Μοδάτες φακλάνες…

Με  αφορμή  τον   χαμό του Μιχάλη  Ασλάνη.

Προσπερνάω το τραγικό  περιστατικό και προχωράω  στην  ουσία.

Όποιος  πιστεύει ότι εμείς  ως  καταναλωτές και σχεδιαστές  έχουμε  την παραμικρή  δημιουργική  σχέση με  την μόδα   δεν ξέρει  που πατάει και που πηγαίνει!

Αγοράζουμε ναι.

Αγοράζαμε;  Ουουου! Εν αφθονία.

Δίχως την ελάχιστη   φρόνηση και  χωρίς    γούστο.

Αρκεί στην  ούγια να  γράφει με  κεφαλαία γράμματα PRADA.

Ποιοι και πόσοι designers;

Μετρημένοι   στα δάχτυλα του ενός  χεριού.

Ούτε…

Ας πούμε η Λουκία.

Ας  πούμε η Σοφία Κοκοσαλάκη που διαπρέπει στο εξωτερικό.

Ας πούμε μερικοί εκ των νεώτερων  σχεδιαστών.

Μέχρι εκεί. Και πολλούς λέω… 
Ο λόγος  απλός και ιστορικός.

Η  μόδα  εξελίσσεται με  την   οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη κάθε χώρας.

Γι  αυτό σκίζουν οι  ιταλοί, οι γάλλοι, οι  βέλγοι, οι ιάπωνες, οι  βρετανοί, οι αυστριακοί, οι αμερικανοί.

Γι  αυτό  Armani.

Γι αυτό Martin Margiela.

Γι αυτό Rick Owens.

Γι αυτό Dries Van Noten.

Γι αυτό  Junya Watanabe.

Γι αυτό Jean Paul Gaultier.

Γι αυτό Johji Yamamoto.

Γι  αυτό Helmut Lang.  
Και  γι αυτό,   βλέποντας  τα  ρούχα όλων αυτών και πολλών  άλλων σχεδιαστών, τρέχουνε  τα σάλια  μας και    σπεύδουμε να καταθέσουμε  την  πλαστική μας κάρτα προκειμένου  να   φορέσουμε τα ρούχα τους ώστε να  σουλατσάρουμε σαν τα γύφτικα σκεπάρνια. 
Όπως μαϊμουδίζουμε  ότι  είμαστε ευρωπαίοι, έτσι μαϊμουδίζουμε  ότι  είμαστε μοδάτοι και  ωραίοι.

Τι λέτε  καλέ.

Η  πατούσα μας  εξακολουθεί να υποφέρει από δεκάδες  στρώσεις γρέντζας.

Ακόμα να απαλλαγούμε  από το Οθωμανικό σύνδρομο.

Γι αυτό   η συντριπτική πλειοψηφία εκλαμβάνει  το ρούχο  ως κριτήριο ανώτερης  κοινωνικής καταγωγής.

Ως status.

Ως Face  control.

Γι αυτό αντί να φοράμε το  ρούχο, συνήθως μας   φοράει  αυτό. 

Γι αυτό  διάσημες και επώνυμες μοιάζουν με  χρυσόμυγες.

Και γι αυτό είχαμε  καταντήσει τα  χαϊβάνια  ενός κατακλυσμιαίου Life Style που σαν τσουνάμι μας σάρωσε και μας έχει στείλει στο γκρεμό.

Αλλά και γι αυτό  πνιγήκαμε σε  ωκεανούς  ψευδαισθήσεων … 
Ο Ασλάνης  αλλά και  ο  Λάκης Γαβαλάς και  πολλοί άλλοι  μπουτικατζήδες  κατέληξαν να παίζουν   διπλό ρόλο.

Από τη μια ως θύτες. Να  πουλήσουν και α  ξεπουλήσουν.

Να πουλήσουν όνειρα και αυταπάτες. 

Φύκια  για μεταξωτές  κορδέλες.

Και από  την άλλη  ως θύματα.

Γιατί  όταν   ήρθε  η ώρα του λογαριασμού  γυμνός ο βασιλιάς επί   σκηνής! 
Με απλά λόγια.

Όχι  μόνο  δεν   έχουμε ιδέα  από  μόδα.

Όχι μόνο  δεν δημιουργούμε  μόδα.

Όχι  μόνο μαϊμουδίζουμε ότι  είμαστε μοδάτοι και  ευρωπαίοι.

Αλλά από πάνω  καταλήξαμε τα κορόιδα  των   μεγάλων  οίκων  μόδας.

Γιατί  αγαπητή μου, εσένα  το  λέω με τις παχουλές περιφέρειες  και τις ασύμμετρες    διαστάσεις.

Άκου  λοιπόν: Και  ο  τελευταίος υπάλληλος μπουτίκ μόλις απομακρυνθείς  από το  ταμείο, πίσω σου θα  σχολιάσει και  θα πει «πάνω  στο  σώμα  αυτής   της φακλάνας αυτό το ρούχο   των  χιλιάδων euros μοιάζει με κελεμπία φύλαρχου της Αφρικής»!

Δημήτρης Δανίκας

Πρώτο Θέμα