Και όμως… κάτι κινείται!

Το άκρον άωτον της κοινοτυπίας σήμερα είναι να διαπιστώσει κανείς ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα νοσεί.

Ελάχιστα λιγότερο (αλλά πάλι σε πάρα πολύ υψηλό βαθμό) κοινότυπες είναι και οι παρεπόμενες διαπιστώσεις ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι περισσότερο πολιτικό παρά οικονομικό, το ότι το επάγγελμα (κανονικά σε εισαγωγικά αλλά στην Ελλάδα δυστυχώς όχι) του πολιτικού είναι μακράν το πιο κλειστό σε μια χώρα με σπάνια ειδικότητα στα κλειστά επαγγέλματα, και ότι εν τέλει και υπό την τρομακτική πίεση της κρίσης το πολιτικό σύστημα θα αλλάξει δραματικά.

 

Προς ποια κατεύθυνση είναι ακόμα αμφισβητήσιμο, ωστόσο οι δομικές αλλαγές έχουν αρχίσει εδώ και καιρό και σήμερα βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη.

Και αυτή ακριβώς είναι η απόπειρα συνεισφοράς του παρόντος άρθρου, να διερευνήσει δηλαδή προς τα πού πάει το πράγμα, και ποιες εν τέλει είναι οι προοπτικές της χώρας  (άμεσα και αναπόσπαστα συνδεδεμένη με το παρόν και το ποιόν του πολιτικού της προσωπικού).

Ας αφήσουμε κατά μέρος την πρώτη φάση της αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού που νέων κομμάτων (π.χ. ΑΝΕΛ), την ενίσχυση των ήδη υφιστάμενων κομμάτων με μικρή άμεση επιρροή (ΣΥΡΙΖΑ), ή ακόμα και απολύτως περιθωριακών σε γκροτέσκο βαθμό (βλ. Χ.Α) καθώς ο κύκλος αυτός φαίνεται ότι – ευτυχώς – ολοκληρώνεται.

Τα σχήματα αυτά, όπως και τα λιγότερο πετυχημένα (π.χ. το Άρμα Πολιτών), στην πραγματικότητα είναι τα ίδια ανακυκλωμένα παλιά υλικά σε υποτιθέμενα «νέα» συσκευασία με μπόλικο «αγαναχτισμό» (σικ) που είναι δικαιολογημένος σε σοβαρό βαθμό, αλλά του συρμού επίσης, και φυσικά παρακολούθημα της κυρίαρχης ιδεολογίας της μεταπολίτευσης που είναι βεβαίως ο λαϊκισμός.

Θα εστιάσω στην δεύτερη φάση, αυτή της απόπειρας πραγματικής ανανέωσης του πολιτικού δυναμικού, κάτι που αμυδρά ακόμα αλλά ευκρινώς διακρινόμενο διαγράφεται ως προοπτική, εξ’ ου και ο αισιόδοξος τίτλος του παρόντος.

Ξεκινώντας από τα δεξιά του πολιτικού φάσματος, βλέπουμε ότι ο Σαμαράς περνά σιγά-σιγά απ’ τα λόγια στις πράξεις.

Με την υπόθεση της ΕΡΤ, ασχέτως των όποιων επί της ουσίας επιφυλάξεων μπορεί να έχει κάποιος, κατοχύρωσε τη θέση του ως φιλελεύθερος μεταρρυθμιστής, όχι μόνο στο δικό του πολιτικό χώρο, αλλά ελλείψει άλλου, γενικότερα.

Στη συνέχεια, πέρασε ολόκληρη την ατζέντα του στο συνέδριο της ΝΔ, και τώρα ετοιμάζεται κατά τα φαινόμενα, γρήγορα να αλλάξει το κόμμα του ανοίγοντάς το σε νέες δυνάμεις.

Και όχι μόνο: Έκλεισε μια και καλή με σαφέστατο τρόπο, την πόρτα στους νεοναζί, διαψεύδοντας τους καλοθελητές που διακινούν με αξιοσημείωτη επιμονή, οφειλόμενη είτε στη φοβία και την πολιτική αφέλεια, είτε σε ηθελημένη προσπάθεια διαστρέβλωσης της πραγματικότητας.

Προσωπικά, όπως έχω ξαναπεί, αν και ουδέποτε ψηφοφόρος είτε της ΝΔ είτε του ιδίου του πρωθυπουργού σε άλλες του απόπειρες, αυτές τις ενέργειες τις χειροκροτώ. Τόσο επειδή φανερώνουν πολιτική ευφυϊα αφ’ εαυτές, όσο και επειδή αν με το καλό ευοδωθούν θα έχουν πετύχει το μισό ενός γιγαντιαίου και απαραίτητου στον απόλυτο βαθμό έργου για τη χώρα.

Την ανανέωση της πολιτικής ζωής της χώρας με την είσοδο σ’ αυτήν φρέσκων δυνάμεων.

Δυνάμεων που δεν εκκολάφθηκαν σε κομματικούς σωλήνες, που απέδειξαν την αξία τους στην πραγματική ζωή, που φέρνουν μαζί τους φρέσκες και κυρίως, εφαρμόσιμες και πραγματοποιήσιμες ιδέες.

Που δε φοβούνται την έννοια της «μεταρρύθμισης» και της «σύγκρουσης» που αναγκαστικά ακολουθεί την πρώτη αλλά τις επιζητάνε.

Γιατί ξέρουν ότι ο πόλεμος είναι ο πατέρας των πάντων και ότι τίποτα που να αξίζει πραγματικά δεν είναι εύκολο.

Είπα μόλις το «μισό» του έργου αυτού.

Γιατί όχι «ολόκληρο»;

Διότι δεν υπάρχει πουθενά (και δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας) ομαλό δημοκρατικό πολίτευμα και σύστημα χωρίς κάποιου είδους διπολισμό (ο δικομματισμός είναι ένα είδος αυτού, προσωπικά δεν τον προτιμώ, ειδικά όταν βασίζεται, όπως σε εμάς μέχρι τώρα, σε καθαρά αρχηγικά κόμματα).

Ο Σαμαράς λοιπόν και ο κάθε Σαμαράς μπορεί μόνο (κι αυτό αν, διότι είπαμε, το έργο είναι από μόνο του πολύ δύσκολο) να εξυγιάνει και να ανανεώσει το δικό του πόλο.

Ο άλλος πόλος είναι δουλειά αλλονών. Ποιών;

Αυτή τη στιγμή, ο κεντροαριστερός πόλος είναι σε κακά χάλια.

Κυριαρχεί εκλογικά και δημοσκοπικά ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα περίεργο μείγμα αγανακτισμένων, αόριστα αριστερών και πάντως εχθρών οποιαδήποτε αλλαγής, με έναν αστείο πρόεδρο που κάθε μέρα που περνά κάνει όλο πιο φανερό στους πάντες το πόσο επικίνδυνο είναι το μείγμα ηθελημένης αμάθειας και μικροαστικής «μαγκιάς» που τον διακρίνει – εξ’ ου και η δημοσκοπική του στασιμότητα απέναντι σε μια κυβέρνηση που είναι συνεχώς να παίρνει αντιδημοφιλή μέτρα.

Το ΠΑΣΟΚ είναι μια τελειωμένη ιστορία μακροπρόθεσμα όπως επίσης έχουμε πει, ενώ η ΔΗΜΑΡ που ήταν αρχικά ένα κάπως περίεργο αλλά και ενδιαφέρον μείγμα παλαιοκομματικών αριστερών. που όμως εμφανίζονταν έτοιμοι να αναλάβουν (επιτέλους) ευθύνες. και μερικών εντελώς νέων δυνάμεων τελικά κατά τα φαινόμενα γυρίζει στα παλιά, καθώς επικράτησαν εντός της οριστικά οι της  πρώτης κατηγορίας.

Κι όμως και εκεί κάτι κινείται.

Η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων της ΔΗΜΑΡ δεν επικρότησε την αυτοκτονική απόφαση για αποχώρηση από την κυβέρνηση για δευτερεύουσα αφορμή. Ετοιμάζονται νέες κινήσεις που πιθανά (και ευκταία) θα συμπεριλάβουν σχηματισμούς ήδη υφιστάμενους και πάντως νέους ως προς τις ιδέες και τους ανθρώπους που τους απαρτίζουν στην πολιτική σκηνή (π.χ. Οικολόγοι, Δράση κλπ) και πιθανά αν το πρώτο βήμα στεφτεί με επιτυχία, σε δεύτερο στάδιο ίσως υπάρξει και συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ που αν και χωρίς μέλλον μόνο του, σίγουρα έχει ρόλο να παίξει ως πυλώνας ενός ανανεωμένου και σοβαρού πόλου.

Συνοψίζοντας λέω ότι τα πράγματα έχουν κάπως έτσι: Η κεντροδεξιά με το Σαμαρά κάνει μια σοβαρή προσπάθεια ανανέωσης και σύνδεσής της με την τρέχουσα ελληνική και παγκόσμια πραγματικότητα.

Μακάρι να πετύχει, αλλά δεν αρκεί.

Ή η κεντροαριστερά θα διαμορφώσει το δικό της πυλώνα εκτός ΣΥΡΙΖΑ πάνω σε ανάλογες βάσεις πραγματικής ανανέωσης ή αλλιώς αλίμονο μας – κι αν ακόμα μας χαριστεί όλο το χρέος απ’ τους δανειστές, κι αν ακόμα σκίσουν τα μνημόνια από ενοχές για τον αναξιοπαθούντα ( ; ) ελληνικό λαό.

Διότι κάποια στιγμή, ίσως όχι άμεσα αλλά στο μέλλον, ο νόμος της εναλλαγής στην εξουσία θα ισχύσει και θα αναγκάσει εν τέλει την κεντροδεξιά να περάσει στην αντιπολίτευση.

Το ποιος θα έρθει τότε είναι εξίσου κεφαλαιώδους σημασίας με το ποια κεντροδεξιά θα μας έχει (συγ)κυβερνήσει ως τότε.

Ο Παραβάτης