Η ημέρα της μαρμότας για τον Αλέξη;

«Ώπα, παιδιά, συναγερμός! Πάλι μια μονάδα μπροστά από τη ΝΔ μας δίνουν τα γκάλοπ. Ρε συ, πάρε τον Λαφαζάνη, έχει καιρό να βγει σε κάνα κανάλι να μιλήσει.

Να πει τα δικά του, ξέρει αυτός, για τη δραχμή…

Α, και πού΄σαι, πες του να αφήσει και το οικονομικό μας πλάνο πιο θολό, μην πάθουμε καμιά ζημιά…»

Εντάξει, δεν τρυπώσαμε και στους διαδρόμους της Κουμουνδούρου, τα παραπάνω μπορεί και να είναι αποκύημα της φαντασίας μας.

Ή δεν είναι.

Τέλος πάντων…

Χτυπάει άραγε συναγερμός κάθε φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να ξεφεύγει στις δημοσκοπήσεις από τη ΝΔ;

Μόνο έτσι μπορούμε να ερμηνεύσουμε τη στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ότι δεν θέλει να κυβερνήσει.

Γιατί;

Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε πολλούς λόγους.

Ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει πολύ καλά ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε μια αποικία χρέους και ότι εντός της ευρωζώνης υπάρχουν ελάχιστα –αν όχι καθόλου– περιθώρια πραγματικής διαπραγμάτευσης για την αλλαγή της θέσης της χώρας.

Επιπλέον, γιατί να ρίξει ο ΣΥΡΙΖΑ το καράβι στα βράχια;

Δεν το έφερε αυτός μέχρι εδώ. Γιατί να χρεωθεί μια ιστορική αποτυχία η Αριστερά, όταν έχει τη μικρότερη ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας;

Άλλωστε, στην Αργεντινή αριστερός φυγαδεύτηκε με το ελικόπτερο από το προεδρικό μέγαρο, όχι δεξιός…

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε πράγματι να κυβερνήσει, τότε θα είχε διατηρήσει τη στάση που στις περασμένες εκλογές τον ανέδειξε από το ταπεινό 4% σε δεύτερο κόμμα.

Θα διατηρούσε την πολύ σκληρή γραμμή κατά της ΕΕ των μνημονίων, την επιθετικότητα κατά των τραπεζιτών και των συμφερόντων και, κυρίως, θα διατηρούσε τον κινηματικό χαρακτήρα της παράταξης, που στο μεταξύ κάπου χάθηκε…

Αντ’ αυτού, προσφέρει απλόχερα τον εαυτό του βορά στις ορέξεις της κυβέρνησης και των καθεστωτικών ΜΜΕ, με λάθη και παραλείψεις που είναι τόσο παιδαριώδη, ώστε δεν μπορεί παρά να είναι εσκεμμένα.

Δεν γίνεται ο τηλεπλασιέ καταστροφέας του δημόσιου συστήματος υγείας και τρολ της ελληνικής Βουλής Άδωνις Γεωργιάδης να καταφέρνει να διαλύει επικοινωνιακά την αντιπολίτευση.

Δεν γίνεται μονίμως να χτυπάνε τον ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζοντάς τον ως «βαβέλ των συνιστωσών» και κανείς να μην επισημαίνει ότι τα κόμματα της συγκυβέρνησης έχουν μετατραπεί σε ανοιχτό ριγκ με φράξιες που αλληλοσφάζονται.

Δεν γίνεται να μιλάνε για τη «διγλωσσία» του ΣΥΡΙΖΑ αυτοί που υπογράφουν σε μια νύχτα αυτά που την ημέρα έλεγαν ότι δεν θα ισχύσουν ποτέ!

Δεν γίνεται να έχει αναδειχθεί σε όπλο των καθεστωτικών μέσων το ρεύμα εντός του ΣΥΡΙΖΑ που προτείνει επιστροφή στη δραχμή, αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο ο Π. Λαφαζάνης να εμφανίζεται πιο συχνά από οποιονδήποτε άλλον στη τηλεόραση.

Απλά δεν γίνεται να μην βλέπουν…

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει όντως να κυβερνήσει ως ένα κόμμα που έρχεται για να «τα αλλάξει όλα», θα χρειαστεί να έρθει σε ρήξη με την ΕΕ και τις κυρίαρχες στρατηγικές εντός της.

Δεν μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να γίνει ο επόμενος Αντώνης Σαμαράς ή ο επόμενος Γιώργος Παπανδρέου παίζοντας το ρόλο του ισορροπιστή.

Δε γίνεται να διαπραγματευτεί με την τρόικα ένα… καλύτερο μνημόνιο.

Δεν περιμένουν αυτό οι άνθρωποι που στράφηκαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ κι ούτε και θα μπορούσε καν να παίξει «επιτυχημένα» αυτόν το ρόλο.

Γι’ αυτό σας λέω: «Πες ρε συ του Λαφαζάνη να βγει να πει για τον μπαμπούλα της δραχμής, να κάνει κάνα τουίτ ο Μουρούτης, μπας και τη σκαπουλάρουμε. Αυτοί στη συγκυβέρνηση είναι τόσο άχρηστοι, που θα μας φέρουν στην εξουσία θέλοντας και μη…».

Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος

Unfollow

ΥΓ- Προς Ιουδαίους, συγνώμη μπερδεύτηκα, προς Συριζαίους εννοώ.

Ο Π. Λαφαζάνης είναι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ και έχει κάθε δικαίωμα να πιάνει στασίδι στα κανάλια.

Όμως, όταν χρειαστεί, ρίχνει και τη ρουκέτα της δραχμής.

Και, για να μην παρεξηγούμαστε, το πρόβλημα δεν είναι αυτή καθαυτή η έξοδος από το ευρώ, με την οποία έχει φτάσει πλέον να συντάσσεται περισσότερο από το 25% του ελληνικού λαού. Το πρόβλημα είναι ότι κάθε φορά που ο Π. Λαφαζάνης κάνει μια παρόμοια δήλωση, από την οποία στη συνέχεια η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει αποστάσεις και οι πιο «θερμόαιμοι» βουλευτές θα τη στηλιτεύσουν κιόλας, το μόνο που μένει είναι η εντύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε ξέρει ούτε έχει σκοπό να αποφασίσει σε ποια κατεύθυνση στ’ αλήθεια θα κινηθεί.

Αναρωτιόμαστε λοιπόν γιατί αυτή η ημέρα της μαρμότας θα πρέπει να επαναλαμβάνεται με αυτή τη συχνότητα…