Τι δεν καταλαβαίνεις;

Η εγχώρια συγκίνηση σκόρπισε τα μελανά της χρώματα στο επιστητό σώμα της μοναξιάς, της μέθεξης και της γραφικής ελπίδας.

Οι ιερές συνόψεις βγήκαν από τα συρτάρια σαν χταπόδια που ο χρόνος τούς χορήγησε δέκα λεπτά αθανασίας για τα ιδρωμένα οράματα.

Είναι τόσο δύσκολο να αποσκιρτήσεις από τους θεσμούς· πόσω μάλλον, από την έκσταση του οικείου ανάγλυφου με την χωριάτικη μαγιά παρά πόδα.

Το καλοκαίρι εν Ελλάδι βάφεται με αετούς στο χρώμα της εθελοτυφλίας: πράσινα νερά, εντόσθια, κραιπάλες λόγω καύσωνα, διακοπές με εναλλακτικό προορισμό για τις φωτογραφίες που θα αναρτηθούν στα ηλεκτρονικά έντυπα, όνειρα που θάβονται κάτω από την ραστώνη του τίποτα.

Όπως οι καλαζνικολάγνοι, οι θέσει πείσμονες, οι παρίες που ονειρεύονται ελικόπτερα που φυγαδεύουν πολιτικούς, οι τσιτατολόγοι των μαρξιστικών κειμένων που εγκατέλειψαν την πλατεία Συντάγματος λόγω διακοπών.

Φρικιά με αίσθημα παντοδυναμίας για τις off shore εκπομπές του διαδικτύου.

Μια δήθεν μεταφυσική των ηθών με περίσσεια ρίγανης, λεκτικής βίας και ανεφάρμοστων συνθετικών προτάσεων το 2013.

Πολιτική αλλαγή: Μια υπόγεια κούρσα αναζητεί τον μεγάλο νικητή…

Το ότι κάτι αποτελεί κοινοτυπία δε σημαίνει ότι δεν είναι και αλήθεια.

Συνήθως μάλιστα είναι αλήθεια, όχι πάντα βέβαια - και οι κοινοτυπίες που επιπλέον είναι και αναληθείς είναι ιδιαιτέρως εκνευριστικές, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα και επειδή δε θέλω να μακρηγορώ πάω αμέσως στο προκείμενο: Η κοινοτυπία που ενδιαφέρει το παρόν κείμενο είναι αυτή της ανάγκης της πολιτικής αλλαγής.

Ή αν θέλετε, του λεγόμενου «τέλους της Μεταπολίτευσης».

Ή, για να πάμε στην ουσία χωρίς να μένουμε στις ταμπέλες, η ανάγκη που έχει η χώρα που λέγεται Ελλάδα και οι άνθρωποι που την κατοικούν και συναποτελούν την κοινωνία της, να αποκτήσει ένα νέο πολιτικό σύστημα, κατάλληλο όχι μόνο να ξεκολλήσει το κάρο απ’ τη λάσπη της τεράστιας κρίσης που περνά, αλλά να την οδηγήσει γερά, με επάρκεια και με συνέπεια στις επόμενες δεκαετίες.

Γιατί (και αυτό είναι επίσης κοινός τόπος αλλά επίσης αληθινός) η κρίση σε πολιτικό επίπεδο δεν έκανε τίποτα άλλα απ’ το να αναδείξει μια ώρα αρχύτερα τις κραυγαλέες ανεπάρκειες του πολιτικού μας συστήματος τόσο σε επίπεδο προσώπων όσο και σε επίπεδο θεσμών.

‘Όταν μισούσα τον Γκάλη…

Η ομάδα μπάσκετ του Άρη Θεσσαλονίκης συμμετείχε σε τρεις ημιτελικούς του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης.

Δεν παρακολούθησα, εννοείται, κανέναν.

Μαζί με κάτι φίλους γυρίζαμε σαν στοιχειά στους άδειους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Και αν πετυχαίναμε κάποιον και εκείνος δικός μας ήταν.

Μέχρι που το βράδυ προχωρούσε προς τα μεσάνυχτα χωρίς να ακουστεί ούτε ένα κορνάρισμα.

Στο πρόσωπο έβγαιναν χαιρέκακα, ειρωνικά χαμόγελα. «Κοπελιά, τι έκανε ο Άρης; Σοβαρά; Τι κρίμα...».

Περιέργως, όμως, παρακολούθησα το πρώτο παιχνίδι του Γκάλη με τον Άρη.

Ο αρειανός φίλος, μου έδωσε το άλλο χέρι του πατέρα του και πήγαμε να δούμε αυτόν για τον οποίο η Θεσσαλονίκη συζητούσε πριν ακόμα τον δει.

Ο Γκάλης έχασε τα δύο πρώτα σουτ και, εκτός από κοντός και «ατομιστής», τους φάνηκε και ελαφρώς επιπόλαιος.

Μετά κάρφωσε τριάντα πόντους και συστήθηκε όπως του άξιζε.

 Ο φίλος μου έφυγε ενθουσιασμένος.

Εγώ προβληματισμένος. Όχι άδικα.

Διότι ξόδεψα τα τρυφερότερα χρόνια της ζωής μου, λέγοντας ψέματα στον εαυτό μου και βλακείες στους άλλους.

Θεσσαλονίκη: Οι κήποι του Πασά!

Πολλοί συνηθίζουν να τους αποκαλούν και «Δρακόσπιτα» ή «άντρο των δερβισάδων».

Οι κήποι του Πασά ανήκουν στα παράξενα κομβικά μνημεία της Θεσσαλονίκης με την μυστικιστική ατμόσφαιρα και αποτελούν έναν από τους αστικούς της μύθους.

Πρόκειται για ένα καταπράσινο πάρκο που το συναντάς ανεβαίνοντας ευθεία πάνω από την πλατεία Συντριβανίου, στην Άνω Πόλη, δίπλα από τα κάστρα.

Είναι μια περιφραγμένη έκταση που βρίσκεται έξω από τα ανατολικά τείχη της πόλης ακριβώς πίσω από το νοσοκομείο «Άγιος Δημήτριος».

Η Τουρκία τρέμει την Μόσχα!

Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Sergei Lavrov πραγματοποίησε επίσκεψη στην Άγκυρα την 17/4, αλλά το γεγονός δεν έτυχε ιδιαίτερης δημοσιότητας.

Παρά τις πολλές διαφορές που χωρίζουν τις δυο χώρες σχετικά με την Συρία, η Τουρκία δεν τα βάζει με την Μόσχα, καθώς η Ρωσία είναι η χώρα που φοβάται περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη.

Η Τουρκία έχει πάνω από δέκα γειτονικές χώρες, και δεν διστάζει να τα βάλει με οποιαδήποτε αυτές, παίρνοντας κουράγιο από την πρόσφατη ραγδαία οικονομική της ανάπτυξη.

Ο Τούρκος πρωθυπουργός Recep Tayyip Erdogan έχει δημοσίως τοποθετηθεί εναντίον των ηγεσιών της Συρίας, του Ιράν, και του Ιράκ.

Γεγονός είναι ότι κανένας γείτονας της Τουρκίας δεν αισθάνεται ασφαλής από την οργή της Άγκυρας, πλην βεβαίως της Ρωσίας.

Ντιντισμός: Η Ν.Δ. ενόψει Συνεδρίου...

Ενόψει των προσυνεδριακών ζυμώσεων και ιδεολογικών αναζητήσεων που λαμβάνουν και θα λαμβάνουν χώρα εντός της Νέας Δημοκρατίας στο προσεχές διάστημα, και με δεδομένη την επιθυμία πάρα πολλών να αλλάξουν πρόσωπα, δομές, αλλά και νοοτροπίες, αξίζει να αναδημοσιεύουμε μια ανάρτηση του 2010 (Antinews), που παραμένει και σήμερα επίκαιρη, λόγω του θέματός της: Τον «ντιντισμό», ο οποίος συνεχίζει να υφίσταται ακάθεκτος.

Διαβάστε λοιπόν περί τίνος πρόκειται… και να θυμόσαστε πως οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πολιτικά στελέχη (άνδρες και γυναίκες) της Ν.Δ. είναι καθαρά συμπτωματική.

Άριστους χρειαζόμαστε, και όχι ημέτερους!

Στη συζήτηση για τον δημόσιο τομέα σχεδόν πάντα μπαίνουν εσφαλμένα δεδομένα. Κανείς δεν λέει ότι το Δημόσιο και η λειτουργία του δεν ήταν πάντα έτσι.

Η «επάρατος» Δεξιά, κοινοβουλευτική ή δικτατορική, καθώς και το αληθινό Κέντρο της Ιστορίας δεν έχτισαν αυτό το μπαταλεμένο πράγμα.

Αυτό που ξεχαρβάλωσε το κράτος, κάθε έννοια αξιοκρατίας, αξιολόγησης, ελέγχου και πειθαρχίας, ήταν το ΠΑΣΟΚ.

Ως το 1981 το κράτος μας, με όλα του τα προβλήματα, είχε μια αξιοπρεπή λειτουργία. Δεν έκανε ο καθένας ό,τι του κάπνιζε, κι αν ανήκες στην παντοτινή μειοψηφία κι ήσουν λαμόγιο, άχρηστος, επίορκος τότε έπαιρνες αργά ή γρήγορα τα παπούτσια στο χέρι.

Άλλη μια ιστορία ελληνικής τρέλας…

Άλλη μια ιστορία ελληνικής τρέλας που εντυπωσίασε την βρετανική εφημερίδα «Independent», που με εκτενές ρεπορτάζ της αναφέρεται στην περιπέτεια ενός 36χρονου δασκάλου, ο οποίος προσπαθούσε να... απαλλάξει το Δημόσιο από έναν ακόμη μισθό. 

Η ιστορία του Αλέξη Χριστοδούλου ακούγεται απίστευτη, ακόμη και για όσους έχουν συνηθίσει στα ελληνικά δεδομένα.

«Η Ελλάδα θέλει να μειώσει το δημόσιο τομέα. Αυτός ο άνδρας θέλει να παραιτηθεί. Γιατί λοιπόν του πήρε δύο χρόνια;», είναι ο τίτλος του δημοσιεύματος, που ασκεί αυστηρή κριτική στην ελληνική πολιτική στο ζήτημα.