Αχ βρε Αλέξη….

Χθες ήταν η  επέτειος της μεγαλειώδους νίκης του Πασόκ το 1981, οπότε και η Ελλάδα πέρασε στον … σοσιαλισμό! Χα χα …

Τότε δηλαδή, που η «επάρατη δεξιά» μπήκε (οριστικά) στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Χα χα…

Ακόμη θυμάμαι τον κόσμο στους δρόμους (εκατομμύρια)  να πανηγυρίζει αλλόφρων, και να κόβει φλέβες στο όνομα του Ανδρέα, που θα κατατρόπωνε όλους τους κακούς του κόσμου.

Και όποιος το αρνείται σήμερα, ή δεν θυμάται καλά, ή απλά τελεί σε άρνηση.

Το να παριστάνει κανείς τον μετά Χριστόν προφήτη είναι το μόνο εύκολο.

Μόνο που τότε, τουλάχιστον στον δικό μου κόσμο (ή έστω μικρόκοσμο) όλοι ανεξαιρέτως ψήφιζαν «αλλαγή», και οι υπόλοιποι ήταν στο περιθώριο ως απολιθώματα.

Βέβαια, για να τα λέμε όλα, είμαι αρκετά μεγάλος ώστε ακόμη να θυμάμαι σκηνές και από την εποχή της χούντας.

Στην οποία όλοι ανεξαιρέτως οι Έλληνες, υποτίθεται ότι ήταν μαχητικοί αντιστασιακοί.

Ή έτσι λέγανε μετά το ’74…

Εγώ όμως θυμάμαι σαν χθες, πλήθη αλαφιασμένου κόσμου να μαζεύονται στον Άη Δημήτρη της Θεσσαλονίκης για να χειροκροτήσουν τους «λεβέντες» Παπαδόπουλο, Παττακό, Μακαρέζο και λοιπούς, όταν έρχονταν στη πόλη μας για να ευλογηθούν.

Θυμάμαι γριούλες, αλλά και μεσήλικες να δακρύζουν από χαρά στο πέρασμα του … Ρουφογάλη, και των άλλων κορδωμένων κουστουμάτων με τα μαύρα τα γυαλιά!

Να χειροκροτούν όλους  αυτούς δηλαδή, που λίγα μόλις χρόνια μετά καταδικάστηκαν σε θάνατο για εσχάτη προδοσία.

Και όλοι αυτοί που τους θαύμαζαν και έκλαιγαν από χαρά στο πέρασμά τους, να δηλώνουν αντιφασίστες και αντιχουντικοί…

Τέλος πάντων…

Τέτοιοι ήμασταν και τέτοιοι παραμένουμε.

Είναι η φύση του ανθρώπου, στην οποία προσωπικά δίνω μεγάλη βάση.

Και τα θυμάμαι όλα αυτά, διότι οσμίζομαι οσονούπω πως θα δούμε μια ακόμη παραλλαγή του παραπάνω έργου.

Της μεγάλης κωλοτούμπας.

Αυτή τη φορά με τον Αλέξη τον Τσίπρα, ο οποίος και προσπαθεί, αλλά και είναι ένα φαιδρό κακέκτυπο του Ανδρέα (χωρίς όμως ούτε καν τα αγγλικά του μεγάλου λαοπλάνου).

Βέβαια, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, όση σχέση έχει ο Αλέξης με τον Τσε (το λένε κι αυτό κάποιοι ανισόρροποι) άλλη τόση σχέση έχει και με τον Ανδρέα, αλλά τέλος πάντων και πάλι.

Όπως λοιπόν κάποτε ο Ανδρέας υπόσχονταν πως με την ανάληψη της εξουσίας από το Πασόκ η Ελλάδα θα φύγει από το ΝΑΤΟ, από την ΕΟΚ, και μπορεί και από τον ΟΗΕ, ή πως θα διώξει αμέσως τις βάσεις του θανάτου, έτσι και ο Αλέξης σήμερα υπόσχεται … παπάδες.

Με κυριότερη αρλούμπα αυτήν περί κατάργησης του μνημονίου, το ίδιο το βράδυ των εκλογών!

Από τη μια φοβάμαι πως μέσα στην παραζάλη και την γενική αμάθειά του είναι ικανός να το κάνει.

Από την άλλη όμως, όταν θυμάμαι τις αντίστοιχες κορώνες του Ανδρέα, συνέρχομαι.

Διότι όσο αδύνατον ήταν το 1981 να υλοποιηθούν οι  παπαρολογίες του Πασόκ, άλλο τόσο απίθανο είναι εν έτει 2013 να γίνουν πραγματικότητα οι μακακίες του Στρατούλη και της παρέας του.

Η μόνη σταθερή κοινή συνισταμένη μεταξύ των δυο αυτών σχηματισμών πολιτικής απατεωνιάς, είναι τα αλαλάζοντα πλήθη που τους πιστεύουν, και τους ψηφίζουν.

Σαν να μη πέρασε ούτε μια μέρα…

Με μόνη παρηγοριά το ότι ο απλός λαός, μέσα σε αυτά τα 30 και κάτι χρόνια που μεσολάβησαν, μάλλον έβαλε μυαλό, οπότε αυτοί που πιστεύουν στις τερατολογίες μειώθηκαν σε ποσοστό, από το 50% που έπιανε ο Ανδρέας, σε ένα απλό και ταπεινό 20% που δηλώνει Σύριζα.

Βέβαια, στις κρίσιμες εποχές που ζούμε, και αυτό το ποσοστό είναι επικίνδυνο, αλλά τι να κάνουμε;

Δημοκρατία δεν θέλουμε;

Ας λουστούμε λοιπόν την ψήφο του Μάκη του πετούγια, που θεωρεί εαυτόν ψεκασμένο από τις παγκόσμιες ελίτ, ή του Μήτσου του τανάλια, που χρωστάει τα μαλλιοκέφαλά του, οπότε ψηφίζει Αλέξη μπας και μέσα στο γενικό αλαλούμ που θα προκύψει, θα σβηστούν τα χρέη του!

Ή του άλλου που κλαίγεται, αλλά που έχει ήδη βγάλει τα χρήματά του στο εξωτερικό, και περιμένει πως και πώς να φαλιρίσουμε για να έρθει να μας αγοράσει μπιτ παρά.

Κούνια που τους κούναγε και τους τρεις, αλλά αυτά είπαμε πως έχει η δημοκρατία.

Δεν ψηφίζουν μόνο οι νοήμονες και οι λογικοί, αλλά και οι απατεώνες, οι παράφρονες μαζί με τους ηλίθιους.

Και αυτοί οι τελευταίοι είναι πάρα μα πάρα πολλοί, αν κρίνουμε και από τις τηλεοπτικές εκπομπές που χτυπάνε τα πρώτα νούμερα, ή από τα μουσικά γούστα που κυριαρχούν στη χώρα μας (βλ. Νότη, Πάολα, Χατζίδου, κλπ), οπότε έχουμε μια σαφή εικόνα του πνευματικού επιπέδου των σύγχρονων Ελλήνων.

Και αν τυχόν μια στις χίλιες ο Αλέξης πραγματοποιήσει τις υποσχέσεις του, τότε τι γίνεται;

Γνώμη μου είναι πως μετά από καμιά δυο εβδομάδες, μόλις δηλαδή πάψουν οι αρχικοί επαναστατικοί πανηγυρισμοί, και μόλις πάψουν τα ΑΤΜ να βγάζουν λεφτά, ή μόλις παγώσουν οριστικά οι εισαγωγές πρώτων (και δεύτερων και τρίτων) υλών, κυρίως του πετρελαίου, και μόλις ο περήφανος Λαφαζάνης προχωρήσει στην επίσημη ανακήρυξη της εθνικής μας πτώχευσης (ελλείψει δανεικών), τότε είναι που ο  κάθε σημερινός ένθερμος υποστηρικτής του «άφθαρτου Αλέξη» θα καταλάβει επιτέλους τι ακριβώς έκανε, και θα τον πάρει στο κυνήγι.

Και επιτέλους θα δούμε τις περίφημες απειλές περί διαφυγής μέσω ελικοπτέρων να πραγματοποιούνται στη πράξη.

Αναβιώνοντας το παράδειγμα της Αργεντινής, όπου απ΄όσα βλέπω, λίγοι συνέλληνες γνωρίζουν πως αυτός που την έκανε τελικά με το ελικόπτερο δεν ήταν ο κακός συστηματικός, αλλά ο άλλος, ο αντισυστημικός που τον διαδέχθηκε εν χορδαίς και οργάνοις.

Με μόνη διαφορά, ότι στη περίπτωση του Αλέξη, ακόμη και τα στρατιωτικά μας ελικόπτερα δεν θα έχουν καύσιμα για να τον σώσουν…

Αχ βρε Αλέξη, τρίβεσαι στη γκλίτσα του τσομπάνη.

Strange Attractor

ΥΓ-Τα πράγματα είναι απλά:

Αν βγει ο Αλέξης, η κάνει τη μεγάλη κωλοτούμπα και τον παίρνουν στο κυνήγι, ή υλοποιεί τις σαχλαμάρες που υπόσχεται και πέφτουμε όλοι μαζί στον γκρεμό.