Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς δημοτική αστυνομία;

Βγαίνεις να κάνεις μια βόλτα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.

Να απολαύσεις την πόλη σου.

Όπως όμως σχεδόν σε κάθε ελληνική πόλη, οι περισσότεροι χώροι είναι κατειλημμένοι από τραπεζοκαθίσματα.

Κάτι που προσωπικά δεν με χαλάει καθόλου, διότι αυτό το στυλ διασκέδασης είναι που κάνει την Ελλάδα αυτή που είναι, και που τρελαίνει τους ξενέρωτους Βόρειους εταίρους μας.

Ραχάτι δηλαδή και άγιος ο Θεός.

Φραπέ, ούζο, μοχίτο, και ότι άλλο θέλει κανείς, και μάλιστα με θέα τη θάλασσα, αναπνέοντας το πολύτιμο ιώδιο, που για να το βρουν οι ξένοι αγοράζουν ειδικές λάμπες!

Και εκεί που κάθεσαι με τη παρέα σου απολαμβάνοντας την ελληνικότητά σου, τσουπ…. σκάει μύτη ο πρώτος μικροπωλητής!

Και σου χαλάει τη νιρβάνα, ή σου διακόπτει τη συζήτηση.

Και να’ ταν ο μόνος;

Οι υπόλοιποι ακολουθούν με ρυθμό πολυβόλου. Κυριολεκτικά.

Εμφανίζονται δηλαδή κατά ριπάς!

Μαύροι, άσπροι, Κινέζοι, Γύφτοι… μέχρι  και Ινδιάνους έχω βρει στη Θεσσαλονίκη … από το μακρινό Περού!

Η χαρά του παράνομου λιανικού εμπορίου, και η χαρά του λαθρομετανάστη.

Και είναι τόσοι πολλοί!

Και μάλιστα τους έχω χρονομετρήσει.

Εμφανίζονται (ανάλογα με την ημέρα) ανά 3-4 λεπτά κατά μέσο όρο, πουλώντας τα πάντα!

Μια φορά, μια Κινέζα, στο κασελάκι που κουβαλούσε και εμπεριείχε από μπαταρίες μέχρι συσκευές μασάζ, πουλούσε ακόμη και ταμπόν (αυτά με τα φτερά)!

Και εκτός από τους μικροπωλητές, υπάρχει και η άλλη κατηγορία των συμπαθών αναξιοπαθούντων συνανθρώπων μας.

Μιλάω για τους «ζητιάνους».

Άλλοι με πινακίδες που γράφουν «πινάο», άλλοι με κάρτ βιζίτ μέσω των οποίων δηλώνουν πολύτεκνοι, Χριστιανοί Ορθόδοξοι, Σέρβοι τραυματίες πολέμου, κλπ.

Για να τους λυπηθούμε.

Χώρια οι ανάπηροι.

Μιλιούνια.

Ένας προχθές, ξάπλα σε όλο το πλάτος του πεζοδρομίου επί της οδού Τσιμισκή, επεδείκνυε το πόδι του, που είχε μια τεράστια ανοιχτή πληγή, σαν φρέσκο σφάγιο δηλαδή.

Και εδώ γεννάται η απορία: Μα καλά Χριστιανέ μου, γιατί δεν πας σε ένα εφημερεύον νοσοκομείο να σου ράψουν το τραύμα, αντί να το μολύνεις ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο περιμένοντας κάποια σέντσια;

Να τα κάνεις τι;

Να πας στο … Διαβαλκανικό;

Βέβαια τι να λέμε;

Στη περίπτωση της Θεσσαλονίκης είναι παγκοίνως γνωστό ότι κάθε πρωί περνούν τα σύνορα με τη Βουλγαρία αμέτρητα πούλμαν, που μεταφέρουν αυτούς τους «δυστυχείς» (μαζί με τους επιτήδειους χειριστές τους), και τους μαζεύουν το βράδυ.

Τόσο απλά.

Και αυτό που περιγράφω δεν συμβαίνει μόνο μέσα στην «ερωτική» μας πόλη, ή στην περίφημη παραλία της.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στις πλαζ, στις ακτές, και γενικά όπου υπάρχει ζωή.

Όπου υπάρχουν εν δυνάμει πελάτες.

Ειδικά στη Χαλκιδική.

Είσαι δηλαδή ξαπλωμένος και ζαβλακωμένος στη ξαπλώστρα σου, και κάθε λίγο και λιγάκι θα πρέπει να απαντάς στις επίμονες προσπάθειες κάποιων να σου πουλήσουν γυαλιά, παπούτσια, μπρελόκ, κιάλια, ή να σου κάνουν μασάζ, ή ακόμη και προσωρινό τατουάζ.

Κάθε τρεις και λίγο.

Χώρια οι λουκουμάδες!

Ένας άλλος κάποτε προσφέρονταν να σου αλείψει τη πλάτη με δικό του αντιηλιακό, για δυο μόνο ευρώ!!!!

Και γιατί τα γράφω όλα αυτά τα αυτονόητα, θα με ρωτήσει κάποιος;

Διότι πριν από λίγο διάβασα σε δημοφιλές σάιτ της Θεσσαλονίκης, ότι τώρα που καταργήθηκε η δημοτική αστυνομία, θα γεμίσουμε από παράνομους πλανόδιους μικροπωλητές, ενώ το κυκλοφοριακό χάος θα γιγαντωθεί.

Έτσι ακριβώς.

Ανερυθρίαστα.
(Εκτός κι αν η ανάρτηση ήταν χιουμοριστική, και δεν την έπιασα... παίζει κι αυτό)

Βλέπετε, τόσα χρόνια που είχαμε δημοτική αστυνομία, αυτά που περιέγραψα παραπάνω βρίσκονταν μόνο στη σφαίρα της φαντασίας μου!!!!

Μάλιστα….

Strange Attractor