Ζωή χωρίς μύθους

Για να πω την αλήθεια, τη δική μας πλατεία των «αγανακτισμένων», αυτήν που στήθηκε κάτω από το Λευκό Πύργο, δεν την πήρα στα σοβαρά.

Ίσως φταίει που την πρώτη κιόλας μέρα έπιασαν εκεί στασίδι δυο παλιοί συμμαθητές μου, που τους έβαλε στον ΟΤΕ ο μπαμπάς τους, πέρασαν είκοσι κάτι χρόνια δουλεύοντας με το μάτι στο ρολόι, βγήκαν λίγο πριν από τα πενήντα με εθελουσία, τσέπωσαν εφάπαξ καμιά εκατόν πενήντα χιλιάδες και τώρα είναι πολύ αγανακτισμένοι με το πολιτικό σύστημα.

Κάτι μου είπαν για Εβραίους και συνωμοσίες αλλά δεν τα συγκράτησα.

Μετά, όσες φορές πέρασα, είδα καντίνες, μαλλί της γριάς και μια «λαϊκή συνέλευση», όπως στα αμφιθέατρα των πρωτοετών.

Με «επί της διαδικασίας» άρχιζε, με «επί της διαδικασίας» τελείωνε, συμπέρασμα, πάντως, δεν έβγαινε.

Με τα πρώτα κρύα, όλοι σκόρπισαν κι έμειναν κάτι νεαροί με αντίσκηνο.

Πήγαιναν κατά το μεσημεράκι, έβγαζαν τις πάνινες πολυθρόνες και ατένιζαν τα κύματα του Θερμαϊκού.

Εξαιτίας τους, για να μην κατηγορηθεί για «καταστολή», ο δήμος σταμάτησε να ποτίζει το γκαζόν και μετά είδε κι έπαθε να το συνεφέρει.

Με την «πλατεία» της Αθήνας, όμως, πάγωσε το αίμα μου.

Είχε κι εκεί φρικιά, τσαντίρια, συνελεύσεις, επιτροπές, περαστικούς, ανέργους, βολεμένους, αθώους, ανύποπτους, περαστικούς, πολιτικάντηδες που ψάρευαν πελάτες, πάγκους με εικόνες αγίων, βυζαντινές σημαίες σαν αυτές που βάζουν στα αυθαίρετα της Κερατέας για να παραστήσουν τους πατριώτες.

Αλλά είχε και μια φρικώδη κρεμάλα κι ένα τεράστιο πανό, που έγραφε «ψηφίζετε μνημόνιο, κερδίζετε Γουδή» και που γύρω του πόζαραν κάτι τύποι που μπαμ έκαναν ότι είχαν βγει από τα μαύρα μεσάνυχτα.

Μπροστά στα μάτια μας συντελούνταν μια τερατογένεση.

Αλλά εμείς, αντί για την τερατογένεση, βλέπαμε «δικαιολογημένη οργή» και «άμεση δημοκρατία».

Το «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» μύριζε φασισμό από μακριά αλλά εμείς το βλέπαμε «προοδευτικό».

Από τη μέρα που ο Μίκης έθεσε τον εαυτό του στη διάθεση του εκστρατευτικού σώματος το οποίο θα εισέβαλλε στη Βουλή, προσπάθησα να μη διαβάζω τις απόψεις του.

Προχτές μου ξέφυγε... και διάβασα ότι αισθάνεται απογοητευμένος που οι σύντροφοί του δεν τόλμησαν να τον ακολουθήσουν στην κατάληψη της εξουσίας με εξωκοινοβουλευτικά μέσα.

Έχασα!

Μπορεί η αλήθεια να απελευθερώνει, αλλά η ζωή χωρίς μύθους είναι πολύ άχαρη. 

Μάκης Βοϊτσίδης

Αγγελιοφόρος