Δημήτρης Ιατρόπουλος; Βίος και Πολιτεία…

Την Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου, νωρίς το βραδάκι, ο καλός φίλος μου, και σταθερός αναγνώστης του Ορθογράφου  Δημήτρης Ιατρόπουλος θα παρουσιάσει το  νέο του βιβλίο «Το Ασανσέρ» (Εμπειρία-Εκδοτική) στη Θεσσαλονίκη, στο γνωστό lounge bar Meli Meli στη Λεωφόρο Μαρίας Κάλλας, απέναντι από το Μέγαρο Μουσικής.

Λεπτομέρειες για την εκδήλωση θα αναφέρουμε εν ευθέτω χρόνω.

Σήμερα όμως σας παρουσιάζουμε το απόσπασμα του συγγραφέα και δημοσιογράφου Γιάννη Φλέσσα, με το οποίο κλείνει το βιβλίο, και που περιγράφει τέλεια τον δημιουργό Δημήτρη.

Απολαύστε το….

Strange Attractor

Όταν έμαθα ότι η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ζήτησε από μένα να γράψω ένα βιογραφικό σημείωμα για τον Δημήτρη Ιατρόπουλο, χαμογέλασα με μια κρυφή ικανοποίηση.

Γιατί ακριβώς η ζωή του Δημήτρη, και τα όσα άκουγα γι’ αυτόν από ’δώ κι από ’κεί, ήταν και ο λόγος που τον πλησίασα κάποτε, να τον γνωρίσω καλύτερα και από

κοντά.

Γιατί άκουγα μυθικά πράγματα γι’ αυτόν, αλήθειες και ψέματα ανακατεμένα, δοξασίες και συκοφαντήσεις, πληροφορίες και γεγονότα που θα ερέθιζαν κάθε δημοσιογράφο γνώμης, όπως ταπεινά ισχυρίζομαι ότι υπήρξα, όλα αυτά τα πενήντα και πλέον χρόνια που υπηρετώ στον Τύπο τον πολιτισμό.

Και τι δεν λέγανε γι’ αυτόν!

Ότι τις νύχτες έμπλεκε σε όργια, παράνομες λέσχες και αντεργκράουντ μπουζουξίδικα, με ναρκομανείς και μαχαιροβγάλτες, και τις ημέρες φόραγε τα καλά του και μπαινόβγαινε σαν κορυφαίος χρονογράφος στις μεγάλες εφημερίδες

και στις δεξιώσεις, σε θαλαμηγούς μεγιστάνων και μετά χανότανε, έγραφε τα ποιήματά του, και φτου κι απ’ την αρχή.

Άλλοι λέγανε ότι εμφανίστηκε σε τεκτονικές στοές, άλλοι ότι συνεργάστηκαν μαζί

του σε αντιστασιακές οργανώσεις στη διάρκεια της δικτατορίας, άλλοι τον είχαν δει να πηγαίνει τα Χριστούγεννα και να μοιράζει σακούλες με τρόφιμα και παιχνίδια στα  τσιγγανάκια στο Ζεφύρι…

Τελικά, γίναμε  φίλοι!

Μια φιλία που κρατάει πολλές δεκαετίες τώρα.

Μου έγραψε προλόγους για τα περισσότερα από τα βιβλία μου, εγώ του πήρα συνεντεύξεις-επιτυχίες για μένα.

Η ζωή του δεν χωράει  σε λίγες σελίδες.

Θέλει ολόκληρο βιβλίο, μόνο για τα γεγονότα και τους ανθρώπους που γνώρισε και τον γνώρισαν.

Για τον ρόλο του στην νεότερη ποίησή μας και στα γράμματά μας γενικότερα, μιλούν άλλοι, εκλεκτοί επιστήμονες ειδικευμένοι στη βαθιά λογοτεχνία, εγώ όμως καμαρώνω τον φίλο μου, όταν τον βλέπω να ανεβαίνει μέσα από χιλιάδες αντιξοότητες που

συνάντησε στον δρόμο του,  σε κορυφές τέτοιες που μόνο οι αληθινά ιδιαίτεροι  απολαμβάνουν.

Κι όταν του είπα, με αφορμή αυτό το βιβλίο που θα διαβάσετε πιο μετά, που μου το έστειλε πριν βγει,  «Τώρα Δημήτρη είσαι πια ο νέος μεγάλος μας», μου απάντησε: «Όχι ρε Γιάννη. Οι μεγάλοι πέθαναν όλοι. Ας τα καταφέρω να μείνω ένας μεγάλος νέος, και για το νέος μεγάλος, άστο, μας βλέπει κι η ιστορία και θα μας μαλώσει…»

Ταπεινοφροσύνη;  Οξυδέρκεια;

Δεν ξέρω, πάντως μόνο πόζα δεν είναι.

Ο Δημήτρης έχει αυτό το καλό.

Να τον θαυμάζουν οι  σπουδαίοι, να τον αποφεύγουν οι μέτριοι και να τον μισούν οι αποτυχημένοι.

Γεννήθηκε  στα Σεπόλια, μετά τον Εμφύλιο.

Ο πατέρας του έκθετος από τις Καρυές της Λακωνίας, τον πέταξε η μάνα του στο

σπίτι των Ιατρόπουλων στη Σπάρτη  και του δώσανε το όνομά τους.

Ο Δημήτρης συχνά κάνει πλάκα μ’ αυτό: «Μ’ ένα δανεικό όνομα περπάτησα κι  είπα να το κάνω πασίγνωστο, για να τιμωρήσω τη  μοίρα μου…».

Και το ’κανε. Είναι ο γνωστότερος εν ζωή Έλληνας ποιητής, αυτή τη  στιγμή…

Η μητέρα του απ’ την Αρκαδία, φραγκοραφτού, απόγονος του Γρηγορίου του Ε’ !

Ο αδελφός του ήταν πυγμάχος, αλλά χτύπησε σ’ένα γερμανικό κράνος που είχε θαφτεί στο χώμα,  μετά τον πόλεμο, κι έπαθε μετατραυματική επιληψία.  Έζησε μονάχα 41 χρόνια.

Τεσσάρων χρονών  ο Δημήτρης έγραφε και διάβαζε. Τον πήγαιναν οι γονείς του και τον δείχνανε στους  γείτονες. Οχτώ χρονών έγραψε το πρώτο του ποίημα.  Δώδεκα χρονών πρωτοέκανε έρωτα!

Δεκαπέντε χρονών εργαζόταν  στην παλιά Κολούμπια και πήγαινε στο  νυχτερινό.

Έπαιζε και στους έφηβους του Παναθηναϊκού, αλλά τα παράτησε, γιατί κάπνιζε και ξενύχταγε από τότε…  

Δεκαοχτώ χρονών έβγαλε την πρώτη του ποιητική συλλογή.

Θρίαμβος.  Καταπληκτικές κριτικές. 

Φεύγει με ωτοστόπ για την Ευρώπη της δεκαετίας του ‘60. Μετά από άπειρες περιπέτειες, ξαναγυρίζει και  ξαναφεύγει, βγάζει και τη Σχολή Σταυράκου ως σκηνοθέτης  κινηματογράφου, έχει ανακατευτεί βαθιά με την πολιτική, σκοτώνεται δίπλα του ο Σωτήρης Πέτρουλας, μπαίνει με υποτροφία στο Πάντειο, στη χούντα τον παίρνουν στρατιώτη,  τον ειδοποιούν ότι θα τον φάνε γιατί τον βρήκαν σε αντιστασιακή  ομάδα, και λιποτακτεί ως άρρωστος.

Μετά το σκάει για τη Σουηδία.

Έχει κάνει πια συλλογές, έχει συνεργαστεί με τον Γιώργο Σεφέρη, στη Σουηδία τον θέτει υπό την προστασία του, ο ίδιος ο Olof Palme, φίλος του Γιώργου Μαγκάκη

που αγαπούσε πολύ τον  Δημήτρη.

Γυρίζει στην Ελλάδα, και εκδίδει την Ποιητική Αντιανθολογία, το ευαγγέλιο της Ποίησης της Αμφισβήτησης. 74 νέοι ποιητές, περνάνε απ’ τα χέρια του και αλλάζουν την εικόνα της ελληνικής ποίησης.

Από τότε τον συνοδεύει ο τίτλος αυτός σ’ όλη τη ζωή του: Ο Ποιητής της Αμφισβήτησης!

Στη βραδιά του Πολυτεχνείου σώζει τη ζωή του Λευτέρη Παπαδόπουλου.

Με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, γράφει τα πασίγνωστα τραγούδια του, τα μεγαλύτερα σουξέ των δεκαετιών ‘70 και ‘80…

Δουλεύει ως δημοσιογράφος  σ’ όλες τις θέσεις, και ως πολιτικός σύμβουλος, των Αλέξανδρου Παναγούλη, Γιώργου Αλέξανδρου Μαγκάκη και άλλων…

Στις δεκαετίες ‘80 και ‘90 είναι χρονογράφος στο «ΕΘΝΟΣ» και γράφει συνεχώς τραγούδια,  θέατρο, κ.λπ.

Φεύγει απ’ το «ΕΘΝΟΣ», τελικά, μπερδεύεται με την πολιτική, τους παρατάει για μιαν ακόμη φορά, γνωρίζει την  Κατερίνα του το‘90 και μαζί της αλλάζει ζωή.

Τα τελευταία είκοσι χρόνια, ανεβαίνει σκαλί-σκαλί προς την κορυφή των γραμμάτων μας και τα τελευταία τρία μάλιστα, με την επέλευση της διαβόητης «κρίσης» προάγεται σε σύμβολο των αντιμνημονιακών δυνάμεων μέσα στο Διαδίκτυο.

Όμως, για την ερωτική του ζωή,  τα ταξίδια του, τις περιπέτειές του, κάποτε θα αξιωθώ να γράψω ένα ολόκληρο βιβλίο για τον φίλο μου, τον Ωραίο Μπρούμελ της Ελληνικής Λογοτεχνίας όπως  ονομάστηκε εκείνα τα χρόνια…

Προσωπικά από τις δεκάδες ξεχωριστές στιγμές που έχω ζήσει μαζί του, σας περιγράφω μονάχα  τρείς:

Το 1991 παίρνω συνέντευξη από τον Ελία Καζάν στη Νέα Υόρκη. Και ξαφνικά, μου λέει:  «Υπάρχει κι ένας Ιατρόπουλος, ο ποιητής που είναι απ’ τους τρεις-τέσσερις ανθρώπους που θαυμάζω κάτω στην πατρίδα. Μου μίλησε πολύ γι’ αυτόν ο Μάνος (εννοούσε τον Χατζιδάκι), είπα και μου έφεραν και  μου διάβασαν τα ποιήματά του, μα τι ποιητής είναι αυτός, άμα θα βγει στην Αμερική,  εγώ θα τον προλογίσω!»…

Δέκα χρόνια πριν, το 1981,είχα κυκλοφορήσει το βιβλίο μου «Ιδέες και Δημιουργοί» με συνεντεύξεις από διάσημους Έλληνες  και ξένους διανοούμενους, ανάμεσά τους λοιπόν έβαλα και τον Δημήτρη.

Και ακούστε τι μου δήλωσε, τότε: «Γιάννη μου, σε τριάντα χρόνια από τώρα, το 2011, οι Έλληνες θα γίνουνε γκαρσόνια των Ευρωπαίων και αυτό θα γίνει τάχα μου για να σωθεί η πατρίδα!»… Προφήτης;

Και το πιο  χαριτωμένο.

Το 1982, βρισκόμαστε στην Κάσμπα της Καζαμπλάνκα στο Μαρόκο.

Μέσα στο παζάρι, μας πέφτουν δυο αλητάμπουρες πορτοφολάδες,  τους παίρνει χαμπάρι ο Δημήτρης και βγάζει αστραπιαία ένα στιλέτο απ’  το κομψό σακάκι που φορούσε…

Κι οι Μαροκινοί…  ακόμα τρέχουν!

Τι να πρωτογράψω είπαμε, θέλουμε ένα ολόκληρο βιβλίο!  

Θα τελειώσω με μερικούς αριθμούς:  15 ποιητικές συλλογές, 7500 άρθρα στον τύπο και χρονογραφήματα, 20 μεγάλες έρευνες και αποστολές, 1000 τραγούδια πολλά απ’ αυτά πασίγνωστα εδώ και σαράντα χρόνια, 6 μήνες προφυλακισμένος για βυζαντινές εικόνες και μετά πανηγυρικά αθώος!

40 αντιστασιακά κείμενα στο Διαδίκτυο την τελευταία τριετία.

Πάνω από δεκαπέντε ελληνικά και διεθνή λογοτεχνικά βραβεία κι ένα απ’ αυτά μάλιστα, το μεγαλύτερό του, το Διεθνές Μετάλλιο Ειρήνης του Ο.Η.Ε. το πέταξε στα μούτρα των εδώ διευθυντών του ΟΗΕ,  επιστρέφοντάς το στον Kofi Annan, μόλις ξέσπασε ο πόλεμος στο  Κόσσοβο!

Έγραψε και γράφει, ποίηση, μυθιστορήματα, διηγήματα, τραγούδια, σενάρια,  θεατρικά έργα, φιλοσοφικά δοκίμια, έρευνες κοινωνικές, μανιφέστα, πολιτικές ομιλίες, έχει παρουσιάσει παραπάνω από 100 νέους ποιητές, ομιλίες σε συνέδρια, διαλέξεις και εισηγήσεις σε σεμινάρια, ποιητικές  συναυλίες, τ ι να πω, πότε πρόλαβε κι έζησε κιόλας όλη αυτή τη μυθική ζωή που μου περιγράψανε πριν  τον γνωρίσω;

Κι όμως…  πρόλαβε!

Γιατί για τον φίλο μου, έναν απ’ τους κορυφαίους μας σήμερα πνευματικούς απολογητές, ο χρόνος είναι πολύ σχετικός. -Κι όπως λέει κι ο ίδιος:

«Είμαι 7 ετών συναισθηματικά,  150 ετών πνευματικά, και 13 ετών  ψυχολογικά. Πόσων ετών  είμαι;»

Γιάννης Φλέσσας