Περί Ναζιστών και ηλιθίων…

Όταν ο Eichmann απήχθη από την Αργεντινή για να μεταφερθεί στο Ισραήλ, όπου δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο δια απαγχονισμού, είχε το θράσος κατά την διάρκεια της δίκης να χρησιμοποιήσει χωρία από τον Kant, επειδή ανέκαθεν οι άνθρωποι, μεταθέτουν την ευθύνη στον γκρίζο ορίζοντα της ενοχής υπέρ τρίτων, ο οποίος θάλλει μεταξύ λήθης κι εθελοτυφλίας στο ιδιοτελές τοπίο της συνευθύνης.

Καθώς ο Heidegger έδωσε τα φώτα του στο γεγονός ότι η λογική δεν φτιάχνεται εν μία νυκτί, οι επιτρετραμμένοι των κοινωνικών δικτύων, οι κήνσορες που σκέφτονται για το καλό όλων και οι κομματάρχες που προειδοποιούν για τον νεοναζιστικό πυρετό, ελλείψει αγελαίου συναισθήματος προς άγραν πελατών, δημιουργούν εντέχνως το νέο γήπεδο που χρησιμοποιεί την αλάνθαστη συνταγή η οποία ονομάζεται «πράξη ναζιστοδοσίας».

Καθώς η αντίδραση στο σκοτεινό παρελθόν της χιτλερικής παραφροσύνης, αναγκάζει τον φόβο των επιθέτων σε άτακτη φυγή, οι κάτοχοι των τίτλων σκορπούν λήμματα ιδιοτέλειας καθ’έξιν.

Η εγκαθίδρυση του λεκτικού εκβιασμού εν Ελλάδι είναι πανεύκολη καθώς ουδείς τιμωρείται.

Η Δημοκρατία του λόγου, παραδόθηκε αμαχητί στον κραυγαλέο όχλο που διψά για τελετές, αποσπώντας για πολλοστή φορά το κομμάτι της πίτας, δημιουργώντας προσύμφωνα φθογγικών παθών, δεδομένου ότι οι νεκροί οφείλουν να ανήκουν στην Αριστερά, στην επαναστατική κλίκα, στην λαϊκή γειτονιά, σε δραστηριότητες που είναι μεθυσμένες από υπερβατολογικό χρώμα που θεραπεύει αυτοστιγμεί το μίσος εναντίον παρακρατικών.

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα στα χέρια μισάνθρωπων, αναλυτών που επεμβαίνουν στο άρρητο, κομματόσκυλων, αναρχοφασιστών και νηφάλιων ακαδημαϊκών, οι οποίοι ψάχνουν το δεκαδικό λάθος στην πληγή της λεκτικής πραγματικότητας.

Δεν πείθουν οι ενεοί κομπορρήμονες με την ιδιωτική τους γλώσσα που ρίχνουν αλάτι στα πυοσφαίρια.

Το ειδικό βάρος της οντολογικής αναγκαιότητας σπαταλιέται σε συνθήματα μαθηματικού λάθους, καθότι άγνωστες οι συνέπειες των εννοιολογικών συγχύσεων.

Η καρδιά, ευαίσθητη κι αυθόρμητη, χτυπά χιλιάδες φορές πριν σταματήσει το κόκκινο ταμπούρλο.

Η στόχευσή της δεν ήταν τυχαία· αλλά δεν έχει σημασία πια.

Αυτό που μένει, μπορεί να εξωραϊστεί εάν εφαρμοστεί απαρέγκλιτα η νομοθεσία.

Οι εμφυλιολάγνοι, κοπάδια του ΣΥΡΙΖΑ, λάτρεις της σημειωτικής ισλαμοσύναξης, σουργελομονοσήμαντοι με μυαλό Ιακωβίνων, ψυχασθενείς με νοητικό κενό δυσλεκτικής ανισομορφικής βεβαιότητας ότι η Γη θα σταματήσει να γυρίζει χωρίς αυτούς, παλαιοκομμουνιστές που κατά βάθος γνωρίζουν ότι η λενινιστική καρικατούρα δεν είναι συνειδητή διάνοια αλλά αστεία λαξευμένη πέτρα στο βάθος του μυαλού.

Φουσκώνει απαλά η παλίρροια, εκεί· τα δομικά προβλέψιμα μέρη, συνεχίζουν γεωμετρικά να κατακερματίζονται στην αδιάφορη γλώσσα που κόπτεται περί νοήματος και θεραπείας.

Γλωσσικά παιχνίδια στο λυκόφως των χρονικών εκφράσεων.

Απόπειρα περιγραφής μιας εποχής που τρεμοσβήνει λίγο πριν το σάλιο σταματήσει να δίνει ενέργεια στο λάθος.

Κωλοέλληνες.

The Elf at Bay