Περί Συρίας…

Ας δούμε μερικά «στεγνά» στοιχεία σχετικά με την άγρια σύγκρουση που διεξάγεται στη Συρία.

Αν η Αμερική επιτεθεί εναντίον της, οι πραγματικές αιτίες δεν θα είναι οι πρόσφατες χημικές επιθέσεις.

Τι σημασία έχουν 300 περίπου θάνατοι σε έναν πόλεμο που κρατά δυο χρόνια, που πυροδοτήθηκε από δυνάμεις της Δύσης, και ο οποίος ήδη στοίχισε τις ζωές περισσότερων από 100.000 ανθρώπων;

Τα χημικά όπλα είναι απαίσια.

Το ίδιο όμως απαίσιες είναι και οι σφαίρες,  οι βόμβες, οι βόμβες διασποράς, ο φώσφορος, οι όλμοι, και οι ναπάλμ.

Όλοι ανεξαιρέτως οι πόλεμοι αποτελούν έγκλημα.

Όσον αφορά στη πρόσφατη χημική σφαγή στη Δαμασκό, κανείς δεν γνωρίζει αν ήταν μια πραγματική χημική επίθεση με χρήση αερίου Σαρίν, μια προβοκάτσια των ανταρτών, ένα βιομηχανικό ατύχημα, ή μια επίθεση από πλευράς κάποιων ανεξέλεγκτων μονάδων του συριακού στρατού.

Μετά το Ιράκ, δεν μπορούμε πλέον να εμπιστευόμαστε τις πληροφορίες της Δύσης, και τα δήθεν αποδεικτικά στοιχεία που μας παρουσιάζει.

Εξάλλου, τα χημικά όπλα δεν είναι το κυρίαρχο στοιχείο εδώ, αν και προσφέρουν την τέλεια αφορμή για στρατιωτική  επέμβαση από πλευράς της Δύσης.

Η σύγκρουση της Συρίας είναι ένας πόλεμος proxy, μεταξύ ΗΠΑ και Ιράν, στον οποίο εμπλέκονται οι συντηρητικοί Άραβες πετρελαιοπαραγωγοί, και τρεις πρώην αποικιοκρατικές δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, και Τουρκία) που προσπαθούν να ξαναποκτήσουν κυριαρχία στην περιοχή.

Το Ισραήλ, που  ελπίζει να απομονώσει την Χεζμπολάχ, και να στερεώσει την προσάρτηση των υψωμάτων του Γκολάν, χειροκροτεί από το παρασκήνιο.

Η Συρία και η Χεζμπολάχ είναι οι μόνοι εναπομείναντες Άραβες φίλοι του Ιράν.

Η Αμερική και οι σύμμαχοί της ξεκίνησαν την εξέγερση κατά του Άσαντ πριν από δυο χρόνια, χρησιμοποιώντας την παράνομη Μουσουλμανική Αδελφότητα, και εισάγοντας στη χώρα Τζιχαντιστές.

Οι δυνάμεις όμως του Άσαντ, με κάποια περιορισμένη βοήθεια από πλευράς Μόσχας, του Ιράν, και της λιβανέζικης Χεζμπολάχ άντεξαν, και  τώρα επιτέλους νικάνε τους αντάρτες που υποστηρίζονται από την Ουάσιγκτον.

Το αποτέλεσμα είναι η κυβέρνηση Ομπάμα να στρέφεται προς την χρήση στρατιωτικής βίας με σκοπό την σωτηρία των «εκπροσώπων» της ανταρτών, εξουδετερώνοντας την αεροπορία του καθεστώτος, καθώς και το πυροβολικό, αλλά και τα άρματά του.

Όσον αφορά στα συριακά χημικά όπλα, αυτά εξελίχτηκαν ως αντίβαρο στο τεράστιο χημικό και πυρηνικό οπλοστάσιο του Ισραήλ.

Το 1990 βρισκόμουν στη Βαγδάτη, καλύπτοντας την τότε αμερικανική επέμβαση κατά του Ιράκ.

Είχα βρει τέσσερις Βρετανούς τεχνικούς που μου είπαν, και μου έδειξαν ντοκουμέντα, ότι τους είχε στείλει η κυβέρνηση της Βρετανίας για να βοηθήσουν στα προγράμματα βιολογικού πολέμου του Σαντάμ.

Οι εν λόγω επιστήμονες έδρευαν στα εργαστήρια Salman Pak, όπου αναπτύσσονταν τέσσερις τύποι μικροβιακών όπλων που θα χρησιμοποιούσε το Ιράκ εναντίον του Ιράν, μεταξύ των οποίων τα anthrax και  q-fever.

Τα αρχικά μικρόβια προέρχονταν από ένα εργαστήριο στο Maryland των ΗΠΑ, και η εξαγωγή τους είχε την έγκριση της Ουάσιγκτον.

Τα παραπάνω τα είχα δημοσιεύσει επανειλημμένα.

Στη διάρκεια του πολέμου Ιράν-Ιράκ (1980-1988), η Αμερική, η Βρετανία, η Ιταλία, και η Γερμανία έστελναν υλικό χημικού πολέμου στο Ιράκ, το οποίο κατασκεύαζε αέριο Σαρίν, καθώς και αέριο μουστάρδας (υπερίτη).

Πολλές χιλιάδες Ιρανών στρατιωτών σκοτώθηκαν, κάηκαν, και τυφλώθηκαν από αυτά τα δυτικής προέλευσης όπλα.

Για αυτό, ας συγκρατήσει την ηθική της οργή η Δύση, ειδικά το Λονδίνο, αφού ακόμη και ο αγιοποιημένος Winston Churchill είχε εγκρίνει παλιά τη χρήση δηλητηριωδών αερίων εναντίον των εξεγερμένων φυλάρχων του Ιράκ και του Αφγανιστάν.

Ας θυμηθούμε επίσης τον τοξικό παράγοντα Orange με τον οποίο οι Αμερικάνοι «μούλιασαν» κυριολεκτικά το Β. Βιετνάμ, ή τον λευκό φώσφορο που έριξαν στη πόλη Falluja του Ιράκ, ή και το εξασθενημένο ουράνιο από το οποίο είναι ακόμη γεμάτο το Ιράκ.

Αυτά είναι τα όπλα που σκοτώνουν μωρά.

Πάντως, πολλοί είναι οι Αμερικανοί που άρχισαν να είναι επιφυλακτικοί, ειδικά μετά την εκστρατεία ψεμάτων από πλευράς νεοσυντηρητικών στην εισβολή του Ιράκ το 2003, που αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες ντροπές της αμερικανικής ιστορίας.

Ακόμη και κάποιοι, κατά τα άλλα πολεμοχαρείς, Ρεπουμπλικάνοι πιέζουν τον νομπελίστα Ειρήνης Ομπάμα, και την αιμοβόρα φιλελεύθερη παρέα του να μην βιαστεί να πάει σε πόλεμο, και να συνεννοηθεί πρώτα με το κογκρέσο.

Ενδεικτικό είναι πως ακόμη και το παπαγαλάκι των ψεμάτων του Bush, που ντροπιάστηκε διεθνώς, ο στρατηγός Colin Powell, τώρα συνιστά επιφυλακτικότητα όσον αφορά στην Συρία!

Και έχει δίκιο.

Η Αμερική έχασε τις τελευταίες δυο σταυροφορίες της στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.

Στη δε Συρία, δεν έχει κανένα στρατηγικό συμφέρον, πέραν της ψύχωσής της να ανατρέψει την απείθαρχη…  ιρανική κυβέρνηση.

Οι καιροσκοπικές συριακές περιπέτειες της Αμερικής, απειλούν να την βάλουν σε τροχιά σύγκρουσης με την Ρωσία, που αποτελεί τον στενότερο σύμμαχο της Δαμασκού.

Μέχρι στιγμής η Ρωσία επιδιώκει μια διπλωματική λύση, αλλά ποτέ δεν είναι σοφό να σπρώχνεις τον Πούτιν στα άκρα.

Η Συρία είναι τόσο κοντά γεωγραφικά  στη Ρωσία, όσο το Μεξικό στην Αμερική.

Το να παίζεις με το (έστω μακρινό) ενδεχόμενο πυρηνικής σύρραξης με την Ρωσία, μόνο και μόνο για να ρίξεις τον Άσαντ, πρώην σύμμαχο και φίλο της Ουάσιγκτον, αποτελεί το άκρον άωτο της ανευθυνότητας.

Eric Margolis

Απόδοση: S.A.