Τι απέγινε άραγε η γενιά των καταλήψεων;

Με αφορμή την ανάρτηση  (εδώ)  που ανεβάσαμε χθες, και που αφορούσε στις αναμνήσεις και στα βιώματα κάποιων που συμμετείχαν στην περίφημη «γενιά των καταλήψεων», αυτής δηλαδή που ανέδειξε τον πολιτικό γίγαντα Αλέξη, με πήρε τηλέφωνο ο εμφανώς προβληματισμένος φίλος μου ο Άκης, και μου έθεσε μερικά ζητήματα.

Ήταν, λέει, κι αυτός μέλος των «θρυλικών» δεκαπενταμελών μαθητικών συμβουλίων, που είχαν βάλει τότε σκοπό την ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη, το βάθεμα της δημοκρατίας, και τον ερχομό του αληθινού σοσιαλισμού στη χώρα!

16χρονος επαναστάτης, πρωτεργάτης των κινητοποιήσεων, πλην όμως χωρίς αιτία, όπως ο ίδιος παραδέχεται σήμερα με μια θλίψη στη φωνή του…

«Τι μου θύμισες τώρα….», ξεκίνησε να μου λέει.

Και για να πω το κρίμα μου, δεν πολυκατάλαβα διότι τον είχα για μεγαλύτερο.

Πέσανε τα μαλλιά του, έχει κοιλίτσα, φοράει τις μπλούζες του μέσα από το παντελόνι, και ακούει και … Γονίδη!

Που να φανταστώ ότι ήταν κι αυτός ένας από εκείνα τα οργισμένα νιάτα που τα έβλεπα τότε στην τηλεόραση να χοροπηδάνε, και να αλαλάζουν,  ζητώντας εδώ και τώρα επανάσταση προκειμένου … να καταργηθεί η διάταξη του Κοντογιανόπουλου περί του αριθμού των αδικαιολογήτων απουσιών που επιτρέπονταν, καθώς και η  έπαρση της σημαίας στα σχολεία.

Κανονικοί Μπολσεβίκοι δηλαδή…

Που να το φανταστώ, ότι εκείνα τα έφηβα οργισμένα μπουμπούκια, θα καταντούσανε σήμερα μεσόκοποι και κουρασμένοι οικογενειάρχες… θύματα κι αυτοί του μνημονίου, ή του «που’σαι ρε νιότη που’λεγες πως θα γινόμουν άλλος»!

Και όμως, τότε μονοπωλούσαν τις ειδήσεις, για ασήμαντα ζητηματάκια, που όμως στο μυαλό κάποιων εφήβων ήταν μείζονος σημασίας.

Σήμερα, τσακισμένος από τη ζωή, χωρισμένος, και με δυο παιδιά, ο Άκης εργάζεται περιστασιακά σε σούπερ μάρκετ, κόβοντας σαλάμια και κασέρια.

Και όμως…

Όπως μου λέει, τότε ήταν από τους δυνατούς καταληψίες.

Από αυτούς που έμπαιναν μπροστά, την ώρα που οι υπόλοιποι ή έκαναν χαβαλέ, ή απλά ψήφιζαν υπέρ της συνέχισης της κατάληψης για να γλιτώνουν μαθήματα και να γίνεται «σανσιρμάς».

Μάλιστα, έκανε και καμιά 40αριά ξενύχτια στο σχολείο του, περιφρουρώντας το από διάφορους εξωσχολικούς, και παρακρατικούς που ήθελαν  συγκρούσεις.

Την ίδια ώρα που οι περισσότεροι συμμαθητές του, αυτοί που στις συνελεύσεις ούρλιαζαν με πάθος για συνέχιση των καταλήψεων, και για μεταφορά της επανάστασης στους δρόμους, τα βράδια κοιμόντουσαν σπίτι τους, διότι … δεν τους άφηνε η μαμά να μείνουν στο σχολείο!

Έτσι ακριβώς, μου τα είπε ο Άκης.

Ο οποίος έχει μια ακόμη πικρία.

Ότι ο ίδιος, που ποτέ δεν οργανώθηκε κομματικά, ακόμη παλεύει από δουλειά σε δουλειά, θεωρώντας τον εαυτό του έναν αποτυχημένο σαραντάρη.

Που μετά βίας μπορεί και πληρώνει το νοίκι της γκαρσονιέρας, και την διατροφή των παιδιών του.

Την ίδια ώρα, που «κωλόπαιδα» του κομματικού σωλήνα, παλιοί συμμαθητές του, μετέπειτα αφισοκολλητές, έκαναν πολιτική καριέρα, και αρκετοί εξ αυτών βολεύτηκαν σε διάφορες ΔΕΚΟ, μέσα από τις οποίες διαπρέπουν σήμερα ως μεγαλοσυνδικαλιστές.

Και έτσι η συζήτηση κατέληξε αναπόφευκτα στον Αλέξη.

Τον κατ εξοχήν καταληψία.

Το poster child εκείνης της γιαλαντζί «επανάστασης».

Τον «αυτοχρισθέντα» εκπρόσωπο της γενιάς του, που ελέω της Παναγιωταρέας, μας απειλεί σήμερα με την πιθανότητα πρωθυπουργοποίησής του.

Ούτε ο Άκης ξέρει πως και γιατί ο Αλέξης κατέληξε τότε στη τηλεόραση, αλλά εικάζει πως τον έστειλε το κόμμα, δηλαδή η ΚΝΕ.

Και για να μου τονίσει το μέγεθος του ανδρός, μου ανέφερε την άποψη που έχουν για τον Αλέξη κάποιοι εργαζόμενοι σε αεροπορική εταιρία στη συμπρωτεύουσα, όπου ο Άκης δούλεψε ένα φεγγάρι ως εποχικός «βαλιτσάς».

Δεν θέλουν να τον δουν, μου είπε.

Διότι μπορεί προς τα έξω να βγαίνει αριστερός και ευχάριστος, αλλά η  συμπεριφορά του απέναντι στις κοπέλες της εταιρίας, και σε άλλους ταλαίπωρους μεροκαματιάρηδες που αναγκάζονται να τον εξυπηρετήσουν όταν ταξιδεύει από το αεροδρόμιο, είναι στη καλύτερη περίπτωση χουντική.

Αυτοκρατορική… έτσι την περιέγραψε.

Διότι, αν είναι αλήθεια αυτά που μου είπε ο Άκης, ο φίλος του λαού Αλέξης, σε προσωπικό επίπεδο είναι ένας ακόμη μπάστακας, κάτι σαν αγροφύλακα της εποχής του εμφυλίου,  που βλέπει τον άλλο σαν σκουπίδι.

Και περιέργως, χωρίς να έχω ιδίαν άποψη, μάλλον συμφωνώ καθότι φυσιογνωμιστής.

Λίγο η έπαρση που εκπέμπει, λίγο το στραβό το στόμα, και λίγο η εγγενής αμορφωσιά του, αν συνδυαστούν με το όνειρο που ζει (όντας πολιτικό ίνδαλμα εκατοντάδων χιλιάδων ανεγκέφαλων), δεν θέλει πολύ για να τρελαθεί ο Αλέξης, και να την δει…. Ναπολέων.

Μόνο που ο Ναπολέων ήταν ήδη μάχιμος στρατηγός όταν έγινε αυτοκράτορας…

Ο Αλέξης, πέραν των καταλήψεων για τη κατάργηση των αδικαιολόγητων απουσιών στα λύκεια, τι άλλο έχει κάνει;

Θα μας πει ποτέ κανείς;

Θα μας πει ο Σκουρλέτης, που τον ξέρει καλά;

Και εν πάση περιπτώσει, το ερώτημα παραμένει;

Ποιος διάολος τον όρισε τότε εκπρόσωπο της οργισμένης (και αργότερα χαμένης) εκείνης γενιάς, και πληρώνουμε τώρα όλοι τα σπασμένα;

Strange Attractor