Το ρίσκο της δραχμής.

Για όλους αυτούς που θέλουν να δουν δραχμές, νομίζοντας ότι τυπώνοντας δραχμές θα μας λυθεί το πρόβλημα, δεν έχουν πάρα να δουν παραδείγματα χωρών που έχουν δικό τους νόμισμα, αλλά δεν τους έχει βοηθήσει ούτε στο ελάχιστο.

Η κυβέρνηση της Βενεζουέλας υποτίμησε το νόμισμά της κατά 44% πριν μερικές μέρες, έπειτα από μια υποτίμηση 32% τον περασμένο Φεβρουάριο.

Πολύ χοντρικά, με αυτές τις δυο υποτιμήσεις η αγοραστική δύναμη των κατοίκων της χώρας μέσα σε ένα χρόνο έχει υποστεί ανεπανόρθωτη μείωση.

Αλλά όπως πάντα, οι γραφειοκράτες της Βενεζουέλας (όπως και της Ελλάδος) λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, ή στην προκειμένη περίπτωση, την αγορά.

Ενώ λοιπόν η επίσημη ισοτιμία μετά από την πρόσφατη υποτίμηση είναι 11,3 bolivar για κάθε δολάριο, στην μαύρη αγορά (ή στην επίσημη αγορά λέω εγώ) η ισοτιμία είναι 64 bolivar για κάθε δολάριο.

Με λίγα λόγια, στην μαύρη αγορά παίρνει κανείς περίπου 6 φορές περισσότερα bolivar από ό,τι με την επίσημη ισοτιμία.
Θα μου πείτε ότι η Βενεζουέλα δεν είναι και τόσο καλό παράδειγμα, διότι υπάρχουν πολλές άλλες χώρες προς παραδειγματισμό όπως για παράδειγμα η Ελβετία, και η Βενεζουέλα είναι ένα ακραίο παράδειγμα.

Προσωπικά νομίζω ότι η Βενεζουέλα είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα, διότι τόσο η Ελλάδα όσο και η Βενεζουέλα είναι εξίσου διεφθαρμένες, με αδύναμους θεσμούς και με ένα πολιτικό σύστημα, που κατά βάση είναι αριστερίζουσας ιδεολογίας, χωρίς καμία επαφή με την πραγματικότητα και τους θεσμούς της αγοράς.
Αν η Ελλάδα στην τωρινή της φάση αποκτήσει ξανά δικό της νόμισμα, θα πάθει τα ίδια που έχει πάθει η Βενεζουέλα, που δεν είναι άλλο από την κατακόρυφη πτώση του βοιωτικού της επιπέδου, λόγω του ότι η ισοτιμία θα διαμορφωθεί έτσι ώστε δεν θα μπορεί ο μέσος πολίτης να αγοράσει ούτε βενζίνη ή άλλες βασικές ανάγκες.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να διαχειριστεί την δραχμή, κυρίως λόγω θεσμικής ανεπάρκειας.

Και δεν είναι μόνο λόγω διαφθοράς, αλλά κυρίως λόγω μη λειτουργίας των θεσμών της αγοράς.
Για να μπορεί η Ελλάδα να αποκτήσει ξανά δραχμές, θα πρέπει να έχει πρώτα φτιάξει τους πολιτειακούς της θεσμούς (το πολιτειακό της οργανόγραμμα στο πως παίρνονται οι αποφάσεις), τους θεσμούς που διέπουν την ομαλή λειτουργία της αγοράς και πάνω από όλα, θα πρέπει να μειωθεί η επιρροή που έχει το κράτος τόσο στην αγορά, όσο και στη ζωή των πολιτών.
Πριν γίνει αυτό (και πολλά αλλά), δεν μπορεί να γίνει καμία συζήτηση για δραχμή, διότι είναι καλύτερα να έχουμε την Ευρώπη από πάνω μας και να μας νταντεύει, διότι έτσι όπως έχουν τα πράγματα, δεν έχουμε ελπίδα έξω από την ευρωπαϊκή οικογένεια, ακόμα και αν δεχτώ (που δεν το δέχομαι, αλλά λέμε...) ότι η Ευρώπη μας εκβιάζει και θέλει το κακό μας και όλες αυτές οι συνωμοσιολογικές θεωρίες που ακούμε καθημερινά σε αυτή τη χώρα.
Και για όσους νομίζουν ότι η δραχμή δεν σημαίνει καταστροφή και μείωση του βοιωτικού μας επιπέδου πέραν από κάθε φαντασία και δεν θα πάθουμε ό,τι έχει πάθει η Βενεζουέλα, η κάλπη θα είναι στη διάθεσή τους το επόμενο διάστημα για να βάλουν το αντίστοιχο στοίχημα.

Προσοχή όμως, διότι αν χάσουν το στοίχημα, δεν θα επηρεαστούν μόνο αυτοί, αλλά και οι επόμενες γενιές.

Γιώργος Καισάριος

Capital.Gr