Το μεσογειακό φρούτο του φασισμού…

Φασισμός. Φρούτο μεσογειακό, γεννήθηκε στην Ιταλία του Μουσολίνι μετά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο και σταδιακά εξαπλώθηκε και βοριότερα, κατά πώς φυσούσε ο άνεμος. 

Φρούτο αγκαθωτό και άγριο σαν το φραγκόσυκο, αν το λιμπιστείς και τ' ακουμπήσεις δεν υπάρχει περίπτωση να μην τσιμπηθείς από τα ύπουλα αγκάθια του. 

Φρούτο εποχιακό, ευδοκιμεί σε περιοχές και εποχές κρίσης.

Ως εκ τούτου, φρούτο με αυξημένη ζήτηση -και συζήτηση- αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. 

Ο μανάβης που το εμπορεύεται λέγεται Χρυσή Αυγή και διαλαλεί με θράσος το εμπόρευμά του σε πλατείες και λαϊκές αγορές ψηφοφόρων.

Όποιος θέλει να ψωνίσει λίγο φασισμό, γιατί κάπου διάβασε, άκουσε, του είπαν, πως το φρούτο αυτό -αν κι επικίνδυνο- είναι θαυματουργό κατά της μαλακίας που δέρνει ακατάπαυστα τη χώρα, ξέρει πού θα τον βρει να αγοράσει.

Η ΧΑ έχει τη χονδρική και τη λιανική, το Copywright και τη σφραγίδα. 

Οι υπόλοιποι όμως; 

Οι υπόλοιποι πλανιόμαστε πλάνην οικτρά, αν νομίζουμε πως επειδή απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας τη ΧΑ δεν έχουμε γευτεί κι εμείς άθελά μας το φασιστόφρουτο. 

Γιατί, τί είναι ο φασισμός;

Είναι η απροκάλυπτη επιβολή της άποψης ότι κάποιοι είναι ανώτεροι ή έστω συγκριτικά διαφορετικοί από κάποιους άλλους, πράγμα που καθιστά τους άλλους εχθρούς και νομιμοποιεί οποιαδήποτε συμπεριφορά εναντίον τους.

Αυταρχικός εθνικισμός και πατριδοκαπηλία. Ρατσισμός, μίσος και βία.  

Θεωρώ αυτονόητο πως φασίστας δε γεννιέσαι, γίνεσαι.

Ναι, αλλά πώς;

Πώς καρποφορεί ο φασισμός στην "άγραφη πλάκα" του κάθε εκκολαπτόμενου φασίστα;   

Στο σημείο αυτό έρχεται ο Θεμιστοκλής Σεβαστιάδης με το ράστα μαλλί και το σχισμένο τζιν (που του ‘κατσε του πολιτικάντουλα στο στομάχι και το σχολίασε επικριτικά ο δήθενες και μου ‘δωσε μια κάποια απάντηση στα όρθια.

 «Ήμουν δευτέρα γυμνασίου όταν με φωνάξαν για να κατέβω κάτω και να πω, να φωνάξω "φωτιά-φωτιά στα Σκοπιανά σκυλιά!". Ούτε που ήξερα περίπου πώς είναι αυτοί εκεί. Νόμιζα ότι είχανε τρία κεφάλια...». 

Να λοιπόν πώς, πολλά χρόνια προ του ξεσπάσματος της αποφράδας κρίσης, την εποχή των παχιών αγελάδων ακόμα, κάποιος έσπερνε τεχνηέντως το σποράκι του φασισμού και του ρατσισμού, στην ψυχή ενός 14χρονου παιδιού.

 «…Αυτή η κοινωνία δεν το 'χει καταλάβει ότι εκτρέφει το φασισμό χρόνια τώρα. Ο σπόρος του φασισμού μπαίνει και μέσα στο πρωτογενές κύτταρό της κοινωνίας, την οικογένεια, ύπουλα και ασυναίσθητα».

 Γιατί καθώς ο Έλληνας, γνωστός ατομικιστής του κερατά, δεν έχει μάθει να λειτουργεί συλλογικά ως πολίτης παρά μόνο ως μέλος μιας οικογένειας ή έστω μιας συντεχνίας (ίσαμε εκεί φτάνει το συλλογικό μας ασυνείδητο), είναι καχύποπτος και ανταγωνιστικός και το αυτό διδάσκει στα παιδιά του.

Ο Έλληνας βλέπει ανά πάσα στιγμή γύρω του εν δυνάμει εχθρούς που θα του φάνε τη θέση στο πάρκινγκ, στην ουρά, στη δουλειά, στο δημόσιο.

Κι όταν οι "άλλοι" γίνονται εύκολα εχθροί, καρπίζει το σποράκι.

«Ο κόσμος παιδί μου είναι κακός».

«Γιατί βρε πατέρα;».

Κοντεύω να καβατζώσω τα σαράντα κι εγώ κακούς ανθρώπους στη ζωή μου δεν έχω γνωρίσει.

Μόνο κακές αλληλεπιδράσεις μεταξύ των ανθρώπων.

 «Στη ζωή παιδί μου, ό,τι δίνεις παίρνεις». 

«Αυτό πατέρα αρκούσε να μου πεις».

 «…Πάνω στη μισαλλοδοξία και το φόβο, το μίσος και το ρατσισμό, κάποιοι κάνανε καριέρα εδώ μέσα. Κι είν' ακόμα εδώ μέσα!... Να ζητήσουμε συγνώμη σαν πολιτικοί που κάναμε το λαϊκισμό -που είναι θεμέλιος λίθος του φασισμού- κοινή πρακτική. Που κάναμε την "αποδόμηση του άλλου για να φανώ εγώ" κοινή πρακτική!».

Και ναι, το φασισμό τον έχει σπείρει σε ολόκληρη την Ελληνική επικράτεια το λαϊκίζον (α-)πολιτικό σύστημα της σύγχρονης θλιβερής μας ιστορίας και τον θρέφει το χαμηλό μας IQ και η υποβαθμισμένη μας παιδεία εδώ και χρόνια.

 Η κομματοκρατία της μεταπολίτευσης απ' όποιο κόμμα κι αν εκπροσωπήθηκε ως τώρα (και συνεχίζει να εκπροσωπείται και να κυβερνά, γατάκια ψηφοφόροι) ένα και μόνο "μακρόπνοο σχέδιο" είχε πάντα: την προσκόλλησή της στο τιμόνι αυτής της χώρας και την λουκούλεια ακόρεστη μασαμπούκα, που η ανάληψη της εξουσίας εξασφαλίζει πατροπαράδοτα σε ημέτερους.

Αυτό. Τίποτ' άλλο.

 Η όποια επιφανειακή άσκηση της πολιτικής στην Ελλάδα, γινόταν και γίνεται ακόμα και σήμερα εκ του προχείρου, από παντελώς άσχετους πολιτικάντηδες, στην πλειοψηφία τους με κληρονομικό το χρίσμα και την ψήφο, χωρίς σχεδιασμό, χωρίς γνώση, χωρίς όραμα, μόνο και μόνο για να κρατιούνται τα προσχήματα σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο.

Ποια πολιτική; 

Παιχνιδάκια εξουσίας σ' ένα θέατρο καλοστημένο από το δικομματισμό με τους πολίτες σε ρόλο κομπάρσου. 

Στη χώρα που γεννήθηκαν οι έννοιες "πολιτική" και "δημοκρατία" γεννήθηκε και το απλό, λιτό κι απέριττο στερητικό "α-" που εύκολα τις ανατρέπει ως έννοιες.

Ακριβώς όπως εύκολα κι απλά ανατρέπεται και καταλύεται εδώ και καιρό η δημοκρατία από του ίδιους τους "δημοκρατικά εκλεγμένους" κυβερνώντες, καταλύεται το Σύνταγμα στο όνομα του φόβου με την ανοχή και την επικρότηση δια της ψήφου του φοβισμένου ψηφοφόρου. 

Κι εμείς ψάχνουμε τώρα να βρούμε ποιος είναι ο εχθρός, ο απροκάλυπτος φασίστας που σου λέει στα μούτρα ποιος είναι και τι πρεσβεύει (κι εσύ πας και τον ψηφίζεις!) ή το φασιστοειδές που σε κυβερνά έχοντάς σου επιβάλει τα ύστερα του κόσμου, αφού πρώτα σ' έχει τρομοκρατήσει και πολλαπλώς εξαπατήσει (κι εσύ πας και τον ξανά-ψηφίζεις!); 

Διαίρει και βασίλευε είναι η ουσία, ή αλλιώς...πάρ' το αυγό και κούρευτο κι ας είν' και του φιδιού.

Και για να κλείσω το σημερινό σερί των εντός εισαγωγικών:

«Όταν ο λαός φοβάται την κυβέρνηση, υπάρχει τυραννία. Όταν η κυβέρνηση φοβάται το λαό, υπάρχει ελευθερία». Τόμας Τζέφερσον. 

Στην Ελλάδα σήμερα ό,τι κυβερνά ή ό,τι φιλοδοξεί να κυβερνήσει, εμπορεύεται το φόβο.

Δεν διατείνομαι λοιπόν, πως η ΧΑ είναι λιγότερο ή περισσότερο επικίνδυνη από αυτούς που ήδη μας κυβερνούν.

Δεν μπαίνω στην άκυρη διαδικασία της όποιας σύγκρισης. 

Προσπαθώ μόνο να εξηγήσω στον καημένο εαυτό μου, το πώς φτάσαμε ως εδώ...

Εύη Κτιστάκη

EyeDoll