Το κομματικό ρουσφέτι ζει και βασιλεύει…

Μία από τις συνεχείς απογοητεύσεις που εισπράττουν οι πολίτες της χώρας είναι η διαιώνιση του κομματικού ρουσφετιού.

Κάθε κυβέρνηση που εκλέγεται επιχειρεί να στελεχώσει χιλιάδες θέσεις του ευρύτερου διοικητικού μηχανισμού με κομματικούς ημετέρους.

Στα χρόνια πριν από την κρίση υπήρχε μία άρρητη συναίνεση μεταξύ των λεγόμενων κομμάτων εξουσίας.

«Σήμερα οι δικοί μου, αύριο οι δικοί σου» και ήταν όλοι ευχαριστημένοι.

Εξάλλου η προσδοκία των κομματικών φίλων για την κατάληψη μιας θέσης στο μηχανισμό του κράτους παρέσχε στην ηγεσία του κόμματος μία πολύτιμη στρατιά μαχητών για την (ανα)κατάληψη της εξουσίας.

Όταν ξέσπασε η κρίση, μεγάλη μερίδα πολιτών προσπάθησε να εκλογικεύσει το σοκ της κατάρρευσης.

Δέχτηκε να επωμιστεί δυσανάλογα μεγάλο βάρος, με την ελπίδα ότι η κρίση θα σαρώσει τις κακές πρακτικές του κομματικού πελατειακού κράτους.

Δυστυχώς μία εξίσου μεγάλη μερίδα πολιτών αρνήθηκε την πραγματικότητα και στράφηκε κατά του πολιτικού συστήματος ακριβώς για το αντίθετο.

Στα πρώτα δύο χρόνια της κρίσης ανάμεσα σε πληθώρα λανθασμένων επιλογών υπήρξαν δειλές και ατελείς προσπάθειες ενός μικρού μέρους της τότε κυβέρνησης να αλλάξει προς όφελος της αξιοκρατίας ο τρόπος επιλογής των πάσης φύσεως αξιωματούχων με το περίφημο opengov.

 Δυστυχώς, αν και η σύλληψη ήταν εξαιρετική, ο τρόπος υλοποίησής της υπονόμευσε την προσπάθεια, δημιούργησε νέο κύκλο δυσπιστίας μεταξύ των πολιτών και εν τέλει συκοφαντήθηκε κυρίως από αυτούς που κλήθηκαν να την υλοποιήσουν.

Η τρικομματική κυβέρνηση που διαδέχτηκε την ενδιάμεση και μεταβατική κυβέρνηση Παπαδήμου επέλεξε έναν ολέθριο τρόπο στελέχωσης του διοικητικού μηχανισμού, το περίφημο 4-2-1.

Τα κομματικά γραφεία οργάνωσαν κομματικές υποψηφιότητες και η μόνη πρόνοιά τους ήταν η τήρηση της αναλογίας του κομματικού ρουσφετιού.

Εκεί φάνηκε η ένδεια των κομματικών στρατών.

Αυτούς έχουμε, αυτούς διορίζουμε, αρκεί να είναι δικοί μας.

Τώρα που η κυβέρνηση έγινε δικομματική, άλλαξε απλώς η αναλογία, μετατράπηκε σε 2-1.

Συχνά ανακλητές θέσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα διεκδικούν πολίτες με ιδιαίτερα αυξημένα προσόντα, με πίστη και αφοσίωση στην αποστολή τους. Γνωρίζουν όμως εκ των προτέρων ότι η μάχη είναι άνιση.

Η διαπίστωση αυτή είναι παραλυτική.

Το πιο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας υποσκελίζεται από κομματικούς κηφήνες.

Τις περισσότερες φορές οι πολιτικοί προϊστάμενοι επιλέγουν συνειδητά εκείνους που λόγω ανεπάρκειας δεν θα πάρουν πρωτοβουλίες, δεν θα φέρουν δηλαδή προσκόμματα στον πελατειακό τρόπο διοίκησης.

Εκείνο που είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι η στάση της αντιπολίτευσης και κυρίως εκείνης που διεκδικεί την εξουσία.

Όλο και περισσότερο ακούγεται από τα στελέχη της η ανατριχιαστική έκφραση «αλλαγή καθεστώτος».

Η έκφραση αυτή από μόνη της υπονομεύει τη δημοκρατία.

Δημιουργεί συμπλέγματα αλυτρωτισμού σε μεγάλη μερίδα κομματικών ημετέρων «εν αναμονή» και παραπέμπει σε εκδικητικά ένστικτα.

Το πολιτικό προσωπικό στο σύνολό του έχει εγκαταλείψει το αίτημα της αξιοκρατίας. Η μεγαλύτερη ήττα της κοινωνίας των πολιτών είναι ότι η κρίση δεν θα θεραπεύσει τις παθογένειες της χώρας.

Οι πολίτες που δέχτηκαν να επωμιστούν το βάρος της κρίσης, με αντάλλαγμα την ελπίδα να τελειώνουμε με τις κακές πρακτικές, νιώθουν βαθιά απογοήτευση.

Και δεν ξέρουν προς τα πού να στραφούν.

Ορέστης Καλογήρου 

Μακεδονία