Ο εκφασισμός της κοινωνίας μας…

Στις 17 Απριλίου διεξήχθησαν οι φοιτητικές εκλογές, διαδικασία στην οποία μετείχα για πρώτη φορά ως εισαχθείς πέρυσι.

Με το πέρας της ψηφοφορίας έφτασε η ώρα της καταμέτρησης.

Όπως με πληροφόρησαν τότε οι γηραιότεροι, πριν από το άνοιγμα της κάλπης και κατά τη διάρκεια της καταμέτρησης, κατά τα ειωθότα, το αμφιθέατρο δονείται από τα συνθήματα των παρατάξεων ένθεν κακείθεν.

Μια μορφή ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής, η οποία πληροί σχεδόν όλα τα χαρακτηριστικά μιας εξέδρας οπαδών σε ποδοσφαιρικό αγώνα- αλλά αυτό είναι μια διαφορετική ιστορία.

Αφού λοιπόν έγινε η απαραίτητη προθέρμανση και ακούστηκαν τα πρώτα συνθήματα, το ρεπερτόριο έγινε πιο hardcore- ορισμένα συνθήματα ντρέπομαι και να τα αναφέρω δημοσίως και δεν φημίζομαι ιδιαίτερα και για τη σεμνοτυφία μου.

Τα αριστερά σχήματα -συμπεριλαμβανομένης της φοιτητικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ- αφού φώναξαν "Σκατά σκατά στον τάφο του Καραμανλή" στη συνέχεια φώναξαν ανερυθρίαστα "Σε τούτα 'δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει, σκατά στον τάφο του Παύλου Μπακογιάννη", σύνθημα το οποίο πάει πακέτο με το "Θερίζει του Ξηρού το ούζι και η καραμπίνα του Κουφοντίνα".
Εκείνη τη στιγμή όχι μόνο εξοργίστηκα αλλά ντράπηκα.

Κι εγώ ο αφελής αναρωτιέμαι υπάρχει ακόμα κάποιος που αμφιβάλλει ότι η θεωρία των δύο άκρων είναι εφεύρημα ή ιδεολόγημα εσωτερικής κατανάλωσης;

Ποια η διαφορά εντέλει ενός φασίστα κι ενός αντιφασίστα;

Οι ίδιοι άνθρωποι που φώναζαν με πάθος αυτά τα αισχίστου είδους συνθήματα, τα οποία προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, κατέβηκαν να διαδηλώσουν για το θάνατο του αδικοχαμένου Παύλου Φύσσα, διαφημίζοντας έναν light αντιφασισμό με σκοπό να υφαρπάξουν κάποια ψηφαλάκια.

Ο εκφασισμός της ελληνικής κοινωνίας είναι ενιαίος και δεν εμπεδώνεται μόνο από τη μια πλευρά. Κι αυτό που εκτρέφει τη βία είναι το μίσος, ως ιδεολογική αρχή, για τον Άλλον.

Με αφορμή την σημερινή μαύρη επέτειο για την Δημοκρατία μας πριν 24 χρόνια, τη στυγερή δολοφονία του αοίδιμου βουλευτή της ΝΔ Παύλου Μπακογιάννη από τους τρομοκράτες της 17Ν, πρέπει να κατανοήσουμε βαθιά πως η βία δεν έχει χρώμα και η ιδεολογικοποίηση ενός φόνου είναι εξ ορισμού ιταμή και μισερή απόπειρα διχασμού, έσχατο σημείο κατάπτωσης και ανηθικότητας.

"Σε τούτα 'δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει
δόξα, τιμή στον Παύλο Μπακογιάννη..."

Γιώργος Κωνσταντόπουλος