Το δίκαιο της σφιγμένης γροθιάς.

Το πρόβλημα με την ατιμωρησία δεν είναι ότι μένουν κάποιοι ατιμώρητοι για τα κρίματά τους.

Δεν είναι καν ότι δεν σωφρονίζονται· ότι σωφρονισμός δεν μπορεί να υπάρξει με ένα δικαστικό και σωφρονιστικό σύστημα σαν το ελληνικό.

Το βασικότερο πρόβλημα με την ατιμωρησία είναι ότι ανάβει «πράσινο φως» για περισσότερες και χειρότερες παράνομες πράξεις.

Τον Νοέμβριο του 2012 μια αγέλη συνδικαλιστών της ΠΟΕ-ΟΤΑ όρμηξε στον Γερμανό πρόξενο στη Θεσσαλονίκη που ήθελε να μπει σε μια συνάντηση στη ΔΕΘ. Γράφαμε και τότε («Καθημερινή» 30.11.2012) ότι ο κ. Ομπερμάιερ δεν προπηλακίστηκε για κάτι που έκανε.

Έπεσε θύμα επίθεσης για τον ίδιο λόγο που μαχαιρώνονται οι Πακιστανοί στην Αθήνα: λόγω καταγωγής και ιδιότητας.

Η παρέμβαση της αστυνομίας τον έσωσε από τα χειρότερα· έφαγε μόνο δύο γροθιές στην πλάτη κι έναν καφέ στο κεφάλι.

Από το βίντεο που προβλήθηκε στις τηλεοράσεις, η ΕΛ.ΑΣ. ταυτοποίησε τρία άτομα για την επίθεση.

Έναν συνδικαλιστή εκπαιδευτικό (που προφανώς περνούσε από τη συγκέντρωση των υπαλλήλων των ΟΤΑ και σκέφθηκε να προπηλακίσει τον Γερμανό), και δύο δημοτικούς υπαλλήλους.

Συνελήφθησαν, δικάστηκαν, αλλά δεν καταδικάστηκαν.

Καταγράψαμε τότε το χρονικό της εξωφρενικής δικαστικής απόφασης: ένας κατηγορούμενος είπε στην απολογία του ότι δεν χτύπησε τον πρόξενο, αλλά έχοντας υψωμένη τη γροθιά του για να διαμαρτυρηθεί, έπεσε πάνω του (με τη γροθιά αγωνιστικά σφιγμένη), όταν κάποιος του πάτησε τη φτέρνα.

Ο άλλος υποστήριξε πως ο καφές έφυγε από το χέρι του, όταν τον έσπρωξαν άλλοι διαδηλωτές.

Οι δικαστές έκριναν ότι είναι αληθή όσα αποτυπώθηκαν στο βίντεο, ότι δηλαδή ο ένας από τους κατηγορουμένους χτύπησε δύο φορές (μάλιστα) τον διπλωμάτη στην πλάτη με την αγωνιστικά σφιγμένη γροθιά του και ο δεύτερος πέταξε στον πρόξενο διπλωμάτη ένα πλαστικό κυπελλάκι με καφέ.

Έκρινε όμως αθώους τους κατηγορούμενους με ένα σκεπτικό που προφανώς θα καταγραφεί στα νομικά χρονικά.

Όπως καταγράφηκε στον Τύπο («Εθνος» 29.11.2012) «για το αδίκημα της διατάραξης κοινής ειρήνης οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν διότι η επίθεση εκδηλώθηκε προσωπικά σε συγκεκριμένο άτομο και όχι μαζικά».

Μάλιστα, τότε σαρκάζαμε: «Δηλαδή, πόσους έπρεπε να προπηλακίσουν; Το ρωτάμε όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά για να ξέρουν οι επόμενοι να μη δείρουν περισσότερους κι έχουν μπλεξίματα με τον νόμο».

«Για την άσκηση παράνομης βίας, το δικαστήριο έκρινε ότι δεν αποτράπηκε η είσοδος του προξένου στη ΔΕΘ» και αθώωσε τους κατηγορούμενους.

Προφανώς οι γροθιές και η ρίψη καφέ είτε αποτελούν «νόμιμη βία» είτε ατύχημα από πάτημα στις φτέρνες.

Για την κατηγορία της απόπειρας πρόκλησης επικίνδυνης σωματικής βλάβης ο πρόεδρος του δικαστηρίου «αποφάνθηκε ότι δεν φαίνονται τα αντικείμενα που πετάχτηκαν και αν μπορούσαν να προκαλέσουν επικίνδυνη βλάβη».

Έπειτα απ’ όλα αυτά καταλαβαίνουμε ότι κάθε συνδικαλιστής νιώθει ότι έχει το ελεύθερο να δέρνει όποιον θέλει.

Γιατί όχι;

Ακόμη κι αν συλληφθεί και παραπεμφθεί σε δίκη μπορεί κάλλιστα να αθωωθεί, αφού υπάρχει το δεδικασμένο του «σκοντάφτω με τις γροθιές αγωνιστικά σφιγμένες».

Έστω κι αν αυτές καταλήγουν στην πλάτη του Γερμανού προξένου ή στο κεφάλι του κ. Γιώργου Καμίνη.

Πάσχος Μανδραβέλης

Καθημερινή