Κάποιες σκέψεις πριν την «επέτειο Γρηγορόπουλου»...

 Το Δεκέμβρη του '44 άνοιξε ένας ακόμη πολυετής κύκλος της ιστορίας μας.

Οι νεαροί μπαρουτοκαπνισμένοι have nots της εποχής, αξιοποιώντας την ισχύ που
 τους προσέφερε η συγκυρία, επιχείρησαν να καταλάβουν την εξουσία στο όνομα
 του παγκόσμιου κομμουνισμού. 

Η σύγκρουση ήταν σφοδρή, διήρκεσε  πέντε έτη, και  επικράτησαν οι haves, στηριζόμενοι στον ξένο παράγοντα.

Το νέο ξεπήδησε  αμέσως μετά, στην πολιτική, στην οικονομία, στις τέχνες, στην παιδεία και  συνετέθη και από τις δυο πλευρές, νικητές και νικημένους.

Οι νικητές  θεμελίωσαν την ισχύ τους στο γνωστά αξιώματα  "πατρίς, θρησκεία, ελευθερία", και "ανήκομεν εις την Δύσιν", τα οποία παρέμειναν αδιαμφισβήτητα ως τον Ιούλιο  του '74.  
Μετά από  29 χρόνια, το Νοέμβριο του '73, οι γιοί των have nots, ξεκίνησαν νέο
ιστορικό κύκλο με νέα εκστρατεία κατά των haves, ακολουθώντας όμως άλλη
τακτική και προβάλλοντας διαφορετικό διακύβευμα.

Αυτή τη φορά ο ξένος  παράγων τους αντιμετώπισε με συμπάθεια, ή έστω ανοχή, και κατέλαβαν τελικά αναίμακτα την εξουσία ακριβώς 8 χρόνια μετά, φέρνοντας μαζί τους και πάλι το νέο, παντού.
27 χρόνια αργότερα, το Δεκέμβρη του '08, τα εγγόνια των άλλοτε have nots
ξεκίνησαν την δική τους εκστρατεία κατά των haves, δηλαδή των μπαμπάδων
τους!

Η σύγκρουση ακόμη καλά βαστεί, εξελίσσεται βασικά στα social media και
σε κάποιες γειτονιές των μεγαλύτερων πόλεων, το δε νέο δεν έχει αναδειχθεί
ακόμη, καθώς το αποτέλεσμα παραμένει αμφίρροπο, ίσως και λόγω διάσπασης του
ξένου παράγοντα.  
Το πιο εξαιρετικό ίσως χαρακτηριστικό αυτού του τρίτου νεώτερου διχασμού
είναι πως ουσιαστικά συγκρούονται οι haves με τους haves, για το ποιοί θα
είναι οι νέοι have nots!

Από την μια δηλαδή βρίσκονται οι απασχολούμενοι με  κάθε τρόπο στον ιδιωτικό τομέα, οι βασικοί συνεισφέροντες στην φορολογία και  στις παραγωγικές επενδύσεις, οι οποίοι βλέπουν και το χειρότερο πρόσωπο του  κράτους καθημερινά.

Από την άλλη βρίσκονται οι πάσης φύσεως κρατικοδίαιτοι,  όσοι σιτίζονται άμεσα ή έμμεσα από το πρυτανείο και χαίρουν προνομιακής  προστασίας για ένα μεγάλο μέρος του βίου και των επαγγελματικών  δραστηριοτήτων τους.
Θεωρητικά, ο αφανισμός του ιδιωτικού τομέα λόγω φορολογίας που κατευθύνεται
αποκλειστικά στην συντήρηση του Δημοσίου, θα έπρεπε να προκαλέσει και την
εξαφάνιση του κρατικοδίαιτου τομέα λόγω ασιτίας.

Η αντικατάσταση όμως του  ευρώ από δραχμές θα μπορούσε να καταστήσει την διαδικασία αυτή ιδιαίτερα  μακροχρόνια, ίσως ξεκινώντας έναν νέο κύκλο με διάρκεια 27 με 29 χρόνια...  
Και το νέο; Αυτό δε θα πρέπει να αναδειχθεί μετά το πρώτο στάδιο της  τρέχουσας έντονης σύγκρουσης, δηλαδή μετά το πέρας των Μνημονίων;

Παραδόξως  δεν διαφαίνεται τίποτε τέτοιο, ούτε έστω αμυδρά.

Μόνο μειοψηφικός  επιφανειακός θαυμασμός και άλογος μιμητισμός των παλαιών ξεπερασμένων  άκρων. 

Υπογεννητικότητα, χαλασμένη παιδεία, οκνηρία λόγω ψεύτικης ευμάρειας
είναι πιθανοί λόγοι της ουσιαστικής ανυπαρξίας πρότασης των νέων, όσων
δηλαδή γεννήθηκαν μετά το '85, ενόψει του αύριο.

Τα δε παιδιά των μεταναστών  και παλιννοστούντων, των υπαρκτών σημερινών have nots , παρατηρούν αμήχανα, ή  και αδιάφορα από το περιθώριο.

Ίσως σύντομα αποφασίσουν να μπουν στο  παιχνίδι και να καλύψουν το κενό που έχουν αφήσει τα μοσχαναθρεμμένα  ελληνόπουλα.
Ας γνωρίζουμε όμως τότε πως δεν θα μιλάμε για trendy καλοεκπαιδευμένους
δυτικοευρωπαίους ή βορειοαμερικανούς νεαρούς, αλλά για κάτι άλλο,  τριτοκοσμικότερο και  μάλλον μακριά απ' αυτό που θα είχαμε στο μυαλό μας ως  ιδανικούς φορείς του συλλογικού μας μέλλοντος...
 
 Αντίγονος