Προς μια νέα εθνική αυτοχειρία;

Ουδείς αμφιβάλλει πως η χώρα αντιμετωπίζει την πλέον δεινή κρίση κατά τα τελευταία 60 χρόνια.

Και αν η Κατοχή υπήρξε γεγονός αναπότρεπτο, κανείς δεν μπορεί να πει το ίδιο και για τον Εμφύλιο.

Χρειάσθηκαν, όμως, έξι δεκαετίες για να αναγνωρισθούν, με μισόλογα έστω, τα εκατέρωθεν λάθη και οι ευθύνες.

Ενώ και από τις δύο πλευρές εξακολουθούν να υπάρχουν υποστηρικτές της «μιας και μοναδικής αλήθειας».

Αναντίρρητο είναι και το εθνοκτόνο κλίμα του Εμφυλίου· δηλαδή η μισαλλοδοξία και ο διχασμός, που καθυστέρησαν για τουλάχιστον μία δεκαετία την απαρχή ανασυγκρότησης μιας καθημαγμένης χώρας. Επιπλέον δε, άφησαν επί χρόνια υπαρκτά ίχνη, ώστε να τα αναζωπυρώνουν και να τα εκμεταλλεύονται ορισμένοι πολιτικοί μας.

Πριν από 60 χρόνια, λοιπόν, και ενώ θα ’πρεπε τα ερείπια του Παγκοσμίου Πολέμου να μας βρουν ενωμένους, δυνατούς και αποφασισμένους, ο λαός μας διχάστηκε και επιδόθηκε σ’ έναν αλληλοσπαραγμό.

Μήπως βρισκόμαστε και σήμερα στα πρόθυρα ενός ανάλογου εθνικού αυτοχειριασμού;

Ας παραθέσουμε μόνον τα γεγονότα της επικαιρότητος.

Οι εταίροι μας στην Ευρώπη σκλήρυναν αιφνιδίως τη στάση τους, αθετώντας ανειλημμένες δεσμεύσεις τους και αξιώνοντας πρόσθετα μέτρα.

Οι αιτίες αυτής της μεταστροφής αποδίδονται στις προσεχείς ευρωεκλογές, στην παρατεινόμενη πολιτική εκκρεμότητα της Γερμανίας ή ακόμη και σε μια ανομολόγητη πρόθεση των δανειστών μας να διαιωνισθεί το καθεστώς στυγνής κηδεμονίας.

Όμως τα δύο πρώτα ουδόλως ενδιαφέρουν τη χώρα μας, ούτε θα ’πρεπε να επηρεάζουν τις ευρωπαϊκές δεσμεύσεις, ενώ στο ενδεχόμενο να συντρέχει και το τρίτο, θα ’πρεπε να κηρυχθεί εθνικός συναγερμός.

Στη στάση αυτή η δικομματική κυβέρνηση αντιδρά σθεναρά.

Σημασία, όμως, έχει πώς τη «συνδράμουν» τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απόλυτα ικανοποιημένος από το ενδεχόμενο ενός αδιεξόδου (ωσάν τούτο να αφορά την κυβέρνηση και όχι τη χώρα), συγχρόνως δε ισχυρίζεται πως δικαιώνεται η πολιτική του για επιθετική απόρριψη των ευρωπαϊκών απαιτήσεων. Φυσικά συμβαίνει το αντίθετο.

Διότι αν οι δανειστές μας σκλήρυναν απρόσμενα τη στάση τους έναντι μιας κυβέρνησης που «τα έκανε όλα», κατά δήλωση Σαμαρά, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πώς θα αντιδρούσαν στον εκβιασμό Τσίπρα.

Επιπλέον, μια πολιτική δικαιώνεται με την εφαρμογή και την επιτυχία της. Όχι, βέβαια, με τη διακήρυξη και τη λίαν παρακινδυνευμένη έκβασή της.

Ανάλογη στάση μικροπολιτικού καιροσκοπισμού ακολουθούν και τα λοιπά κόμματα της μειοψηφίας.

Το τελευταίο επιβεβαιώνεται με μια ταυτόχρονη προσπάθεια αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ θεώρησε ως καταλληλότερη στιγμή να προωθήσει την πρότασή του για σύσταση εξεταστικής επιτροπής, στο χρονίζον θέμα των γερμανικών υποβρυχίων.

Προφανής στόχος του, ο κ. Βενιζέλος και η διατάραξη της κυβερνητικής συνοχής. Ενθερμος υποστηρικτής του, ο επίσης θιασώτης του γαία πυρί μειχθήτω κ. Καμμένος, ενώ ο κ. Κουβέλης «διλημματίζεται».

Όχι για το αν είναι σκόπιμη η σύσταση εξεταστικών επιτροπών κατά την παρούσα συγκυρία, αλλά σχετικά με τις τακτικιστικές επιλογές της ΔΗΜΑΡ.

Η υιοθέτηση της πρότασης Τσίπρα «σημαίνει» οριστική ρήξη «με το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου» και τορπιλισμό της προσπάθειας περί Κεντροαριστεράς, ενώ ταυτόχρονα ανοίγει τον δρόμο για μελλοντική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ναι, φίλες και φίλοι, έτσι σκέπτονται και ενεργούν τα κόμματά μας αυτήν την κρίσιμη στιγμή.

Πώς να μην ξαναπούμε «ο Θεός να βάλει το χέρι του»...

Στάμος Ζούλας

Καθημερινή