Ποιητές 24 ώρες το 24ωρο…

Αυτό που δημιουργεί εσχάτως τόσες παρεξηγήσεις γύρω από τους πνευματικούς ανθρώπους δεν είναι ούτε ο ξαφνικός νανισμός των ποιητών, ούτε η ξαφνική εξαγρίωση του κοινού τους.

Δεν συμβαίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Οι ποιητές μας μια χαρά είναι.

Και η Δημουλά και ο Χρονάς έχουν γράψει καλή ποίηση και έχουν ζήσει μια συνεπή ζωή.

Λαθάκια συμπεριφοράς υπάρχουν, αλλά είναι αμελητέα.

Και ποιος είναι αυτός που θα τους κρίνει;

Ούτε το κοινό είναι τόσο άρρωστο όσο λένε.

Είναι το ίδιο κοινό που λίγους μήνες πριν ένιωθε υπερήφανο και συγκινημένο επειδή η Δημουλά ήταν πρωτοσέλιδο στην «Ιnternational Herald Tribune» (αυτή η ύποπτα μεγάλη προβολή!).

Ανεργία και… ρομπότ.

Πέρασαν 8 χρόνια από τότε που δημοσιεύθηκαν δύο άρθρα μου στην «Κ» («Τεχνολογία και ανακατανομή πλούτου στο νέο περιβάλλον», 18-3-2005 και «Προκλήσεις για την Ελλάδα στο νέο οικονομικό περιβάλλον», 30-1-2005).

Η κεντρική ιδέα των άρθρων αυτών ήταν ότι η παγκοσμιοποίηση, αναπόφευκτη λόγω της τεχνολογικής εξέλιξης, δρα ως μηχανισμός μεταφοράς πλούτου απ’ όσους καταναλώνουν προς αυτούς που καινοτομούν και εξάγουν.

Τα άρθρα αυτά ήταν μια προσπάθεια αφύπνισης των πολιτικών.

Δυστυχώς οι πολιτικοί δεν μπόρεσαν να δώσουν λύση ούτε η κοινωνία αντέδρασε. Αποτέλεσμα, η πτώχευση και η υποταγή σε δανειστές με παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας, οικονομικής κ.ο.κ.

Η αριστερά, και ο … μαρμαρωμένος βασιλιάς.

Είναι εντυπωσιακή η αντοχή χρεοκοπημένων αντιλήψεων και ιδεολογημάτων στο χώρο της αριστεράς, γεγονός που καταδεικνύει και την αμηχανία της απέναντι στην κρίση και στη χρηματοπιστωτική μορφή του καπιταλισμού.

Σαν να ξαναβρήκε τον εαυτό του, το ΑΚΕΛ, με την τελευταία απόφαση της Κεντρικής του Επιτροπής (29/4/13), αυτοτοποθετείται πλέον στις δυνάμεις του ευρωαρνητισμού και του ευρωσκεπτικισμού, αφού «η μόνη επιλογή της Κύπρου είναι η λύση εκτός Δανειακής Σύμβασης και Μνημονίου.

Η αναζήτηση μια τέτοιας λύσης το πιθανότερο ισοδυναμεί με απόφαση εξόδου της Κύπρου από την Οικονομική και Νομισματική Ένωση του ευρώ».

Εδώ Μπαγκλαντές;

Και όμως, η φωτογραφία αυτή δεν είναι από το Μπαγκλαντές ή την Σιέρρα Λεόνε.

Είναι από τη  περιοχή Καλοχωρίου, που απέχει ελάχιστα μόλις χιλιόμετρα από το κέντρο της Θεσσαλονίκης!

Η χημεία του μεγάλου παίκτη…

Μεγάλος χαμός έγινε με την όψιμη και εντελώς δίκαιη  απόφαση κάποιων να τιμήσουν τον Νίκο Γκάλη για την μεγαλειώδη προσφορά του στο ελληνικό (και όχι μόνο) μπάσκετ.

Είμαι αρκετά μεγάλος για να γνωρίζω πολύ καλά ότι την εποχή που ήρθε από το Αμέρικα, το μπάσκετ στην Ελλάδα είχε λιγότερους οπαδούς ακόμη και από το… κρίκετ.

Κι αν δεν ήταν αυτός…

Βέβαια, η άφιξη του και μόνο (το 1979)  καθόλου δεν βοήθησε στο να αυξηθεί η δημοφιλία του συγκεκριμένου αθλήματος, το οποίο έγινε μόδα και must κυρίως μετά τον θρίαμβο του 1987, και αφού ενεπλάκησαν στην προβολή του η Μαρινέλλα και σία.

Εδώ να σημειώσω, ότι τουλάχιστον στη Θεσσαλονίκη, η ομάδα μπάσκετ του Άρη συνετέλεσε και στο  να αλλάξει η νυχτερινή διασκέδαση (βλ. Ακρόαμα, κλπ)!

Ως προς αυτό επιφυλάσσομαι να γράψω κάτι στο μέλλον.

Γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι βλέποντας ΕΤ3!

Πού να ανθήσει σήμερα ο λαϊκός πολιτισμός;

Η τηλεόραση έχει πια τη μερίδα του λέοντος στη διαμόρφωσή του.

Τα κανάλια των μπετατζήδων, από την εθνική περιουσία των συχνοτήτων, που νέμονται τζάμπα κι αυθαίρετα, ρίχνουν στα μυαλά κάνα τρίωρο τούρκικων σκουπιδιών ημερησίως.

Φράγκο δεν δίνουν για ελληνικές παραγωγές. Ελάχιστες.

Η ανεργία σε ηθοποιούς, σκηνοθέτες, τεχνικούς, αγγίζει ποσοστά πνευματικής γενοκτονίας.

Κι όταν τα αφεντικά κάνουν κάτι, είναι συνήθως φτηνιάρικα πράγματα, όπου οι συντελεστές θα πληρωθούν όταν βγουν του σπανού τα γένια.

Προτιμούν την τούρκικη -επιδοτούμενη, παρακαλώ- σαβούρα, που 'χει τηλεθέαση, γιατί σε πρότυπα θυμίζει… παλιές ελληνικές ταινίες!

Κι ας έχει αποδειχτεί ότι όταν, σπανίως, παράξουν εγχωρίως κάτι της προκοπής, που αγγίζει την ψυχή του λαού, ο κόσμος καθηλώνεται και τα «μηχανάκια» χτυπάνε κόκκινο.

Εγχειρίδιο ξεφτίλας

Η ξεφτίλα και η γύμνια του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Όσοι είχαμε την τύχη να έχουμε Δασκάλους στη μαθητική μας ζωή δεν μπορούμε παρά να λυπόμαστε για την τύχη της νεότερης γενιάς, όταν το μόνο ζόρι των εκπαιδευτών της είναι πως θα τη γαλουχήσουν σε ακραίες συμπεριφορές και πως θα κονομήσουν εις βάρος των μαθητών τους, ακόμα και μη σεβόμενοι τον κόπο των παιδιών που ετοιμάζονται για Πανελλαδικές.

Σας παραθέτουμε το πόνημα ενός καθηγητή, ο οποίος αντί να περνάει τις ώρες τους σκεφτόμενους νέους τρόπους για να βγάλει καλύτερους ανθρώπους στην κοινωνία, έγραψε ολόκληρο εγχειρίδιο για το πως μπορούν οι εκπαιδευτικοί να διαλύσουν τις Πανελλαδικές χωρίς να τους στερήσουν λεφτά λόγω απεργιών!

Το παιχνίδι μόλις άρχισε…

Πριν από πολλά χρόνια είχα τσακωθεί με έναν καλό μου φίλο, επειδή υποστήριζα ότι το Χρηματιστήριο είναι ένα άθλημα που μπορείς να συμμετέχεις  μόνο αν έχεις μάθει να ψωνίζεις στις εκπτώσεις και μόνο αν δεν σε νοιάζει αν θα χάσεις.

Και πάλι κινδυνεύεις να ζήσεις τον χειρότερο εφιάλτη της ζωής σου.

Εκείνος νόμιζε ότι σκόπευα να βάλω εμπόδιο στην τύχη του!

Έπειτα από μελέτες ετών κατέληξα στο εξής: Η βλακεία είναι η καύσιμος ύλη της κερδοσκοπίας.

Όχι, δεν έχω διάθεση για θεωρητικές συζητήσεις.

Θυμάμαι, όμως, τα ειρωνικά σχόλια αρκετών φίλων όταν προειδοποιούσαμε το 2007 και το 2008 για την λαίλαπα που θα ερχότανε.

Είναι δύσκολο να δεχτεί κανείς ότι μπορεί και να έχει άδικο.

Και το κακό είναι ότι δεν κάνει ούτε καν τον κόπο να αμφισβητήσει (έστω τόσο δα) την σοφία του.

Κι αυτό ισχύει για όλους μας.

Μηδενός εξαιρουμένου...