Dreams...

Dreams Made Flesh από τους This Mortal Coil...

Η αποθέωση του εξυπνακισμού.

Δεν είναι μόνον ο τόνος της φωνής που υψώνεται με το παραμικρό για να καλύψει την απουσία νοήματος.

Δεν είναι μόνον η προσπάθεια για την εύρεση ευφυολογήματος με το οποίο ο βουλευτής θα απαντήσει στο ευφυολόγημα του προλαλήσαντα. 

Δεν είναι μόνον η γλώσσα του σώματος, το θέαμα ενός ολόκληρου πληθυσμού που απλώνεται στα έδρανα και, ενώ προκλητικά δεν ακούει τον ομιλητή, στο τέλος βαράει παλαμάκια.

Δεν είναι μόνον η ταύτιση της πολιτικής ρητορείας με τη δικηγορική γλώσσα, δεν είναι μόνον η κατανάλωση παροιμιών.

Τίποτε από όλα αυτά δεν αρκεί από μόνο του για να περιγράψει το αίσθημα του ενυδρείου που προκαλούν στον θεατή οι συνεδριάσεις της Βουλής.

Έρχονται οι Νεάντερταλ!

Όλα τα είχαμε, αυτό μόνο μας έλειπε…

 

Σύμφωνα λοιπόν με έναν καθηγητή του Harvard (εκεί που διδάσκει και ο ΓΑΠ), έχει έτοιμο σχέδιο για να επαναφέρει στον πλανήτη τους χαμένους προ πολλού συγγενείς μας, δηλαδή τους Νεάντερταλ…

Γειά σου ρε Ελλάδα με τα ωραία σου!

Σύμφωνα με τον Κώδικα Κατάστασης Δημοτικών και Κοινοτικών υπαλλήλων, λόγο απόλυσης συνιστά η αδικαιολόγητη αποχή από την εκτέλεση των υπηρεσιακών καθηκόντων. 

Λογικό; Ναι, αλλά μόνο μέχρις εδώ.

Μετά, αρχίζει ο παραλογισμός.

Μια απλή ιστορία οικονομικών.

Ένας πωλητής  ένα κρύο απόγευμα έφτασε σε μια επαρχιακή κώμη ξεχασμένη απ’ ανθρώπους και Θεό.  Πήγε στο μοναδικό ξενοδοχείο για να περάσει το βράδυ, με σκοπό την άλλη μέρα να επισκεφθεί κάποιο πελάτη για δουλειά. Το πρωί ετοίμασε την τσάντα με τα πράγματα και φεύγοντας πλήρωσε τον ξενοδόχο με ένα 50αρικο.

Την ώρα που  έπαιρνε το χαρτονόμισμα ο ξενοδόχος πρόσεξε πως είχε αριθμό κυκλοφορίας του οποίου τα τρία τελευταία ψηφία ήταν ...234.

Αφοπλίστε με…

Η Αμερικανίδα Wendy Button ήθελε να αγοράσει ένα πιστόλι για αυτοπροστασία, μετά από μια άσχημη εμπειρία που είχε με διαρρήκτη εισβολέα  μέσα στο σπίτι της.

Στη συνέχεια όμως θυμήθηκε ποια είναι, και το μετάνιωσε.

Δικαιοσύνη αλά… ιρανικά.

Στην Ελλάδα έχουμε δυο εντελώς αντιφατικά χαρακτηριστικά στοιχεία, που σημαδεύουν την γενικότερη κοινωνική (και ίσως πολιτική) μας σκηνή:

Από την μια η αθρόα λαθρομετανάστευση και η εξ αυτής αυξημένη εγκληματικότητα που προέκυψε, και αφ ετέρου η λαθρολαγνεία και η ισλαμολαγνεία ενός πολιτικού σχηματισμού που παραδοσιακά κυμαίνεται στο 3%, αλλά λόγω συγκυριών εκτοξεύτηκε δημοσκοπικά στο 30%, και εκλογικά στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Λένιν, μνημόνιο, μετρό, και … μέτρο.

Μερικές φορές η ιστορία όντως επαναλαμβάνεται ως φάρσα.

Ή στα καθ’ ημάς ως φαρσοκωμωδία…

 

Την «σκοτεινή» τριετία Μητσοτάκη, οι εργαζόμενοι της τότε ΕΑΣ (οι λεγόμενοι και Σταμουλοκολλάδες) είχαν σηκώσει ψηλά το μπαϊράκι της αντίστασης, με αποτέλεσμα επί μήνες η πρωτεύουσα να παραλύσει, και η χώρα να παρακολουθεί αμήχανη τις τηλεοπτικές, και όχι μόνο, κόντρες κυβέρνησης και απεργών στα ΜΜΜ.

Η ράχη του τράγου σηκώνει τις αμαρτίες μας…

Σε όλους τους πολιτισμούς οι άνθρωποι συνήθιζαν να μεταφέρουν, εν είδει τελετουργίας, σε άλλα πρόσωπα, σε ζώα ή ακόμη και σε άψυχα αντικείμενα τα δεινά που τους ταλαιπωρούσαν, την πανδημία, τη βία, τη φυσική και ψυχική οδύνη, την ενοχή που συνοδεύει τη γνώση της υπέρβασης του ηθικού κώδικα... 

Έτσι ξόρκιζαν το κακό.

Βουλή και dress code…

Ο κ. Χρήστος Μαρκογιαννάκης - σε συνεννόηση με τον πρόεδρο της Βουλής, Ευ. Μεϊμαράκη - απευθυνόμενος στους γραμματείς των κοινοβουλευτικών ομάδων των κομμάτων της Βουλής, απηύθυνε αυστηρές συστάσεις περί του dress code των βουλευτών.

Ο ενδυματολογικός κώδικας των βουλευτών τέθηκε στη συνεδρίαση της Επιτροπής Δεοντολογίας, επειδή υπάρχουν κάποιοι στο Κοινοβούλιο οι οποίοι υποστηρίζουν ότι «κάποιοι βουλευτές έχουν ξεφύγει». Μάλιστα, ο κ. Μαρκογιαννάκης υποστήριξε ότι - μόλις πέντε χρόνια πριν - ο ενδυματολογικός κώδικας ήταν πολύ καλύτερος.