Το γεγονός ότι έπεσαν οι βάσεις δε σημαίνει ότι έπεσαν και οι Σχολές, ούτε ότι μπήκαν στα Πανεπιστήμια κάποιοι ηλίθιοι. Οι βάσεις είναι συνάρτηση του αριθμού εισακτέων σε κάθε τμήμα, της δυσκολίας των θεμάτων, της συνολικής επίδοσης των υποψηφίων και της συμπλήρωσης των μηχανογραφικών. Κάθε ένα από αυτά εξαρτάται από παραμέτρους.
Η επίδοση εξαρτάται από την προετοιμασία, η οποία εξαρτάται από τρία πράγματα: τους ξεκάθαρους στόχους, την ψυχολογία και το χρήμα, δηλαδή τη διάθεση και τις δυνατότητεςφροντιστηρίων. Η συμπλήρωση μηχανογραφικών εξαρτάται πάλι από τρία πράγματα: από τις προοπτικές εργασίας, από τα ενδιαφέροντα που συχνά δεν απασχολούν τους γονείς και, φυσικά, από τις δυνατότητες χρηματοδότησης σπουδών σε άλλη πόλη. Το επίπεδο των θεμάτων εξαρτάται από αυτούς που τα βγάζουν και οι εισακτέοι εξαρτώνται από τις διοικήσεις Σχολών και Υπουργείου.
Σε μια χώρα όπου έχει ποινικοποιηθεί η ιδιοκτησία και έχει υπονομευθεί ακόμα και το δικαίωμα στην ελάχιστη αξιοπρέπεια της θέρμανσης και συνυπολογίζοντας όλα τα παραπάνω, είναι άστοχο να θεωρήσει κανείς ότι αυτός που μπήκε για παράδειγμα στους Πολιτικούς Μηχανικούς του ΑΠΘ με 16 και κάτι, είναι κάποιος που δεν το άξιζε ή ότι χαλάει την «πιάτσα». Τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών και οι βάσεις εισαγωγής είναι ένα κοινωνικοοικονομικό αποτύπωμα, που στην Ελλάδα των λαθών της τρόικας και της συχνής έλλειψης πολιτικού τσαμπουκά της εσωτερικής πολιτικής ηγεσίας απέναντι σ’ αυτά τα λάθη, εξάγει συμπεράσματα σε πολλές διαστάσεις, πάντως όχι σε επίπεδο ποιότητας Σχολών και αξιοσύνης υποψηφίων.
Προφανώς, λένε, μια Σχολή με βάση, δηλαδή βαθμό τελευταίου επιτυχόντα, τις 18.000 μόρια και άνω, θα διαθέτει ένα πρώτο έτος φοιτητών με εξαιρετικές δυνατότητες και υψηλό επίπεδο! Μέγα λάθος. Στην Ελλάδα είναι αναρίθμητα τα παραδείγματα φοιτητών που εισήχθησαν με πρωτιές σε Ιατρικές και Πολυτεχνεία και εν συνεχεία κατέληξαν «αιώνιοι» ή εγκατέλειψαν για δεκάδες λόγους που δε χωράνε στην παρούσα τοποθέτηση, ενώ άλλοι που εισήχθησαν οριακά με τη «βάση» στις ίδιες Σχολές, αποφοίτησαν στην ώρα τους, με καλό βαθμό και καλύτερες Προοπτικές.
Το να αριστεύεις στις πανελλήνιες της μνημονιακής Ελλάδας της ανεργίας και της ύφεσης ναι, είναι άθλος γονέων και παιδιών. Είναι ευλογία, είναι τύχη, είναι κυρίως πολλή δουλειά, είναι θέληση, είναι και ευθύνη απέναντι στη χώρα και την κοινωνία αύριο. Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότιείναι πολύ πιθανό ο x, y υποψήφιος που «χάλασε» την πιάτσα και «τόλμησε» να πετύχει σε τμήμα του Πολυτεχνείου του ΑΠΘ με 16500, να μόχθησε πολύ περισσότερο γι αυτά τα μόρια μη διαθέτοντας τα ευνοϊκά ενδεχόμενα των παραμέτρων της πρώτης παραγράφου που, ίσως, διέθετε πλήρως ο πρωτεύσας συμφοιτητής του των 19999 μορίων…
Ποτέ δε θα μάθουμε πόσα μόρια θα έβγαζε ο «τελευταίος» που διαμόρφωσε τη «χαμηλή» βάση μιας άλλοτε πολύ υψηλόβαθμης Σχολής, αν διέθετε όλες τις ευνοϊκές παραμέτρους και πόσα θα έβγαζε ο αριστούχος της πρώτης δεκάδας χωρίς αυτές. Η αξία του πρώτου είναι αδιαμφισβήτητη, όμως τις φετινές βάσεις διαμόρφωσε και το παιδί ενός απολυμένου που οριακά τα έβγαλε πέρα να πληρώσει ένα φροντιστήριο.
Αν το παιδί αυτό πέτυχε σε Πολυτεχνείο με το «πεσμένο» συγκριτικά 17.500, αξίζει ένα μπράβο παραπάνω από ένα άλλο πιο τυχερό παιδί που άγγιξε το απόλυτο άριστα με όλα όμως τα εφόδια, χωρίς άγχος και αρνητική ατμόσφαιρα στην οικογένεια και με κάθε δυνατότητα βοήθειας, μιλώντας πάντα για δύο μαθητές που είχαν θέσει υπεύθυνα τον ίδιο στόχο και από αύριο θα είναι συμφοιτητές και αργότερα συνάδελφοι.
Φυσικά, υπάρχουν και οι περιπτώσεις όπου μαθητές αριστεύουν χωρίς αυτές τις ευνοϊκές παραμέτρους και περιπτώσεις μαθητών που αποτυγχάνουν παρόλο που διαθέτουν όλα τα εφόδια. Εδώ παίζουν ρόλο οι ίδιοι παράγοντες που επηρεάζουν και τις προαναφερθείσες περιπτώσεις «αιώνιων» ή παραιτημένων αριστούχων και θα αποτελούσαν τροφή για μια άλλη συζήτηση σε σχετικό θέμα.
Το παρόν αποτελεί σύνοψη σκέψεων μετά τη φετινή ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής και είχε ως αφορμή τις δηλώσεις πολλών αριστούχων περί «ξεφτίλας» στις βάσεις, για πτώση επιπέδου Σχολών «αφρόκρεμα» και άλλα συναφή αποφθέγματα που οι ίδιοι θα διαπιστώσουν σύντομα( εντός των Σχολών) ότι ήταν λάθος.
Αν κάποιος γίνει Πολιτικός Μηχανικός με βάση 16.500, με ή χωρίς τις ευνοϊκές παραμέτρους προετοιμασίας, δεν απειλεί ούτε την Παιδεία ούτε τη χώρα. Μεγαλύτερη απειλή αποτελεί εκείνος που «καπάρωσε» μια θέση σε μια Σχολή που σε 3 χρόνια ίσως εγκαταλείψει, στερώντας την από έναν άλλο που τον ενδιέφερε πραγματικά, εκείνος που διαθέτοντας όλα τα εφόδια κλώτσησε τις ευκαιρίες και εκείνος που έμαθε να τρέχει πιο γρήγορα από όλους, χωρίς να ξέρει όμως πού πάει.
Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά, στους γονείς και τους καθηγητές σε σχολεία και φροντιστήρια, καλή δύναμη και καλές σπουδές.
Μπεκιάρης Χάρης, MEng
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου