών που του επιτίθενται στο δρόμο.

Συμφωνεί με το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές, μπας και ζωντανέψει το νεκρό κέντρο της πόλης.

Και ας είναι αντίθετες οι πολιτικές δυνάμεις που τον υποστήριξαν, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ.

Διαφωνεί με τις οριζόντιες απολύσεις και μετατάξεις των δημοτικών υπαλλήλων, δυσαρεστώντας την κυβέρνηση, αλλά ζητάει αυστηρή αξιολόγηση και απόλυση όσων επίορκων και αργόμισθων βρίσκονται στους δήμους.

Μπαίνοντας στο στόχαστρο του παρακράτους, που αυτούς ακριβώς προστατεύει. Αλλιώς, γιατί του επιτέθηκαν;

Πράγματι δεν είναι πολιτικός, δεν φροντίζει να είναι αρεστός σε κανέναν, δεν κάνει συμμαχίες, δεν παίζει το παιχνίδι όπως ξέρουν τα ΜΜΕ.

Ίσως γι’ αυτό είναι πάντα στο στόχαστρο. Από όλες τις πλευρές.

Ίσως γι’ αυτό, όμως, πρέπει και να τον προστατεύσουμε.

Κι αν τα καταφέρουμε, στο τέλος θα έχουμε κι ένα extra bonus.

Μπορεί να μην χαρήκαμε το «υψηλότερο δέντρο του κόσμου», ούτε καγκελάκια, ούτε σημαιοστολισμούς, αλλά το έλλειμμα του δήμου θα είναι μερικές δεκάδες εκατομμύρια λιγότερο.

Γιατί αυτή την περίοδο αυτό μας ενδιαφέρει πρώτα απ’ όλα, να μειωθεί το χρέος που εμείς πληρώνουμε.

Και κάποιοι άνθρωποι βοηθήθηκαν αθόρυβα κι ας το ξέρουν μόνο αυτοί.

Και κάποιες υπηρεσίες λειτούργησαν όπως πρέπει, με διαφάνεια.

Κυρίως, κέρδος μας είναι όμως αυτό που λέει συνεχώς με το δικό του σιγανό τρόπο: Ότι πρέπει ο καθένας να κάνει τη δουλειά του.

Και σ’ αυτό να είναι απόλυτος.

Χωρίς τεχνάσματα, χωρίς πολιτικαντισμούς, καθυστερήσεις και κόλπα.

Ακόμα κι αν του πετάνε μπουκάλια.

Κι αυτό πρέπει να το υπερασπιστούμε όλοι χωρίς μισόλογα.

Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να ξεφύγουμε από την Ελλάδα της παρακμής, της σήψης και της βίας των ιδιοτελών συμφερόντων.

Φώτης Γεωργελές

Athens Voice