Ο «κόκκινος δήμαρχος» χτύπησε και πάλι…

‘Όπως διαβάζω σε ειδησεογραφικά σάιτς, ο αντισυστημικός δήμαρχος Στυλίδας, ο Απόστολος Γκλέτσος, ή Γλέτσος (δεν είμαι σίγουρος), έκανε και πάλι την επαναστατική του πράξη. Έτσι απλά και ανθρώπινα.

Όπως μας έχει συνηθίσει…

Κατέβασε τους δήθεν επίσημους από την εξέδρα της παρέλασης, και στη θέση τους έβαλε κάποια γεροντάκια, βετεράνους και ήρωες του ’40.

Το που τους βρήκε είναι ένα άλλο θέμα, μιας και οι συγκεκριμένοι θα πρέπει σήμερα να είναι τουλάχιστον 90 χρόνων, οπότε μάλλον δεν θα τους ενδιαφέρουν τόσο οι παρελάσεις όσο η σουπίτσα τους, αλλά τέλος πάντων.

Ο δήμαρχος  έκανε αυτό που πίστευε πως πρέπει να κάνει, και μπράβο του.

Όπως τότε που γκρέμιζε τις μπάρες της εθνικής οδού μπροστά στις κάμερες, για να μη χρειάζεται οι ψηφοφόροι του να πληρώνουν διόδια σαν τους υπόλοιπους μακάκες, οπότε και μέσα σε μια νύχτα έγινε ο ήρωας των απανταχού αγανακτισμένων της Ελλάδας, που «δεν πληρώνουν … δεν πληρώνουν», και που είναι «λεύτεροι» σαν αετοί.

Μέχρι που εξασφάλισε καμιά χιλιάδα κάρτες ελευθέρας προσπέλασης «δι’ ενεργειών του»,  τις οποίες μοίρασε στους δημότες, και η επανάσταση αναβλήθηκε για αργότερα, όταν οι συνθήκες ωριμάσουν, που θα έλεγε και ο Λένιν, τον οποίο ανακάλυψε όψιμα ο εν λόγω δήμαρχος και πρώην ζεν πρεμιέ.

Και καλά κάνει ο Γλέτσος και βάζει τα πράγματα στη θέση τους.

Τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, οπότε και ανακάλυψε τον κομμουνισμό, και τον Μαρξιστή που έκρυβε μέσα του (χωρίς να το γνωρίζει), κάνει πολλά καλά, και δεν καταναλώνεται πλέον σε ξενύχτια, κραιπάλες, ευκαιριακές σχέσεις, καταδικασμένους γάμους, και ξυλοδαρμούς ασχέτων που βρίσκονταν στο δρόμο του.

Διοχετεύει δηλαδή την μπρουτάλ αρρενωπότητά του σε καλό σκοπό.

Και όσο και να στενοχωριέμαι που έχασε το σανίδι, και η 7^η τέχνη, έναν από τους μεγαλύτερους  υπηρέτες τους (Thespians), άλλο τόσο αναθαρρώ όταν βλέπω τον Γλέτσο να μεγαλουργεί στον πολιτικό στίβο.

Ειδικά σε αυτές τις δύσκολες εποχές, που η χώρα τελεί υπό κατοχή, και χρειάζεται περισσότερες ευαίσθητες καλλιτεχνικές ψυχές (του στυλ Πάντζα, Χαϊκάλη, κλπ) να την υπηρετήσουν από το μετερίζι του πολιτικού ακτιβισμού.

Αν μάλιστα  ριχτεί  στη μάχη και η Ντενίση, ή η Βάνα Μπάρμπα, τότε είναι που δεν μας πιάνει κανείς.

Θα περνάνε οι Έλληνες και θα τρέμει η γης (και η καρδούλα των τροϊκανών).

Όπως τρέμουν οι εχθροί μας όταν παίρνει τον λόγο στο ευρωκοινοβούλιο ο Κρίτων ο Αρσένης δηλαδή, που δεν είναι καν ηθοποιός, πλην όμως τις έχει τις ευαισθησίες του…

Με αυτά και με αυτά, την βλέπω την καρέκλα του Κουτσούμπα στο ΚΚΕ να τρίζει.

Διότι αν ποτέ αποφασίσει ο Απόστολος να βγει από την εθελουσία πολιτική εξορία του, να παρατήσει τον τόπο του, και να δοθεί ολόψυχα στην Ελλάδα γενικότερα, τότε ποιος Κουτσούμπας, ποιο ΚΚΕ,  ποιος Αλέξης, και ποιος Σύριζας….

Η Ελλάδα θέλει Απόστολους (βλ. και τον Τζιτζικώστα) για να πάρει μπροστά.

Κλείνοντας, παραθέτω αυτούσια την από καρδιάς δήλωση του Γλέτσου σχετικά με την τελευταία ηρωική του πράξη, και ειλικρινά κλίνω το γόνυ συγκινημένος και γεμάτος από εθνική περηφάνια…

«Δεν αισθάνομαι ότι έχω το ανάστημα να ανέβω μαζί τους στην εξέδρα. Αυτοί είναι ήρωες και πολέμησαν για την πατρίδα...

Εμείς τι κάναμε γι΄αυτούς;

Τους ψαλιδίζουμε κι΄άλλο την σύνταξη πείνας που παίρνουν.

Ντροπή και αίσχος. Θα έπρεπε να μας δέρνουν με τις μαγκούρες....

Αυτοί μας παρέδωσαν ελεύθερη και υπερήφανη Ελλάδα...

Εμείς τι Ελλάδα θα παραδώσουμε στα παιδιά μας», είπε μεταξύ άλλων ο μεγάλος, την ώρα που πάνω απ τα κεφάλια μας οι οχτροί της πατρίδας μας ψεκάζουν….

Strange Attractor