Η απατηλή γοητεία του απονενοημένου…

Ότι μπορεί μια ιδέα να στερείται σοβαρότητας, δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι είναι και ακίνδυνη: αρκεί να βρεθεί ένας ικανός αριθμός ελαφρόμυαλων που θα την πάρουν στα σοβαρά και τότε οι συνέπειές της θα είναι πράγματι σοβαρές.

Το λέω διότι, αφότου το πολιτικό σύστημα επέστρεψε από τις διακοπές του και έπιασε ξανά τη δουλειά, σημειώνονται ορισμένα αξιοπερίεργα και ανησυχητικά.

Για να δώσω ένα παράδειγμα, δημοσιεύονται κάποιες φήμες περί ανατροπής του σημερινού πρωθυπουργού, με αποτέλεσμα να τους προσδίδεται κάποια αξιοπιστία, την οποία όμως δεν αξίζουν.

Διαβάζουμε, επίσης, αναλύσεις που προαγγέλλουν αλλαγή πολιτικής του Αντώνη Σαμαρά: περιμένει, υποτίθεται, να γίνουν οι γερμανικές εκλογές και ύστερα φέρεται διατεθειμένος να επιχειρήσει την αναδιαπραγμάτευση της συμφωνίας με τους Ευρωπαίους δανειστές μας, υπόσχεση με την οποία άλλωστε εξελέγη.

Φυσικά, η προέλευση παρόμοιων σεναρίων και πληροφοριών ανιχνεύεται στο γνωστό νεοκλασικό του τετραγώνου που περικλείεται από τις οδούς Ηρώδου Αττικού, Λυκείου, Στησιχόρου και Βασ. Γεωργίου Β΄.

Αλλά δεν πρόκειται δα για κάποιο φοβερό μυστήριο!

Εδώ ο ίδιος ο πρωθυπουργός τις προάλλες είπε σε συνέντευξή του ότι σκέπτεται να δοθεί το 70% του πρωτογενούς πλεονάσματος για την ενίσχυση των χαμηλοσυνταξιούχων, ενώ ξέρει πολύ καλά ότι, για να ελπίζουμε ότι θα βγούμε και πάλι κάποτε, δειλά δειλά, στις αγορές, το πλεόνασμα πρέπει να διοχετευθεί στην εξυπηρέτηση των τόκων του δημοσίου χρέους.

Ταυτόχρονα με την αναθέρμανση της παροχολογίας, υπουργοί της κυβέρνησης συζητούν -σε θεωρητικό επίπεδο έστω- το ενδεχόμενο ανανέωσης της εντολής της κυβέρνησης.

Κάτι (δεν ξέρω τι, δεν παρακολουθώ τις εξελίξεις στην αγορά των παραισθησιογόνων...) τους κάνει να φαντάζονται ότι ο ίδιος ψηφοφόρος, που καλείται σήμερα να καταβάλει το εισόδημα τριών, τεσσάρων ή και περισσότερων μηνών για την αναδρομική φορολόγηση της ιδιοκτησίας του, θα ψηφίσει ενθουσιωδώς υπέρ της κυβέρνησης, επειδή θα του πει ότι πέτυχε πλεόνασμα, ας πούμε, 1,5 δισ. αφήνοντας ανεξόφλητες οφειλές περίπου 6,5 δισ.

Μα είμαστε καλά;

Ανοίγοντας λιγάκι την εικόνα, παρατηρούμε επίσης τις ενδείξεις ότι ο μεταρρυθμιστικός οίστρος της κυβέρνησης εξαερώνεται.

Σχεδόν σε κάθε μέτωπο, τη βλέπουμε να προσκρούει σε εμπόδια και το ξανασκέφτεται.

Ο Γιάννης Στουρνάρας έχει απομονωθεί και υπονομεύεται σταθερά τόσο από λαϊκιστές (κρυπτο)ακροδεξιούς περί τον Σαμαρά όσο και από τους «νεοκαραμανλικούς» της Κ.Ο.

Προβεβλημένοι και ισχυροί υπουργοί φροντίζουν να μην εκτίθενται υπερασπιζόμενοι την ουσία των μεταρρυθμίσεων και αρκούνται σε κακομοιρίστικα ευχολόγια και ανούσιες κουβέντες παρηγοριάς.

Τι νόημα έχει, λ.χ., να ακολουθείς μια πολιτική απολύσεων στο Δημόσιο, όταν ντρέπεσαι να υποστηρίξεις ευθαρσώς την λογική της;

Το μόνο που καταφέρνεις έτσι είναι είτε να ενισχύεις την εντύπωση ότι δεν πιστεύεις στην πολιτική σου είτε να ενισχύεις τις θεωρίες συνωμοσίας που σε θέλουν να ακολουθείς πειθήνια τις εντολές των σκοτεινών και περιβόητων «ξένων κέντρων». (Και, ομολογουμένως, δεν ξέρω τι από τα δύο εν τέλει μπορεί να είναι το χειρότερο για μια κυβέρνηση: το ένα αποξενώνει τους φίλους σου, το άλλο ενθαρρύνει τους εχθρούς σου...)

Βλέπουμε ακόμη ότι, με την παρέλευση του χρόνου, τολμηρές κινήσεις υψηλού ρίσκου αποδεικνύονται εντέλει μηδαμινού οφέλους.

Τα πενιχρά κέρδη, λ.χ. από τον χειρισμό του θέματος της ΕΡΤ θα έλεγε κανείς ότι είναι ανάλογα εκείνων που αποκόμισαν οι σύμμαχοι από την μάχη του Σομ στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ξόδεψαν κάπου ένα εκατομμύριο οβίδες και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ζωές, για να αποσπάσουν από τους Γερμανούς μια ζώνη μήκους είκοσι χιλιομέτρων και βάθους δύο.

Έτσι και η κυβέρνηση τίναξε τον κόσμο στον αέρα για να πετύχει την απόλυση 2.500 υπαλλήλων, μόνο και μόνο για να ανακοινώσει έπειτα την πρόσληψη 2.000 καινούργιων. (Σε ακριτικό νομό, πληροφορούμαι, απολύθηκαν επτά της παλαιάς ΕΡΤ, για να προσληφθούν ένδεκα της «Δ.Τ.»...)

Συγγνώμη, αλλά για αυτό τον «πανωλεθρίαμβο» κόντεψε να μείνει η χώρα χωρίς κυβέρνηση;

Αν όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι κάποιος που βρίσκεται πολύ ψηλά τρελάθηκε, τότε σημαίνουν, πολύ φοβάμαι, ότι κάποιος καλλιεργεί κλίμα εκλογών.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, αυτά τα δύο δεν διαφέρουν και πολύ, εδώ που τα λέμε: προσφυγή στις εκλογές για την ανανέωση της εντολής ισοδυναμεί με απονενοημένο διάβημα.

Στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η κυβέρνηση, με τον πρωθυπουργό να ταλαντεύεται μεταξύ δεξιού λαϊκισμού και μεταρρυθμιστικού κέντρου, δεν έχει καμία ελπίδα να πείσει ούτε για την πεποίθησή της στην πολιτική των μεταρρυθμίσεων ούτε για τα απτά οφέλη της πολιτικής της.

Προσφέρει απλώς μία άλλη εκδοχή της ακινησίας, οδυνηρή αλλά αναποτελεσματική, σε μία χώρα που είναι απαραίτητο να προχωρήσει και να αλλάξει αν θέλει να μην βρεθεί στο περιθώριο.

Μισές αλήθειες με μισή καρδιά το μόνο που πετυχαίνουν είναι να ενισχύουν την αληθοφάνεια των ψεμάτων της άλλης πλευράς, που περιμένει να έρθει η σειρά της για να κάνει την Ελλάδα Βενεζουέλα χωρίς πετρέλαιο.

Αντιλαμβάνομαι, βέβαια, τη γοητεία που μπορεί να ασκεί η διέξοδος της αυτοκτονίας. Πάντως, υπέρβαση δεν είναι· είναι παραίτηση από τις ευθύνες.

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή