Η αρχαία Ρώμη, οι βάρβαροι, και το νέο ΠΑΣΟΚ!!!

Ή αλλιώς: Η “εκλογίκευση” του θηρίου…

Η ανθρωπότητα δε θα ξεμείνει ποτέ από επίδοξους βελτιωτές του κόσμου γενικώς και των άλλων ειδικώς.

Που έχουν τόση πίστη στις ικανότητές τους αλλά και σε υποτιθέμενα βέβαιες νομοτέλειες που δεν ανησυχούν ακόμα κι όταν οι όλες οι ενδείξεις τους λένε το αντίθετο.

Σπουδαίο και άκρως χαρακτηριστικό παράδειγμα: Όταν η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατά τον 50 αιώνα μ.Χ. κατακλύστηκε από χιλιάδες βαρβάρων που είχαν δικιά τους ανεξάρτητη οργάνωση και (το χειρότερο) έφεραν όπλα τα οποία γνώριζαν πολύ καλά να χρησιμοποιούν, η Ρωμαϊκή ελίτ παρά το ότι δεν είχε τη δύναμη να τους επιβάλλει τη θέλησή της, δεν ανησύχησε.

Υπέθεσε ότι θα εκρωμαϊσει/εκπολιτίσει (δυο έννοιες συνώνυμες σχεδόν την εποχή εκείνη) “και” αυτούς τους βαρβάρους, όπως είχε κάνει με τόσους και τόσους στο παρελθόν.

Δεν υπολόγισε όμως ότι εκείνη τη φορά οι ξένοι ήταν και υπερβολικά πολλοί, και η ίδια είχε χάσει το μεγαλύτερο μέρος της αφομοιωτικής της δύναμης.

Διότι, σταδιακά, είχε περιπέσει σε γενική αδυναμία – και όταν είσαι αδύναμος, πολύ δύσκολα να αφομοιώσεις τον οποιονδήποτε.

Η κατάληξη γνωστή: Σε λιγότερο από μερικές δεκαετίες η Ρώμη λεηλατήθηκε δυο φορές και η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν ήδη παρελθόν.

Στη θέση της, είχαν απομείνει μερικά βαρβαρικά βασίλεια που παριστάνανε τα ρωμαϊκά (οι βάρβαροι κατά βάθος ήθελαν να γίνουν κι αυτοί Ρωμαίοι, απλώς δεν ήξεραν πως και σχεδόν παρά τη θέλησή τους όταν έγιναν, Ρώμη δεν υπήρχε πια) με την ανοχή της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (αυτό που ονομάστηκε εκ των υστέρων Βυζάντιο) που είχε την (επίπονη αλλά αναγκαία) πρακτικότητα να πετάξει τη “σαβούρα” για να επιβιώσει η ίδια – έστω κι αν η σαβούρα ήταν το μισό τμήμα της.

Στη Δύση, που είχε ήδη μπει ταχύτατα στο Μεσαίωνα, δεν έλειψαν ούτε τότε οι πάσης φύσεως αισιόδοξοι βελτιωτές του θηρίου (όπου “θηρίο” = ο Τεύτωνας απολίτιστος εισβολέας).

Επί αιώνες δεν έπαψαν να προσπαθούν να τον εκπολιτίσουν, κυρίως διά της χριστιανικής (και πλέον ρωμαϊκής) θρησκείας και του παπισμού.

Εν τέλει, μόνο καμιά δεκαριά αιώνες μετά, το κατάφεραν.

Με κόστος ανυπολόγιστο και για τους ίδιους και για τον ανθρώπινο πολιτισμό.

Κατά μία εκδοχή, δεν το κατάφεραν καν αυτοί, αλλά έγινε μόνο του.

Οι τευτονικοί λαοί, όπως όλοι οι “παλιότεροι” λαοί από αυτούς (και οι Ρωμαίοι, αλλά και οι Έλληνες παλιότερα) είχε έρθει η ώρα να εκπολιτιστούν.

Κανείς δεν είναι βάρβαρος επ' αόριστον.

Αλλά ούτε και πολιτισμένος, αφού πάντα υπάρχει η πιθανότητα να (ξανα)εκβαρβαριστεί.

Ο μεσαίωνας ήταν αυτό ακριβώς: Ο εκβαρβαρισμός λαών που είχαν εκπολιτιστεί κάτω από την επιρροή άλλων νεότερων λαών που δεν είχαν προλάβει να περάσουν αυτό το στάδιο.

Όλα αυτά μου τα θύμισαν ορισμένες σύγχρονες και πολύ πρόσφατες θεωρίες που έχουν να κάνουν με την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και δη στο περιβόητο πια κομμάτι της λεγόμενης κεντροαριστεράς.

Όπως ξέρουμε, αυτήν υποτίθεται ότι την εκπροσωπούσε μέχρι τώρα το ΠΑΣΟΚ, μέχρι που ηγεμονική δύναμη στο χώρο έγινε ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, αλλά και του Λαφαζάνη, του Σκουρλέτη και λοιπών δυνάμεων, με αχαλίνωτη γλώσσα που προαναγγέλλει εξίσου αχαλίνωτες πράξεις στην σχεδόν γκροτέσκα περίπτωση που έλθουν κάποια μέρα στην εξουσία. 

Κάτι αδιανόητο πριν 2-3 χρόνια μόλις, αλλά πλέον εξαιτίας της κρίσης, πολύ πιθανό.

Όπως επίσης ξέρουμε όσοι ασχολούμαστε με τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο για διάφορους λόγους, πολλοί (και εύλογα θα έλεγα εγώ) ανησύχησαν με αυτή την άνοδο: Είδαν τον κίνδυνο χάριν της κατά τα άλλα, όχι αδικαιολόγητης αντίδρασης των χειμαζόμενων νεο-Ελλήνων που εκτόξευσε τέτοιου είδους πολιτικούς σχηματισμούς, να έρθουν ακόμα χειρότερα για την πτωχή-πλην-τίμια (κατά τον γνωστό μύθο) χώρα μας.

Κοινώς να αντικαταστήσουμε την άκρως προβληματική σήμερα κατάσταση με μία σκέτη καταστροφή.

Ποιος εχέφρων θα το ήθελε αυτό;

Σίγουρα όχι οι προύχοντες και οι οπαδοί της κεντροαριστεράς (μεταξύ άλλων, απλώς η κεντροαριστερά είναι το θέμα μας).

Όπως επίσης ξέρουμε, η προσπάθεια να δημιουργηθεί ένας άλλος κομματικός σχηματισμός αντί-του-σύριζα που να καλύψει τον εν λόγω χώρο με έμφαση (υποτίθεται τουλάχιστον) στη λογική αντί του παραλογισμού έχει κάτσει για τα καλά στα ρηχά: Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί πια να πείσει κανέναν για τις κατόπιν εορτής καλές του προθέσεις, η ΔΗΜΑΡ ζαλίστηκε από τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση και πλέον παραπατά δημοσκοπικά και όχι μόνο, οι δε λοιπές ανεξάρτητες ή λιγότερο ανεξάρτητες “προσωπικότητες” του χώρου πέτυχαν να γράψουν μερικές χιλιάδες άρθρα, να κάνουν μερικές εκατοντάδες συναντήσεις/συνέδρια/συμπόσια αλλά χωρίς, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, κανέναν απτό αποτέλεσμα.

Οι αιτίες αυτής της σχεδόν παροιμιώδους αναποτελεσματικότητας αξίζει να διερευνηθούν, απλώς δεν είναι ούτε αυτές το κύριο θέμα του παρόντος.

Αντιθέτως, το κύριο θέμα είναι η κριτική σε μία θέση που εσχάτως κερδίζει έδαφος στους ίδιους κύκλους, υποβοηθούμενη από όλα τα παραπάνω που έχουν/δεν έχουν συμβεί.

Η άποψη αυτή συνοπτικά έχει ως εξής: “Ξέρουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ως ανεύθυνο άρα και επικίνδυνο κόμμα εξουσίας, πλην όμως ας μην φοβόμαστε: Όταν έρθει στην εξουσία θα αναγκαστεί να εκλογικευτεί. Θα το έκανε ήδη δηλαδή, απλώς είναι υποχρεωμένος να λαϊκίζει, στην Ελλάδα ζούμε εξάλλου, αν δε λαϊκίσεις, εξουσία δε βλέπεις”.

Άλλη παραπλήσια άποψη που κερδίζει έδαφος: “Πόσο χειρότερος μπορεί να είναι από τους αποδεδειγμένα ανίκανους πολιτικάντηδες ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που μας έφεραν ως εδώ;

Θα φέρει αν μη τί άλλο μια ανανέωση της πολιτικής ζωής, κι αυτό είναι καλό πράγμα”. Και μία άλλη: “Και το ΠΑΣΟΚ πριν το '81 λαϊκιζε και έλεγε υπερβολικά πράγματα, αλλά μόλις ήρθε στα πράγματα, λογικεύτηκε συντομότατα”.

Εννοείται, ότι “εμείς” οι “λογικοί” κεντροαριστεροί θα αναλάβουμε το τιτάνιο πλην όμως θεάρεστο έργο να βοηθήσουμε τον κο Τσίπρα και την παρέα του να μπουν στον ορθό δρόμο – προς θεού, όχι επειδή θέλουμε και εμείς ένα κομμάτι απ' την εξουσία τώρα που ο Σαμαράς αποδείχτηκε τσιγγούνης στη μοιρασιά, για το καλό της χώρας πάντα.

Το θέλουν και οι ίδιοι οι συριζαίοι κι ας μην το ξέρουν που λέει ο λόγος.

Το λέμε εμείς, ακούγεται λογικό, άρα είναι.

Ή έστω ελπίζουμε να είναι.

Νομίζω λοιπόν πως όσοι αρχίζουν να τα πιστεύουν αυτά, δεν κάνουν τίποτα περισσότερο απ' το να κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία.

Και, το χειρότερο, να προσαρμόζουν την πραγματικότητα στα δικά τους “θέλω”, όπως περίπου και οι ρωμαϊκές ελίτ την εποχή που προανέφερα.

Πλην όμως έτσι δεν αλλάζει η πραγματικότητα, απλώς νομίζουμε ότι αλλάζει.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνει την εξουσία και αποφασίζει πράγματι να κάνει την (κοινώς λεγόμενη) “κωλοτούμπα” προς τη λογική: Το ερώτημα είναι: Μπορεί;

Μπορεί να πείσει τις ορδές των απολιτικίκ αγανακτισμένων που πύκνωσαν τις τάξεις του περιμένοντας να βγουν λαγοί απ' το καπέλο ότι δεν “ξεπουλήθηκε”;

Μπορεί το τζίνι (βλ. Μπαχαλάκηδες, “γουναράδες” και σία) έτσι και βγει απ' το λυχνάρι να ξαναμπεί μέσα εύκολα;

Και από πού προκύπτει ότι ο Αλέξης είναι σαν τον Ανδρέα;

Ότι ελέγχει το κόμμα του όσο το έλεγχε εκείνος και ότι έχει τη δύναμη να κυριαρχεί και να πείθει συνεχώς ότι δεν κάνει λάθος, όσες φορές κι αν αλλάξει ρητορική και πολιτική;

Και για ποιο λόγο να κάτσουν όλοι αυτοί να ακούσουν τις νουθεσίες ημών των “πεφωτισμένων”;

Επειδή το λέμε και το ευχόμαστε εμείς;

Και γιατί η ανανέωση πολιτικού προσωπικού είναι καλή αφ' εαυτής;

Το ίδιο δεν έλεγαν και οι Ρωμαίοι όταν βαρέθηκαν την ανικανότητα π.χ. του Ονώριου και τελικά τους ήρθε ο Οδόακρος, ο Χλωδοβίκος και λοιπές ανανεωτικές δυνάμεις; Μήπως το μετάνιωσαν πικρά;

Και κάτι τελευταίο: Από πότε το ΠΑΣΟΚ του '80 (αλλά και των επόμενων δεκαετιών) έγινε πρότυπο σωστού κεντροαριστερού κόμματος που θα ήταν ευχής έργο να αντιγράφεται εις το διηνεκές; 

Τα παραπάνω ερωτήματα είναι ρητορικά – μου φαίνεται πολύ περίεργο ότι κάποιοι κατά τα άλλα εξυπνότατοι και αξιολογότατοι άνθρωποι αμφιταλαντεύονται, έστω και υπό την ασφυκτική πίεση της τρέχουσας αρνητικής επικαιρότητας.

Κανένα “θηρίο” δεν μπορεί να εξημερωθεί αν ο επίδοξος εξημερωτής δεν έχει τη δύναμη να το επιβάλλει.

Και δεν μπορεί κανείς επίδοξος καταστροφέας να γίνει ταυτόχρονα και χτίστης του καινούργιου όταν δεν έχει καν σχέδιο τί ακριβώς πρέπει να κάνει. Θα καταστρέψει και δε θα προλάβει να χτίσει ποτέ.

Και όταν το καταλάβουμε θα είναι αργά, ίσως όχι μόνο για μας αλλά για τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας κι ακόμα παρακάτω.

Ηθικό δίδαγμα: Όταν δεν μπορείς να ενσωματώσεις τους βαρβάρους δε σου μένει άλλη επιλογή παρά να τους πολεμήσεις.

Κι ας υστερείς αριθμητικά, κι ας είναι οι πιθανότητες σε βάρος σου, κι ας κατά βάθος είσαι ειρηνιστής.

Υπάρχει μια πιθανότητα να νικήσεις και να σώσεις τη χώρα.

Στην αντίθετη περίπτωση δεν έχεις καμία ελπίδα, θα μείνεις απλώς με την ανάμνηση των καλών σου προθέσεων.

Ο Παραβάτης