Πέστα ρε συ …Μάρκελλε! Ρούχτα….

Μέχρι σήμερα ο ελληνικός λαός έναν Μάρκελο ήξερε και θαύμαζε (ή Μαρκέλλο, διότι για να πω τη μαύρη αλήθεια δεν είμαι βέβαιος για τον τόνο ή για τον αριθμό των λάμδα): Τον Μάρκελο Νύχτα, γνωστό …εχμμμ, για να πω και πάλι τη μαύρη αλήθεια, δεν είμαι βέβαιος για  τι ακριβώς.

Μοντελίστ είναι;

Σχεδιαστής μόδας;

Στυλίστας;

Κοπτοραπτού;

Κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Χώρια που είναι και σωσίας της Ξενογιαννακοπούλου (αλήθεια αυτή που χάθηκε»;

Όπως και να ‘χει πρόκειται για κάτι που λατρεύει η νεοελληνική κουλτούρα της τι-βι με ολίγον (το «ολίγον» είναι μετριοπαθές επίθετο) από γκλαμουριά, με ολίγον από λάιφσταϊλ αλά Γκρέκα, και μπόλικο old school κατιναριό.

Και επειδή εμείς λατρεύουμε το old school σε όλες τις εκφάνσεις του, αναγκαστικά γουστάρουμε και τον Νύχτα.

Γουστάρουμε το ξινισμένο και μπλαζέ ύφος του, κυρίως όμως γουστάρουμε την (ανά πάσα στιγμή) ετοιμότητά του να πιαστεί μαλλί με μαλλί με άλλους καλεσμένους στα πατροπαράδοτα πλέον πρωινάδικα και μεσημεριανάδικα.

Η χαρά της Λαμπίρη, και της θείας μου της Σούλας της γεροντοκόρης.

Η αλήθεια είναι ότι τα παραπάνω τα κάνουν κι άλλοι, συχνά με περισσότερη εξτραβαγκάνζα (σικ) και πιο γκροτέσκο τρόπο.

Δεν έχουν όμως όλοι τόσο πιασάρικο επώνυμο, να τα λέμε αυτά!

Τυγχάνω όμως και μέλος των οπαδών της παλιάς καλής ΕΡΤ. Αυτής του πολιτισμού.

Διότι καλός ο γκέι και γκεϊζων (2^ο σικ) χαβαλές, αλλά είμαστε και οπαδοί της κουλτούρας.

Και της ντεμέκ (κυρίως αυτής) και της κανονικής, που αμφότερες είχαν ως φυσικό χώρο τους στα τηλεοπτικά πράγματα την ελληνική κρατική (ουπς, σόρρυ «δημόσια» έπρεπε να πω – ακούγεται πιο κυριλέ και ποιοτική) τηλεόραση.

Άρα βλέπαμε μπόλικη κι απ’ αυτήν – σίγουρα πολύ (μα πάρα πολύ) περισσότερη από τους περισσότερους αγαναχτιστές (3^ο σικ) που κάνουν συμπαράσταση στους αδίκως απολυμένους από τη χούντα του Σαμαρά υπαλλήλους της, ανακαλύπτοντας έτσι όψιμα τις χάρες της.

Κάλιο αργά παρά ποτέ λέει ο σοφός λαός, αν και για να πω την αλήθεια δεν είμαι βέβαιος ότι το «κατόπιν εορτής» μπορεί να συμπεριληφθεί στην έννοια του «αργά».

Να μην ξεφεύγω όμως, άλλο είναι το θέμα μου.

Ότι όλοι αυτοί και όλοι εμείς ανακαλύψαμε ότι υπάρχει κι άλλος Μάρκελος, άξιος να γίνει όχι μόνο εξίσου αναγνωρίσιμος του προαναφερόμενου αλλά (γιατί όχι;) και σύμβολο του αγωνιζόμενου ΕΛ-ληνος, του αιωνίως αντιστεκόμενου, του διαθέτοντος τράχηλο πως (ως γνωστόν) ζυγό-δεν-υπομένει.

Με λιγότερο πιασάρικο όνομα (το Μάρκελλος είναι επίθετο, το δε μικρό είναι το ταπεινό και λαϊκό «Αλέκος») αλλά χέι, που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, ποιο το κακό να είσαι απλός και λαϊκός;

Κι ο Ξανθόπουλος απλό και λαϊκό παιδί ήταν, αφού…

Ο συγκεκριμένος λοιπόν δημοσιογράφος, γνωστός μέχρι σήμερα μόνο σε μας τους παλιούς και άρρωστους οπαδούς της ΕΡΤ ως άλλος ένας από τους πολλούς που ειδικεύονταν σε ρεπορτάζ από τις λαϊκές αγορές, την κίνηση στους δρόμους και άλλα τέτοια άκρως σημαντικά, μας έδειξε ότι είναι για μεγάλα πράγματα.

Με απαράμιλλο θάρρος και παρρησία, κατέθεσε μήνυση (δείτε εδώ  ) στον δοσίλογο και τυχάρπαστο πρωθυπουργό μας για προσβολή, αν δεν απατώμαι, της ομογένειας, και γενικώς του ελληνικού κράτους.

Κι αν αναρωτιέστε τι δουλειά έχει η ομογένεια ξαφνικά, να σας πληροφορήσω ότι ο συγκεκριμένος βρέθηκε να είναι ανταποκριτής της ΕΡΤ στην …Αυστραλία, εκεί που ναι μεν δε συμβαίνουν και πολλά πράγματα με παγκόσμιο αντίκτυπο, αλλά από ελληνική ομογένεια, να φαν κι οι κότες (και τα καγκουρό).

Δεν έχει καμία σημασία αυτό.

Διότι είναι (πώς να το κάνουμε) αλλιώς να είσαι Αυστραλός με ελληνική καταγωγή που να ζεις και να εργάζεσαι στην Μελβούρνη π.χ. , και να ξέρεις πως η μαμά πατρίδα σκέφτηκε εσένα (ναι! εσένα) και έστειλε έναν δημοσιογράφο σε μόνιμη βάση μαζί με την οικογένειά του να ζει κάπου εκεί κοντά σου.

Αισθάνεσαι, πώς να το πούμε ρε παιδί μου, μια εθνική ανάταση, ένα φούσκωμα του στήθους.

Και μη νομίσετε ότι δεν έχει πρακτική σημασία.

Στις ξεπλυμένες πλην όμως καλλίγραμμες και ουχί χαμηλο…(λογοκρισία) αυστραλέζες αρέσουν οι greek lovers.

Με έναν πληρωμένο απ’ τον ελληνικό λαό μόνιμο ανταποκριτή δίπλα σου όσο να πεις ξυπνά ο greek lover μέσα σου, κι αυτό φαίνεται προς τα έξω.

Κι ας μην το ξέρεις εσύ, αρκεί που το ξέρουν οι ξανθές γκομενούλες.

Ρωτήστε και τον Σταμάτη Γαρδέλη αν δε με πιστεύετε.

Ούτε έχει σημασία αν δεν υπάρχει στον ποινικό κώδικα και σε άλλους ποινικούς νόμους κάποιο αδίκημα που να κολλάει με την απαράδεκτη ενέργεια του χουντόφρονος πρωθυπουργού μας (που τουλάχιστον, να τα λέμε κι αυτά, άνοιξε τα μάτια του κυρ-Φώτη που είδε επιτέλους το φως το αληθινό – κρίμα που τον τύφλωσε βέβαια αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα).

Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, δεν το έχετε ακουστά;

Κι αν μάλιστα είναι καλοπληρωμένος, μη ελεγχόμενος, και μόνιμος ο εργάτης αυτός, τότε το δίκιό του έχει ισχύ Συντάγματος και βάλε!

Κι αν υπάρχει ακόμα δικαιοσύνη σ’ αυτή τη χώρα, δε θα μείνει σε τέτοιες τυπικές λεπτομέρειες.

Θα φροντίσει άμεσα να καθίσει στο σκαμνί και να καταδικάσει τον άθλιο κύριο Σαμαρά.

Θα στείλει έτσι και το ανάλογο μήνυμα προς την (κατά Aleksis) μαντάμ Μάρκελ (ουπς, μπερδεύτηκα πάλι, Μέρκελ ήθελα να πω) ότι «ως εδώ και μη παρέκει».

 

Φίγκερς κροσντ λοιπόν, που επίσης έλεγαν οι Αρχαίοι, και μακάρι ο Αλέκος (ο) Μάρκελος να είναι η θρυαλλίδα που θα ξεκινήσει την πολυπόθητη ανατροπή… Ολέ!

Κι όταν με το καλό αυτή έρθει, να είναι βέβαιος ο Αλέκος (μας) ότι ο ελληνικός λαός, όλοι εμείς, δε θα τον ξεχάσουμε.

Θα φροντίσουμε να ξαναπάει ανταποκριτής, αλλά όχι στην Αυστραλία. Διότι μπορεί εκεί να υπάρχει ομογένεια, αλλά οι παραλίες της είναι χάλια ρε αδερφέ, γεμάτες καρχαρίες κι έτσι, άσε που οι εποχές είναι ανάποδα – γίνονται Χριστούγεννα έχοντας τον Σάντα-Κλάους με μαγιό;

Δεν λέει.

Οπότε η επόμενη μετάθεσή του μπορεί να είναι κάλλιστα κάπου στην Καραϊβική ας πούμε, θα του πρότεινα το Τρινιδάδ (και Τομπέιγκο) ή το Σεντ Μέρις – ωραίες θάλασσες, χαλαροί ρυθμοί, και (εννοείται) μπόλικη εθνικά χρήσιμη δημοσιογραφική δουλειά να κάνει.

Και όχι να αναλώνει το δημοσιογραφικό του δαιμόνιο στο πως ζευγαρώνουν τα κοάλα!

Εκτός αν προτιμάει Κούβα, που είναι και αριστερή, και φυσικά επαναστατική – ασορτί με τον εθνικό μας αγαναχτισμό (δεν ξαναλέω «σικ» εδώ, το είπα ήδη πιο πάνω).

Ναι, γιατί όχι, ότι θέλει το παλικάρι μας – οι εθνικοί ήρωες αξίζουν το δικαίωμα της επιλογής και εξάλλου σα λαός πρέπει να διορθώνουμε τα λάθη μας.

Κάποτε -μην το ξεχνάμε- φυλακίσαμε τον Κολοκοτρώνη, πρέπει λοιπόν να είμαστε προσεκτικοί ότι δε θα ξαναδείξουμε ποτέ τέτοια άθλια αχαριστία!

Για αυτό φίλε Μάρκελε ή Μαρκέλο, ή όπως σε λένε: Ρούχτα παλικάρι μου.

Αέρα αέρα να φύγει η χολέρα… και μετά βλέπουμε και κάνουμε.

Ο Παραβάτης