Ο νόμος του Λυντς σε μετάφραση…

H κυρία που κλωτσάει το κορίτσι εκπροσωπεί ένα σημαντικό μέρος των πολιτών αυτής της  χώρας.

Εξάλλου και μόνο το γεγονός ότι το κάνει σε ένα από τους πιο διάσημους, πολυσύχναστους και ακριβότερους δρόμους της πρωτεύουσας είναι ενδεικτικό.

Το σουλούπι, τα ρούχα, τα παπούτσια και το περιοδικό μόδας που κρατάει υποδηλώνουν με το πιο εμφατικό τρόπο ότι ένα τμήμα της μεσαίας τάξης «υποφέρει» για την Αλεξάνδρεια που έχασε και μαζί μ’ αυτή χάνει και τη ψυχραιμία του.

 

Ξεσπάει όπου βρει και γιατί όχι στη μικρή που επαιτεί παίζοντας ακορντεόν.

Γιατί νομίζει ότι της χαλάει την πιάτσα, της διώχνει τους πελάτες, της λερώνει τη γειτονιά.

Ο φασισμός πλέον δεν έρπει στα σκοτεινά με ενοχικά σύνδρομα.

Βγαίνει μέρα μεσημέρι, κάτω από την Ακρόπολη και δηλώνει ότι είναι εδώ.

Δεν είναι ντυμένος με στολή παραλλαγής, δεν κρατάει καδρόνι, δεν έχει ξυρισμένο κεφάλι.

Είναι καλοζωισμένος, καλοντυμένος, μοδάτος είναι κάποιος από μας.

Κλωτσάει για να στιγματίσει, να εξευτελίσει, να απομακρύνει τους διαφορετικούς, τους άλλους, τους «ενοχλητικούς», τους «ξένους».

Η σκηνή σοκάρει μόνο τους αδαείς.

Αυτούς που νομίζουν ότι ο φασισμός είναι προνόμιο κάποιων ιδιαίτερων βίαιων και ιδεόληπτων τύπων ή ανθρώπων της νύχτας, νταβατζήδων, παραβατικών.

Δεν είναι η κρίση που παράγει φασισμό.

Η κρίση απλώς τον αποενοχοποιεί.

Δεν είναι ο απομονωτικός εθνικισμός που παράγει αυτόματα φασισμό. Τον προετοιμάζει.

Ο επιτελικός παραγωγός του φασισμού είναι ο κατακερματισμός, η αποθέωση της κλειστής κοινωνίας των ποικίλων αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων.

Η μετάφραση του «εμείς ή αυτοί» στον καθημερινό λόγο και στην καθημερινή πρακτική.

Η πεποίθηση ότι η λύση είναι στη διαίρεση, στην απομάκρυνση, στην απαλλαγή, στη βία.

Στο νόμο του Λυντς.

Λεωνίδας Καστανάς

Athens Voice