Οι συμφορές της νοημοσύνης.

Έπιναν, λέει, σαμπάνιες και έβριζαν τη Μέρκελ.

Χλεύαζαν επίσης την αναπηρία του Σόιμπλε.

Σε κάποια φημισμένη μπουζουκοτέκ της Μυκόνου, πριν από λίγες ημέρες, όπου οι σαμπάνιες έρρεαν επιδεικτικά έναντι 25.000 ευρώ (!), φαίνεται ότι συνέβαιναν ωραία πράγματα, κιμπάρικα.

Από νωρίς τα κοινωνικά δίκτυα «πήραν φωτιά».

Άπαντες στηλίτευσαν την ξιπασιά, τη χυδαιότητα, το αγοραίον του πράγματος.

Εν τέλει την απύθμενη ανοησία.

Υποθέτω ότι πρόκειται για ένα γεγονός με μια σημειολογία πολύ συγκεκριμένη.

Ένα γεγονός όπου, παραδόξως, δεν πρέπει να τίθεται για μια ακόμη φορά διαφωνία μνημονιακών και αντιμνημονιακών.

Μπροστά σε μια τέτοια προστυχιά, στην καθαρή, ατόφια βλακεία, όσοι σκεπτόμενοι -«ξενέρωτοι» αν θέλετε, ναι, γιατί όχι, χίλιες φορές αυτό παρά εκείνο- στεκόμαστε απέναντι γνωρίζοντας πως σε τέτοιου τύπου «επαναστάσεις του κρεβατιού» μπορεί κανείς να βρει όχι μόνον αντιμνημονιακούς γλεντζέδες αλλά και μνημονιακούς μπουζουκόβιους.

Το μεταπολιτευτικό, μετα-εκσυγχρονιστικό «ελληνικό γλέντι» σε όλο του το μεγαλείο: ξεχειλωμένοι ανδρισμοί και καταναλωτικά βαμπίρ σε ένα ρεσιτάλ ανυπέρβλητης ηλιθιότητας.

Ξέρουμε καλά από πού πηγάζει αυτή η προκάτ ευφορία: είναι όλοι τους απαλλαγμένοι από τις συμφορές της νοημοσύνης. Κυρίως το κοινό τους.

Το κοινό που αποθεώνει, που θαυμάζει, που ξοδεύει αλόγιστα και, το κυριότερο, επιδεικτικά.

Φυσικά, δεν φταίει το νησί, δεν φταίει το μπουζούκι, δεν φταίει το «ελληνικό γλέντι» ή το όποιο γλέντι.

Για την ακρίβεια, κανένας δεν φταίει.

Απλώς, επί σειράν χρόνων, ένας ολόκληρος λαός ανατράφηκε με ένα τέτοιο όνειρο επιβεβαίωσης.

Το όνειρο του «βλαχοδήμαρχου» που, αν θέλει, ανάβει και το πούρο του καίγοντας χαρτονομίσματα.

Όχι ότι ενέδωσαν όλοι, σε καμία περίπτωση. Αλλά, σαν μια επιδημία, το πρόβλημα διαχύθηκε σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα και, κυρίως, προβλήθηκε, αναδείχθηκε, μεταδόθηκε, διαδόθηκε, έγινε νόρμα, κανόνας.

Κοινώς επιβλήθηκε αυτή η πλημμύρα και ο θόρυβος, η των προσκαίρων φαντασία. Κι ακόμα και σε καιρούς σαν τους σημερινούς, ανθίσταται με όλο της το είναι, αυτή η άρρωστη νοοτροπία που δύσκολα ξεριζώνεται.

Γεγονός είναι ότι κάμποσοι μαζικολαϊκοί τραγουδιστές του τουρκομπαρόκ μας lifestyle (αλλά και ορισμένοι «ποιοτικοί» του λεγόμενου έντεχνου) έχουν εκτεθεί με δηλώσεις τους και δημόσιες εμφανίσεις τους.

Σα να συμπυκνώνουν όλη αυτή την αρρώστια που σοβεί στους κόλπους της νεοελληνικής κοινωνίας σε μία τους φράση, σε ένα τους λόγο που μυρίζει ρατσιστική ποδαρίλα.

Τόσο καταλαβαίνουν.

Οποιοσδήποτε φυσικά είναι ελεύθερος να λέει ό,τι θέλει - κι ευτυχώς.

Κι αν μη τι άλλο, τη δουλειά τους κάνουν και μπορούν να χρεώνουν όσο και όπως θέλουν.

Όσοι συρρέουν και ξοδεύουν για να συμμετάσχουν σε αυτό το τσίρκο, επιδεικνύοντας μάλιστα αυτό το αλόγιστο ξόδεμα (αλλιώς, τι νόημα έχει; Υπάρχω μονάχα μέσα από τα μάτια του άλλου), εξεγειρόμενοι κατά πάντων καλβινιστών και χλωμών προτεσταντών, εκ του ασφαλούς φυσικά - γι’ αυτό τον κόσμο τι να πει κανείς;

Τις καρπαζιές όμως δεν τις τρώει ο ανάπηρος υπουργός ούτε η καγκελάριός του.

Εμείς τις τρώμε.

Αλλά κι αυτό αντέχεται.

Η βλακεία δεν αντέχεται.

Ηλίας Μαγκλίνης

Καθημερινή