Τα καλά της δημοκρατίας.

Τις πολύ παλιές (σχετικά) εποχές, της λεγόμενης αθωότητας, οι διάφορες μπίμπο που συμμετείχαν σε καλλιστεία για να γίνουν γνωστές και να ζήσουν το όνειρο, φημίζονταν για την «μόρφωση» και τον «ανθρωπισμό» τους.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, όλες ανεξαιρέτως ήταν τέρατα μορφώσεως (όπως οι δημοτικοί αστυνομικοί κάπως), και όλων τους το όνειρο ήταν να εξαλειφθεί η πείνα και η φτώχια από τον πλανήτη.

Μέχρι να βρεθεί κάποιος γόνος εφοπλιστικής οικογένειας (κατά προτίμηση) για να τις παντρευτεί και να  αράξουν…

Και να γράψουν στα τέτοια τους και την πείνα, και την φτώχια, και τα ορφανά της Αιθιοπίας…

Και να βάλουν και καμιά εικοσαριά κιλά, και να τρέχει ο γόνος να βγάζει διαζύγια (με βαρβάτη διατροφή) για την πρώην trophy wife, και νυν μπαχατέλα (πλην όμως πλούσια).

Στη συνέχεια οι εποχές άλλαξαν. Αγρίεψαν.

Οι νέες διασημότητες δεν χρειάζονταν τα καλλιστεία για να γίνουν… διασημότητες.

Αρκούσε ένα πέρασμα από την τηλεόραση, ένα δυο εξώφυλλα στο Τσάο, και τσουπ… μέχρι και θιασάρχης κατέληγε κάποιος.

Λίγο μετά ήρθαν και τα ρεάλιτι της  τηλεόρασης, και γεμίσαμε από σελέμπριτις.

Με αποτέλεσμα, η οποιαδήποτε συνοικιακή κλώσα, και ο οποιοσδήποτε άγνωστος θερμο-υδραυλικός, να γίνονται πρώτες φίρμες εν μία νυκτί, με χιλιάδες θαυμαστές να τους κυνηγάνε έξω από τα στούντιο του ΑΝΤ1.

Έτσι καταλήξαμε στο να είναι συνδαιτυμόνες και ομοτράπεζοι πολιτικών κάποιοι αγράμματοι καλλιτέχνες, σε σημείο να απορώ τι έβρισκε και συζητούσε ο Σημίτης φερ’ ειπείν με τον… Ρέμο!

Ή τι βρίσκει ο τάδε μεγαλοεπιχειρηματίας μεγαλοπαράγοντας να πει με τον Νίνο;

Εκτός κι αν μιλάνε για ζώδια… ή για τον Ζαγοράκη.

Για κβαντοφυσική, ή για τις πυρηνικές φιλοδοξίες του Ιράν αποκλείεται.

Για να μη μιλήσω για τις διεθνείς καριέρες κάποιων σκυλούδων, που τρέφονταν με είδη υγιεινής, πλην όμως λατρεύονταν ως επίγειες θεές.

Και για να μην υπάρχει παρεξήγηση, η λεγόμενη διεθνής καριέρα ήταν στη καλύτερη περίπτωση μια εμφάνιση σε ελληνικό νυχτερινό κέντρο του Λονδίνου, αν επρόκειτο για καλλιτέχνη μεγάλου βεληνεκούς (βλ. Βίσσυ), ή μια σειρά από αρπαχτές σε ελληνικά σκυλάδικα της Αμερικής και του Καναδά με ονόματα όπως Athens by Night, αν επρόκειτο για ονόματα της σειράς.

Άσχετα αν εδώ, γίνονταν λόγος για διεθνή αποδοχή και αναγνώριση!

Και βέβαια, υπήρχε και υπάρχει και η άλλη περίπτωση, των ηθοποιών μας, αυτών δηλαδή  που πάνε στο Χόλυγουντ, όπως εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι  από παντού, και που αν πιστέψουμε στα περιοδικά και στα μεσημεριανάδικα, ξαφνικά γίνονται περιζήτητοι, συναγελαζόμενοι με τους διεθνείς σταρ, ενώ απορρίπτουν προτάσεις επί προτάσεων, γιατί έχουν επίγνωση του ότι πρέπει πρώτα «να ψηθούν».

Το γεγονός ότι δεν εμφανίζονται ποτέ σε καμιά ταινία, ούτε ως πέμπτοι κομπάρσοι, ουδόλως απασχολεί τους θαυμαστές τους.

Αρκεί που ξέρουν ότι ο αγαπημένος τους βρίσκεται στη Μέκκα του κινηματογράφου, και έτυχε να δει τον Αλ Πατσίνο την ώρα που του σέρβιρε τσιζμπέργκερ στο χαμπουργκεράδικο που εργάζεται προκειμένου να έχει χρήματα για βενζίνες, για να τρέχει κάθε πρωί από οντισιόν σε οντισιόν κάποιων τριτοκλασάτων σκηνοθετών, που τελικά τους θέλουν για τσόντες (στη καλύτερη περίπτωση) που θα πουληθούν στην Μ. Ανατολή.

Σήμερα, με την κρίση να έχει ανατρέψει τα πάντα, και με το εγχώριο σύστημα λάιφσταιλ να πνέει τα λοίσθια, έχουν σημειωθεί σημαντικές ανακατατάξεις στον χώρο της διασκέδασης.

Οι νέοι σταρ είναι ή  Τούρκοι ζεν πρεμιέ, αυτοί  με τα δασύτριχα στήθη, που κατά σύμπτωση όλοι τους λατρεύουν την Ελλάδα, ή οι …. πολιτικοί μας.

Που έχουν καταντήσει διασκεδαστές.

Οι σύγχρονοι γελωτοποιοί.

Οι συγκυρίες λοιπόν, μας ανάγκασαν να δώσουμε επιτέλους προσοχή στους εκλεγμένους και μη εκπροσώπους μας, με αποτέλεσμα να λάμπουν αστέρια στυλ Άδονι, Δούρου, Κωνσταντοπούλου, Ραχήλ, Σκουρλέτη, και άλλων παρόμοιων.

Πολλοί εκ των οποίων χάνουν λάδια κυριολεκτικά.

Όπως π.χ. εκείνος ο Διαμαντόπουλος, ο οργισμένος αντάρτης, που ονειρεύεται λαϊκά δικαστήρια, γουναράδικα, κρεμάλες, και …. σοσιαλιστική αλληλεγγύη.

Που θέλει να ανατρέψει το σύστημα, αφού ως γνήσιος αντισυστημικός (υπάλληλος του ΟΤΕ που προσελήφθη μάλιστα επί Μπελούσι) σεληνιάζεται με  επαναστάσεις, και μολότοφ.

Ή η άλλη, η Ραχήλ, «η ψηλιά», που όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει, και που είναι και μορφωμένη, αφού όπως έμαθα προχθές έχει τελειώσει ΤΕΙ, και μάλιστα έχει και μάστερ από το ανοιχτό πανεπιστήμιο!!!!

Σαν τον Ρουσόπουλο δηλαδή (που τον θυμήθηκα), και την Έλενα Ράπτη, μέλη κι αυτοί της βαριάς διανόησης του τόπου, πτυχιούχοι του ίδιου άλμα μάτερ.

Τώρα πως γίνεται, να έχουμε σχολικούς τροχονόμους, και σχολικούς φύλακες με μεταπτυχιακά, που παίζουν τον Μαρκούζε στα δάχτυλα, και από την άλλη εκλέγουμε για να νομοθετούν (για να τους απολύσουν) κάποια  τέρατα μορφώσεως βουλευτές μας, που άλλος ήταν δημόσιος υπάλληλος κατηγορίας ΤΕ και Δ βαθμού, και άλλος βοηθητικός τεχνικός του ΟΤΕ, μου είναι ακατανόητο.

Όταν χρειάζεσαι δηλαδή τα χίλια μύρια χαρτιά και προσόντα για να προσληφθείς ως κλητήρας σε μουσείο, αλλά δεν χρειάζεσαι καμία κατάρτιση για να γίνεις εθνοπατέρας!

Ένα από τα καλά της «πλέριας δημοκρατίας» κι αυτό.

Που την κορόιδευε ο Πλάτωνας…

Που θέλω να καταλήξω με όλα αυτά;

Πουθενά!

Ή μάλλον δεν ξέρω.

Απλά, παρακολουθώντας τα καθημερινά κουλά που συμβαίνουν, και που θυμίζουν έντονη και ξαφνική χαλαζόπτωση εν μέσω θερινής ραστώνης, αισθάνομαι σαν χαμένος.

Αισθάνομαι ζαλισμένος.

Σαν να μόλις κατέβηκα από το τρενάκι του τρόμου σε συνοικιακό λούνα παρκ, έχοντας προηγουμένως πιει ταγκιασμένο κρασί, και φάει χαλασμένα όστρακα.

Τόσο σκατά αισθάνομαι ώρες ώρες…

Αλλά να’ ναι καλά η Ζωζώ, η Σακοράφα, η Δούρου, και η Ραχήλ, που τουλάχιστον με διασκεδάζουν  κάθε βράδυ γύρω στις οκτώμισι…

Μου φτιάχνουν το κέφι.

Τσάμπα.

Τώρα μάλιστα που λείπει και το κουνάβι του ΣΚΑΙ, έχοντας πάει για τα μπάνια του…

Χωρίς να χρειάζεται πια να τρέχω σε επιθεωρήσεις και  να ποδοπατιέμαι από τις Κατίνες,  και να πληρώνω από πάνω, για να γελάσω (λέμε τώρα) με τον Χαϊκάλη ή τον Πάντζα.

Τους έχω κάθε βράδυ στο σαλόνι μου, και ξεκαρδίζομαι.

Τσάμπα (επαναλαμβάνω).

Απλά ψηφίζοντάς τους…

Ένα απ’ τα καλά της δημοκρατίας!

Γιούπι….

Strange Attractor

ΥΓ- Για όσους αναρωτιούνται τι νόημα βγαίνει από το παραπάνω άρθρο, απαντάω: κανένα!  Απλά γράφω για λόγους ψυχοθεραπείας. Για να ξεθυμαίνω. Αν δεν είχα αυτή τη διέξοδο, ή μέσα σε τρελοκομείο θα' μουν ή φυλακή.

ΥΓ 2- Στη φωτό, μια ακόμη  περίπτωση  διασκεδαστή που  έγινε πολιτικός. Αυτά ονειρεύεται η Γκερέκου, αλλά....