Οι ευθύνες των συνδικαλιστών του δημοσίου.

Έτοιμοι για κινητοποιήσεις δηλώνουν οι συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ με αφορμή τα σχέδια της κυβέρνησης περί «κινητικότητας», αλλά αυτό δεν αποτελεί είδηση.

Χρόνια τώρα ζούμε ως πολίτες με τις κινητοποιήσεις των υπαλλήλων του Δημοσίου, διαφόρων κατηγοριών και ποικίλων τομέων, οπότε έχουμε συνηθίσει και δεν αλλάζει ουσιαστικά τίποτα στη ζωή μας.

Ούτε στη δική τους ζωή αλλάζει κάτι όταν κατέρχονται σε στάσεις εργασίας και απεργίες με την παραμικρή αφορμή και συνήθως ανέξοδα για τους ίδιους.

Στάσεις εργασίας και απεργίες που μονίμως έχουν μεγάλη συμμετοχή στην απουσία από την εργασία, μικρή συμμετοχή σε συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις και πολύ συχνά συνδυάζονται με Σαββατοκύριακα και αργίες για να βολεύουν...

Η αλήθεια είναι ότι η «κινητικότητα», η «διαθεσιμότητα» και οι «απολύσεις» με τις οποίες απειλούνται κάποιες χιλιάδες υπαλλήλων τώρα δεν είναι «παραμικρές» αφορμές.

Ασχέτως εάν συγκρινόμενες με τον όλεθρο στον ιδιωτικό τομέα παραμένουν μικρές. Και δεν μπορεί, επίσης, να παραγνωριστεί το γεγονός ότι όλα αυτά τα σχέδια, οι αποφάσεις και οι μεθοδεύσεις έχουν οριζόντιο χαρακτήρα, εξαιτίας της διαχρονικής αδυναμίας του κράτους να λειτουργεί με στοιχειώδη αξιοκρατία.

Ούτε παραβλέπονται η πολυνομία, η γραφειοκρατία και οι πελατειακές σχέσεις, που συμβάλλουν τα μέγιστα στην έλλειψη αξιοκρατίας στο Δημόσιο.

Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν είναι δυνατόν να βγαίνουν οι συνδικαλιστές στα μίντια και να καταγγέλλουν, χωρίς ουσιαστικό αντίλογο από τους περισσότερους «εκπομπάρχες», ότι η πολιτική τάξη, τα κόμματα εξουσίας και οι κυβερνήσεις διαχρονικά ευθύνονται αποκλειστικά και μόνο για την κατάσταση που επικρατεί στη διοίκηση του κράτους.

Από τον στενό δημόσιο τομέα έως τις ΔΕΚΟ και την Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα και όσοι ανακατεύθηκαν ή άσκησαν διοίκηση από κάποιο πόστο στο Δημόσιο το γνωρίζουν καλά.

Η ιστορία του νεοελληνικού κράτους είναι ταυτόχρονα ιστορία τροφοδότησης των πελατειακών σχέσεων.

Οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές (όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων, κυβερνητικών και μη) και η δημοσιοϋπαλληλία συμμετείχαν με κάθε τρόπο στη διατήρηση και την ανάπτυξή τους, επιδιώκοντας παράλληλα τη συνδιοίκηση.

Πρακτική που πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις στη μεταπολίτευση, όπως και η υπονόμευση κάθε έννοιας αξιοκρατίας για να μην ξεχωρίζει κανείς από τη γενική μετριότητα.

Τρανή απόδειξη, τα άριστα φύλλα ποιότητας που συνοδεύουν όλους σχεδόν τους υπαλλήλους στη διάρκεια της καριέρας τους.

Οι συνδικαλιστές και η δημοσιοϋπαλληλία ακύρωσαν, ουσιαστικά, τη λειτουργία των πειθαρχικών συμβουλίων και συνεχίζουν να κάνουν το ίδιο.

Και οι ίδιοι αντιδρούν σε όποια προσπάθεια εξορθολογισμού, ακόμη και όταν πρόκειται για μετακόμιση του υπουργείου ή της υπηρεσίας τους σε νέο κτίριο.

Αυτοί επίσης ανήγαγαν εκ του ασφαλούς την απεργία από έσχατο όπλο διαμαρτυρίας σε όπλο εκβιασμού πρώτης χρήσης.

Και αν οι πολιτικοί φταίνε γιατί συμμετείχαν ή ενέδωσαν, άλλο τόσο φταίει ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός και η νοοτροπία που εμπεδώθηκε στον δημόσιο τομέα.

Άγγελος Στάγκος

Καθημερινή