Και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις…

Υπήρξε κάποτε αυτό το μότο ως ένα ολίγον απαξιωτικό δόγμα αντιμετώπισης των δυνάμεων της Αριστεράς εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ, εμπνευσμένο τότε από τον Ανδρέα Παπανδρέου, την εποχή της πλήρους κυριαρχίας του στο πολιτικό στερέωμα.
Στη βάση του οποίου είχαν σπεύσει τότε αρκετά ιστορικά και άλλα αξιόλογα στελέχη της Αριστεράς να ανταποκριθούν στο κάλεσμα, επηρεασμένα προφανώς και από το γεγονός ότι ήταν η πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο που μία πραγματικά προοδευτική κυβέρνηση βρισκόταν στην κυβερνητική εξουσία!

Το ΠΑΣΟΚ στα χρόνια της μεταπολίτευσης ήταν ο πλειοψηφικός φορέας πολιτικής έκφρασης των δυνάμεων της κεντροαριστεράς, σε ανταγωνιστική συνύπαρξη με ένα ισχυρό Κομμουνιστικό Κόμμα αλλά και ένα μεγάλο, κυρίως σε ιδέες και παραγωγή πολιτικής, καινοτόμο, ανανεωτικό κόμμα της Αριστεράς στα πλευρά του, ενώ το δόγμα αυτό των «λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων» υπήρξε η σταθερή μέθοδος της διαρκούς διεύρυνσής του προς τα αριστερά!

Με την παρέλευση και τη διαβρωτική επιρροή του πανδαμάτορα χρόνου και των δραματικών γεγονότων των τελευταίων ετών δεν έχουμε πλέον ένα μεγάλο ΠΑΣΟΚ, έχουμε ένα λιγότερο ισχυρό και πιο δογματικό ΚΚΕ και δεν έχουμε ούτε και κόμμα της ανανεωτικής αριστεράς, καινοτόμο, πρωτοποριακό, χώρο παραγωγής πολιτικής και προγράμματος, όπως ήταν το ΚΚΕ εσ. και στην εξέλιξή του η ΕΑΡ, που να τροφοδοτεί, όπως τότε, το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία με τολμηρές, ανανεωτικές και μεταρρυθμιστικές ιδέες.

Τι έχουμε; Ένα δράμα!
Το ανεστραμμένο ως προς τα πολιτικά υποκείμενά του αυτό παλαιοκομματικό πλέον δόγμα φαίνεται πως αρέσει στα σημερινά κόμματα της Αριστεράς και ιδιαίτερα σε Τσίπρα και Κουβέλη.

Ίσως και να το αντιλαμβάνονται συμπλεγματικά και ως ένα είδος εκδίκησης για όσα υπέστησαν κατά την αντίληψή τους όλα τα χρόνια της αντιπολίτευσης από το μεγάλο κυβερνητικό κόμμα του δημοκρατικού-σοσιαλιστικού χώρου.

Και καλά ο Τσίπρας έχει μαζέψει δίπλα του όλους τους πρωτεργάτες και εμπνευστές αυτού του δόγματος, το τσοχατζοπουλικό ΠΑΣΟΚ και τα ορφανά του Άκη, αλλά εκείνος ο Κουβέλης, που ίδρυσε ένα κόμμα συνεχιστή της ανανεωτικής παράδοσης και της πολιτικής κληρονομιάς του Λεωνίδα Κύρκου, τι δουλειά έχει να υιοθετεί τέτοιου είδους πολιτικές τακτικές και ξένες προς αυτήν την πολύτιμη παράδοση ιδέες;

Και γιατί τέτοια εμπάθεια προς το σημερινό ΠΑΣΟΚ, τον Βενιζέλο και το «ανανεωτικό - μεταρρυθμιστικό» κομμάτι του, με το οποίο υπάρχει εδώ και χρόνια και μεγάλη πολιτική συγγένεια και συνάφεια;

Φαινομενικά ανεξήγητο, ειδικά τώρα που οι συσχετισμοί στο χώρο της κεντροαριστεράς καλώς ή κακώς έχουν αλλάξει δραματικά και αποτελεί ιστορική ευκαιρία η συνολική ανασύνθεση του χώρου.
Σήμερα αυτό είναι ώριμο να πραγματοποιηθεί με τη συμμετοχή διάσπαρτων πολιτικών δυνάμεων μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, με κύριες αυτόνομες πολιτικές συνιστώσες το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ.

Το ζήτημα της συμμετοχής και τουλάχιστον ενός ανανεωτικού-σοσιαλδημοκρατικού κομματιού του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει σίγουρα να παραμείνει ανοικτό, δεν είναι όμως της ώρας και δεν πρέπει να αποτελέσει ανασταλτικό παράγοντα και δικαιολογία άρνησης ή υπεκφυγής για τη μη συγκρότηση σε συνασπισμό των υπολοίπων.
Η άσκηση πολιτικού ιμπεριαλισμού και κανιβαλισμού ειδικά στις σημερινές κρίσιμες στιγμές και συνθήκες είναι πράξη ατελέσφορη, πιθανότατα δε και αυτοκαταστροφική…

Βασίλης Δεληγκάρης

Μακεδονία