Τι δουλειά έχει ο Αλέξης με τους γελαδάρηδες;

Τον Τσίπρα έχω πάψει εδώ και καιρό να τον παρακολουθώ συστηματικά, και το κάνω πλέον μόνο όταν θέλω να γελάσω.

Είναι κάτι σαν επιθεώρηση δηλαδή… καλή για μια φορά (το πολύ) τον χρόνο.

Άλλωστε, όλα αυτά που λέει κατά καιρούς, είναι τόσο φαιδρά, και τόσο ανεφάρμοστα, που εκτός κι αν είσαι κάποιος με καμένα εγκεφαλικά κύτταρα, ή κάποιος τελειωμένος «μπολσεβίκος», τότε δεν υπάρχει περίπτωση να τον πάρεις στα σοβαρά.

Άσχετα αν πολλοί είναι αυτοί που μας τον πλασάρουν ως την «ελπίδα του γένους», και ως τον αυριανό πρωθυπουργό.

Έτσι, δεν πολυέδωσα σημασία όταν άκουσα πως ο σέξι Αλέξης θα ταξιδέψει στην Αμερική, και μάλιστα όχι στο προχωρημένο Σαν Φρανσίσκο, ή στην κοσμοπολίτικη Νέα Υόρκη, ή έστω στη πόλη του εξεζητημένου, στο Λος Άντζελες, αλλά στη χώρα των γελαδάρηδων, στο διάσημο για την οπισθοδρομικότητα και συντηρητικότητά του, Τέξας!

Όπου εκλήθη για να … μιλήσει!

Για την κρίση της ευρωζώνης!!!!

Εκεί  όπου μεγαλούργησε κάποτε ο Τζιμ Άνταμς, ο μικρός σερίφης.

Το θρυλικό Ελληνόπουλο.

Παρέα με τον Πεπίτο (τον οποίο θυμίζει σε πολλά ο Αλέξης).

Θα μου πείτε, που το κακό;

Εδώ ο ΓΑΠ μιλάει κάθε τόσο σε πανεπιστήμια και ινστιτούτα, ο Μπαρουφάκης κάνει καριέρα, εμένα ο Αλέξης μου έφταιξε;

Τέλος πάντων…

Διαβάζοντας όμως όλα όσα είπε, στο Όστιν μάλιστα, εκεί που παλιά απαγορεύανε την είσοδο σε Ινδιάνους, ντεσπεράντος και σε άλλα τρελά σκυλιά,  δεν μπορώ παρά να θυμηθώ κάποιες εμπειρίες μου από τότε που ήμουν πιο μικρός και πιο αθώος.

Είχα λοιπόν την ευκαιρία να ταξιδεύω συχνά με αεροπλάνο την εποχή που οι περισσότεροι συνέλληνες γνώριζαν μόνο τα ΚΤΕΛ.

Αυτό που μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, αναχωρώντας από το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης με (ενδιάμεσο) προορισμό το Μόναχο ή την Φρανκφούρτη, ήταν οι άπειροι συνεπιβάτες μου, Έλληνες μόνιμοι κάτοικοι Γερμανίας, οι οποίοι ούρλιαζαν, φώναζαν, και  απειλούσαν τις κοπέλες στα γκισέ της Ολυμπιακής, χωρίς να κρατάνε την σειρά, και με την γνωστή νεοελληνική ατάκα: «ξες ποιος είμαι γω ρε»;

Άλλος γιατί είχε ξεχάσει το εισιτήριο, άλλος διότι δεν ήθελε να πληρώσει το υπέρβαρο για τον τενεκέ με το τυρί φέτα που είχε μαζί του, άλλος γιατί ήθελε να πάρει μαζί του ζωντανά κοτόπουλα(!), και άλλος διότι έτσι ξύπνησε το πρωί, και εν πάση περιπτώσει ήταν Έλληνας… αφού.

Ε, λοιπόν, όλοι αυτοί οι «αναρχικοί» τσαμπουκαλεμένοι μετανάστες, γινόντουσαν παναγίες και αρνάκια, μόλις πατούσαν το πόδι τους στο γερμανικό έδαφος.

Εκεί συμπεριφέρονταν σαν τρομαγμένα παιδάκια, γεμάτα πειθαρχία, όχι μόνο τηρώντας τη σειρά κλπ, αλλά μη τολμώντας ούτε καν να πατήσουν την κίτρινη γραμμή που τους χώριζε από τον έλεγχο διαβατηρίων των Γερμανών αστυνομικών.

Υπήρχε δηλαδή μια διπλή προσωπικότητα. Έλληνας εσωτερικού, και Έλληνας εξωτερικού…

Αυτά θυμήθηκα διαβάζοντας τα όσα είπε ο Αλέξης (εξωτ.) στα αμερικανάκια του Τέξας (ποια γλώσσα χρησιμοποίησε, δεν ξέρω. Ακόμη το ψάχνω).

Όπου μίλησε για την ανάγκη διατήρησης του ευρώ, ενώ χαρακτήρισε καταστροφή μια ενδεχόμενη αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη.

Ήμαρτον δηλαδή!

Αν δεν ήξερα ποιος έλεγε αυτά που έλεγε, θα νόμιζα ότι άκουγα τον Κυριάκο, ή τον ίδιο τον Μπαρόζο!

Τον οποίο ο Αλέξης θέλει να διαδεχτεί.

Εξ ου μάλλον και η θεαματική κυβίστηση.

Μιλάμε για σώφρονες κουβέντες, από έναν σώφρονα και ώριμο πολιτικό, που στα Βαλκάνια λατρεύεται μετά μανίας.

Έναν πολιτικό σχεδόν φιλελεύθερης ιδεολογικής χροιάς.

Τι έγινε ρε παιδιά;

Μήπως έχω χάσει επεισόδια;

Μήπως δεν θυμάμαι καλά;

Μήπως τον έχω παρεξηγήσει τον Αλέξη;

Τι να πω;

Και άντε εγώ, είτε σκίσει είτε όχι το μνημόνιο, Αλέξη δεν πρόκειται να ψηφίσω.

Τι λένε όμως όλοι αυτοί που πιστεύουν στον μάγκα «σερίφη» με το στραβό το στόμα, και που του δίνουν 30άρια στις δημοσκοπήσεις;

Όλοι αυτοί δηλαδή που δημιούργησαν ένα τέρας;

Και τι λένε τα συντρόφια του μέσα στο κόμμα;

Αυτοί που ονειρεύονται δραχμές, μολότοφ, και εξεγέρσεις;

Που έχουν όραμα την επιστροφή στην Ελλάδα της φασολάδας καθ εκάστην;

Που περιμένουν πως και πως την μεγάλη νύχτα, όπου με ένα μόνο άρθρο ενός μόνο νομοσχεδίου, η Ελλάδα του Αλέξη θα σκίσει τα δεσμά της από την τρόικα, και θα απελευθερωθεί εκ νέου, ζώντας το σύγχρονο ’21 της;

Τι λέει ο Πάντζας, κι ο Σκουρλέτης;

Τι λέει ο ποιητής Κουράκης;

Τι λένε οι συνιστώσες;

Αληθεύει ότι τον Στρατούλη τον έχουν με κομπρέσες και με οξυγόνα, από το τραμπάκουλο που υπέστη ακούγοντας τον νέο Αλέξη (εξωτ.);

Ή μήπως θα πρέπει να τους στείλουμε κι αυτούς όλους σε καμιά Νεμπράσκα, ή στη Μοντάνα, να αγναντέψουν τα απέραντα λιβάδια, να τρέξουν κι αυτοί πίσω από τα γελάδια και τους βίσωνες, μήπως και δουν το φως;

Και όχι τίποτα άλλο, αλλά μπας και συνέλθουν και τα μπόλικα «γελάδια» εδώ στο Ελάντα,  που δυο χρόνια τώρα ζουν το όνειρο της επανάστασης, και πίνουν νερό στο όνομα του ριζοσπάστη φερέλπιδα Αλέξη.

Του Τσε Παπάρα της καρδιάς μας…

Που πέρα από σέξι, τώρα θα μας το παίζει και σκληροτράχηλος γελαδάρης…

Strange Attractor