Ο υποτιμημένος κος Σαμαράς…

Όταν ο Αντώνης Σαμαράς αναλάμβανε την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας μετά την εκλογική συντριβή (για τα δεδομένα τουλάχιστον της προ κρίσης μεταπολιτευτικής δημοκρατίας μας) του 2009, λίγοι, ελάχιστοι μάλλον, έβλεπαν σ’ αυτόν έναν χαρισματικό ή επαρκή ηγέτη.

Ούτε καν έναν άνθρωπο με σοβαρές ικανότητες δηλαδή – η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και γενικότερα, τον θεωρούσαν κατώτερο σε σχέση με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το νεότερο.

Οι μέρες που ο Αντώνης Σαμαράς θεωρούνταν μια νέα ελπίδα της ελληνικής πολιτικής σκηνής, οι μέρες δηλαδή της κυβέρνησης Τζανετάκη, μετά Ζολώτα, και τελικά Μητσοτάκη (1989-1993) αλλά και αργότερα, οι πρώτες μέρες της ΠΟΛΑΝ (μέχρι το 1995, βία το 1996) φάνταζαν πολύ μακρινές, σχεδόν σα να μην είχαν συμβεί ποτέ. Στην καλύτερη περίπτωση ο Σαμαράς θεωρούνταν «τυχερός» που είχε βρεθεί ξανά στην κεντρική πολιτική σκηνή επιστρέφοντας από την κατάσταση του «καμένου χαρτιού» και της λήθης όπου είχε βρεθεί επί μια δεκαετία.

Εκλέχτηκε τελικά ως αντι-Μητσοτακικός περισσότερο, παρά επειδή κρίθηκε ως αφ’ εαυτού ικανός για υποψήφιος πρωθυπουργός.

Γιατί πράγματι, το 2009 ακόμα, ο εκάστοτε πρόεδρος της ΝΔ όχι μόνο ήταν υποψήφιος πρωθυπουργός, αλλά με πάσα σχεδόν βεβαιότητα, ο επόμενος.

Τονίζω αυτό το σημείο, γιατί σήμερα αυτό δεν είναι πλέον καθόλου αυτονόητο, επειδή δεν είναι πλέον καθόλου αυτονόητο ότι η εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση, όποια κι αν είναι αυτή, θα είναι τέτοια και αύριο.

Αυτό όμως είναι μια άλλη κουβέντα…

Έπειτα λοιπόν ήρθε η κρίση, και ο Αντώνης Σαμαράς ως αρχηγός της ΝΔ συνέχισε να μην εντυπωσιάζει κανέναν (πλην ελαχίστων) με την παρουσία του.

Λοιδορήθηκε μάλιστα από τα ΜΜΕ για μία σειρά από πράγματα, την αντιμνημονιακή ρητορεία του, τα Ζάππεια κλπ.

Τον ταύτισαν με τον παλαιοκομματισμό, την αδράνεια, την αποφυγή κάθε μεταρρυθμιστικής προσπάθειας.

Μάλιστα, όταν τελικά με την κυβέρνηση Παπαδήμου έδειξε ότι αυτά δεν ίσχυαν, πάλι έπεσε θύμα λοιδοριών και εν γένει υποτίμησης.

Ειπώθηκε δε υποτιμητικά ότι έκανε «κωλοτούμπα», ότι «πούλησε» τις ιδέες του, ότι απέδειξε για άλλη μια φορά ότι είναι παλαιοκομματικός – σε τελική ανάλυση ότι είναι περιορισμένων δυνατοτήτων και ικανοτήτων.

Εξάλλου μ’ αυτά και μ’ αυτά ο ίδιος αντιμετώπισε μία σειρά διασπάσεων και πολύ σημαντική διαρροή ψηφοφόρων απ’ το κόμμα του – οι πάντες ήταν έτοιμοι να του το χρεώσουν, το μόνο που φαινόταν ότι τον έσωζε ήταν ότι έστω κι έτσι, παρέμενε πρώτο κόμμα.

Αυτή η εντύπωση, το ότι δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο ως πολιτικό μέγεθος, πέρασε σχεδόν στους πάντες.

Και στους αντιπάλους του… θυμάμαι ακόμα έντονα τον Αλέξη Τσίπρα που βρέθηκε ξαφνικά στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης μετά τις πρώτες εκλογές του 2012 πόσο έντονα ζητούσε να βρεθεί απέναντί του σε τηλεοπτικό τετ-α-τετ.

Προφανώς τον θεωρούσε ως «εύκολο» αντίπαλο.

Και πόσο, ο ίδιος πάλι, πανηγύριζε όταν μετά τις δεύτερες εκλογές, έμεινε δεύτερο κόμμα βέβαια, αλλά πολύ ενισχυμένο.

Προφανώς πίστευε (και δεν ήταν ο μόνος, μέχρι και νεοδημοκράτες το πίστευαν και το πιστεύουν ακόμα) ότι ο Σαμαράς δε θα άντεχε παρά ελάχιστα και ότι ο ίδιος θα τον διαδεχόταν άκοπα και έχοντας έναν πολύ χαμηλό πήχη να περάσει.

Εγώ πάλι βλέπω ότι μετά από 16 μήνες διακυβέρνησης Σαμαρά όσοι ποντάρανε τα χρήματά τους στην υποτιθέμενη αδυναμία και ανεπάρκεια του ανδρός κλαίνε τα λεφτά τους.

Και ότι αυτή είναι μόνο η αρχή, και κατά πάσα πιθανότητα έπεται συνέχεια.

Διότι τι ακριβώς είδαμε αυτούς τους 16 μήνες από τον συγκεκριμένο;

Είδαμε ότι αν και αρχηγός ενός απρόθυμου κόμματος και έχοντας ακόμα πιο απρόθυμους κυβερνητικούς εταίρους, όχι μόνο η κυβέρνησή του δεν κατέρρευσε αλλά σήμερα είναι ισχυρότερος από ποτέ.

Και σε προσωπικό επίπεδο.

Η χώρα δεν έπεσε στο χάος, η οικονομία δε διαλύθηκε ολοσχερώς.

Αντίθετα: Προοπτικές υπάρχουν, και είναι εμφανείς για πρώτη φορά μετά από χρόνια, και σα να μην έφτανε αυτό, πιστώνεται κάτι που ήταν αδιανόητο μερικούς μήνες πριν, την επιστροφή στη ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ, άρα και στην ομαλότητα που είναι εν τέλει το ΜΕΓΑ ζητούμενο.

Συνοδευόμενη από την ανανέωση της πίστης σε αυτήν από μεγάλη μερίδα του κόσμου που είχε ξεχάσει εντελώς την αξία της.

Διότι η επέλαση των θεσμικών οργάνων του ελληνικού κράτους κατά ενός εγκληματικού οργανισμού όπως είναι η ΧΑ, όπως τη βιώνουμε αυτές της μέρες είναι αυτό ακριβώς: Το έμπρακτο ξαναχτίσιμο της εμπιστοσύνης του πολίτη στο Δίκαιο και στους θεσμούς.

Κι αν μου επιτρέπεται μια πρόβλεψη, τολμώ να πω ότι αυτό θα έχει συνέχεια, προς όλες τις κατευθύνσεις.

Είναι διαφορετικές βέβαια περιπτώσεις, αλλά μια και ο τρόπος δράσης του ανδρός είναι ο ίδιος, αξίζει να θυμηθούμε την ΕΡΤ: Δεν είχε προαναγγελθεί, αλλά ένα ωραίο πρωί ο Σαμαράς έκανε αυτό που τότε αποκάλεσα, την πιο τολμηρή κίνηση από πολιτικό στα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Μέχρι την επόμενη βέβαια, που τη ζούμε τώρα.

Διότι και στην περίπτωση της ΕΡΤ αλλά και τώρα, είναι σαφές ότι υπήρξε προεργασία, δεν ήταν κινήσεις της στιγμής.

Που έπιασαν ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ στην κυριολεξία στον ύπνο.

Γι’ αυτό και στον έναν ή στον άλλο βαθμό αποδείχτηκαν πετυχημένες.

Όπως βέβαια και η συνολική πορεία του ανθρώπου αυτού μέχρι τώρα στην κεφαλή της κυβέρνησης.

Όπου η υποτίμηση λειτούργησε υπέρ του – έτσι πάντα λειτουργεί για όποιον «χτυπά» υπολογισμένα μεν, ξαφνικά δε.

Δεν ξέρω ποιος θα τολμήσει να υποτιμήσει ξανά τον κο Σαμαρά.

Τον υποτίμησε κάποτε ο Μητσοτάκης και το πλήρωσε.

Τον υποτίμησε το 2009  η Ντόρα, που επίσης το πλήρωσε.

Τον υποτίμησε ο Γιώργος Παπανδρέου ο νεότερος, το πλήρωσε κι αυτός.

Τον υποτίμησε ο Τσίπρας (μέχρι και ο Κουβέλης που χάθηκε οριστικά) και αμφότεροι το πληρώνουν πλέον καθημερινά…

Είμαι περίεργος να δω ποιος άλλος θα τολμήσει να τον υποτιμήσει ξανά.

Νομίζω κανένας τώρα πια – είναι ένα πράγμα να χάνεις στην πολιτική κι άλλο πράγμα να υφίστασαι πανωλεθρίες όπως όλοι αυτοί.

Και μαζί τους (κι αυτό είναι που προσωπικά βρίσκω ιδιαιτέρως απολαυστικό) οι πάσης φύσεως δυνάμεις του μπάχαλου και της παραίτησης.

Εγώ λοιπόν απ’ τη μεριά μου του βγάζω το καπέλο και εύχομαι να συνεχίσει να μας εκπλήσσει ευχάριστα.

Ποιος θα θυμάται εξάλλου σε 10-20 χρόνια τι έλεγε και τι ευχόταν ο κάθε τυχάρπαστος αγαναχτιστής (σικ), ή πόσο ολιγόπιστοι υπήρξαμε (δεν εξαιρώ τον εαυτό μου) ορισμένοι.

Η δουλειά να έχει γίνει - που τώρα πια είμαι αισιόδοξος, τα πράγματα θα στρώσουν και η αισιοδοξία μου αυτή βασίζεται στις ικανότητες του ανθρώπου που βρίσκεται στο τιμόνι - και όλα τα άλλα είναι άνευ σημασίας!

Ο Παραβάτης

ΥΓ-Το παραπάνω κείμενο για τις ικανότητες του Σαμαρά έχει μεγαλύτερη αξία, αν αναλογιστούμε ότι ο φίλος Παραβάτης κάθε άλλο παρά νεοδημοκράτης ήταν ή είναι (όπως και εγώ άλλωστε).

S.A.