The Valley of Death...

The Valley of Death, by the Warlocks (2007).

Λαϊκή αγορά πολιτισμών.

Ένας πατέρας ο οποίος πιστεύει ότι η κόρη του πρέπει να υποβληθεί σε κλειτοριδεκτομή μπορεί να συνυπάρξει με έναν πατέρα ο οποίος ευλογεί τον γάμο της κόρης του με την καλή της καρδιάς της;

Είναι γείτονες, χρησιμοποιούν το ίδιο ασανσέρ, συναντιούνται στην ουρά του σούπερ μάρκετ, αλλά ανήκουν σε δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους.

Σε δύο αλληλοαναιρούμενους κόσμους.

 

Το παράδειγμα μπορεί να μοιάζει ακραίο, όμως η συνύπαρξη αυτών των δύο ανθρώπων υπήρξε το ιδανικό της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, μια από τις μεγάλες κοινωνικές σταθερές που χρησιμοποιήθηκαν για την οικοδόμηση της Ευρώπης.

Τα γεγονότα της Στοκχόλμης πριν από μερικές ημέρες, οι ισλαμιστές μαχαιροβγάλτες του Λονδίνου, σε εμάς εδώ κάποτε έμοιαζαν μακρινά, σχεδόν εξωτικά.

Η Ελλάδα, που πίστεψε πως συμμετέχει στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα επειδή ορισμένοι εκ των κατοίκων της απέκτησαν Καγιέν και νεόκτιστα με σάουνες, μέχρι πριν από μερικά χρόνια δεν είχε αντιμετωπίσει το ζήτημα.

Υπήρχαν πάντα οι μειονότητες, οι μουσουλμάνοι της Θράκης, οι Πομάκοι και οι Ρομά, όμως αυτοί εντάσσονταν στο πλέγμα των εθνικών προβλημάτων.

Μας τους είχε κληροδοτήσει η Ιστορία.

Το πρώτο κύμα μετανάστευσης, που προερχόταν από τα ερείπια του υπαρκτού σοσιαλισμού, παρήγαγε κάποιους κραδασμούς, αλλά αφομοιώθηκε στον δικό μας τρόπο ζωής.

Πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι, ήσαν ομόθρησκοί μας, η πλειονότητα έμαθε τη γλώσσα μας και εγκαταστάθηκε ανάμεσά μας.

Εξάλλου, το Ισλάμ στα Βαλκάνια, ιστορικά, ποτέ δεν υπήρξε ριζοσπαστικό – παραπέμπω στο αριστούργημα του νομπελίστα Σέρβου Ιβο Αντρις, το «Γεφύρι του Δρίνου».

Όσο για την περίφημη εγκληματικότητα που κουβάλησαν στις αποσκευές τους, αυτή δεν είχε να κάνει ούτε με φυλετικό μίσος ούτε με εθνοτικές ή θρησκευτικές διαφορές. Οι «μαφίες» τους δεν είναι χειρότερες από τις δικές μας.

Τα πράγματα άλλαξαν ριζικά τα τελευταία χρόνια, όταν στις μεγαλουπόλεις άρχισε να συρρέει άγνωστος αριθμός μεταναστών, συνήθως αγνώστου ταυτότητος, ανθρώπων εξαθλιωμένων και πανικόβλητων.

Δεν ήξεραν για ποιον λόγο βρέθηκαν εδώ, όπως κι εμείς δεν ξέραμε, ανθρώπων που δεν προσδοκούν τίποτε παρά μόνον το παρόν της επιβίωσής τους.

Συνωστίζονται στο κέντρο της Αθήνας, σε συνοικίες ολόκληρες που έχουν εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους τους, και το μόνο που μπορούν να κάνουν για να επιβιώσουν είναι να οχυρωθούν πίσω από τα δικά τους ήθη.

Γιατί αυτά τα ήθη φτιάχνουν το περίγραμμα της ζωής τους, της δίνουν μορφή, και χωρίς μορφή δεν υπάρχει ζωή.

Το όραμα της πολυπολιτισμικής κοινωνίας ήταν να δημιουργήσει ένα περίγραμμα τόσο γενναιόδωρο και τόσο ανεκτικό που θα μπορούσε να συμπεριλάβει όλες τις μορφές της ζωής, όσο διαφορετικές και αν ήσαν.

Το κεντρικό σύνθημα του πολιτικού προγράμματος ήταν «σεβασμός στη διαφορά». Τα πρόσφατα γεγονότα στη Στοκχόλμη, ή παλιότερα στα παρισινά προάστια, και το 2005 οι βομβιστικές επιθέσεις του Λονδίνου δείχνουν ότι ο «σεβασμός στη διαφορά» έχει φτάσει στα όριά του.

Οι γεωμέτρες της κοινωνικής ψυχολογίας θα μιλήσουν για κρίση.

Μόνο που οι τρομοκράτες του Λονδίνου δεν ήσαν φτωχόπαιδα, και όταν έγινε η εξέγερση των προαστίων στη Γαλλία δεν υπήρχε οικονομική κρίση.

Αν υπήρχε κρίση ήταν αυτή του πολυπολιτισμικού προτύπου.

Η ανοχή απέναντι στη διαφορά δεν αρκεί για να συστήσει κοινωνία.

Όταν το Κοράνι υπερισχύει των κανόνων της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου, αυτός που το ενστερνίζεται δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι ο διπλανός του το αποδέχεται γιατί σέβεται την ελευθερία του να πιστεύει στο Κοράνι.

Οι κοινωνίες, όσο ανεκτικές κι αν είναι, δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως πολυκαταστήματα τρόπων ζωής, ηθών και εθίμων.

Παρ’ ημίν, βέβαια, οι αρχαϊσμοί ευδοκιμούν.

Συμφωνώ απολύτως με την πρωτοβουλία του κ. Καμίνη να ιδρυθεί τέμενος στην Αθήνα.

Το γεγονός ότι δεν υπάρχει ακόμη είναι απόδειξη ότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει, ως κοινωνία, τους όρους που μας επιβάλλει η πραγματικότητα της ζωής μας.

Και όσο η συνείδηση αυτή παραμένει ελλειμματική, τόσο η αγριότητα της Χρυσής Αυγής θα γιγαντώνεται.

Το γεγονός ότι η πολυπολιτισμική κοινωνία, ακόμη και στις πιο εκλεπτυσμένες εκδοχές της, όπως στη Σουηδία, κατάντησε να είναι ένα πολυκατάστημα πολιτισμών δεν σημαίνει ότι δεν είναι μια πραγματικότητα.

Έχουμε τη δύναμη ως κοινωνία να την αντιμετωπίσουμε;

Ελάτε τώρα. Εμείς ακόμη αγοράζουμε κοινωνική συνύπαρξη απ’ το ανατολίτικο παζάρι.

Άντε λαϊκή αγορά, όπου οι ιδέες πουλιούνται απευθείας από τους παραγωγούς και η αντιμετώπιση του ρατσισμού γίνεται διά της απλής αναλογικής.

ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ μαζί, ΣΥΡΙΖΑ χώρια, ΑΝ.ΕΛ. χώρια, Ν.Δ. χώρια.

Έτσι όπως πάμε, θα δούμε αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και απ’ τη Χρυσή Αυγή. Ποιος όμως μπορεί να πει τι είναι ο ρατσισμός σε μια κατ’ ευφημισμόν κοινωνία;

Και πώς θα αντιμετωπισθεί το πραγματικό μας πρόβλημα;

Πόση μετανάστευση μπορούμε να αντέξουμε και με ποιον τρόπο;

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή

Άλλοι ήμασταν στο κύμα και άλλοι στα απόνερα.

Σας έχουν πέσει στα χέρια παλιά περιοδικά;

Όχι αυτά των οδοντιατρείων. Ακόμη πιο παλιά.

Τυπωμένα πριν από δέκα δώδεκα χρόνια, ας πούμε.

Των παραμονών του ευρώ και της «σταθεροποιημένης δραχμής».

Ένα ευρώ=340 δραχμές και κάτι ψιλά.

Την εποχή της ευφορίας και της βέβαιης προσδοκίας ότι το Χρηματιστήριο, ύστερα από ένα σύντομο ξαπόσταμα, θα συνέχιζε την πορεία προς τη νέα ένδοξη κορυφή των 7.000 μονάδων.

Την εποχή που όποιος αμφισβητούσε τον εθνικό μύθο τού «αυτή η χώρα δεν πεθαίνει με τίποτα», γινόταν αυτομάτως γραφικός.

Φεμινιστικά παράδοξα…

Η Sara, η Hana και η Aree  έχουν διαφορετικά ενδιαφέροντα.

Η Sara είναι εκπαιδευόμενη ψυχοθεραπεύτρια, που ονειρεύεται να ανοίξει κάποτε ένα δικό της κέντρο.

Η Hana διαχειρίζεται μια δική της επιχείρηση ζαχαροπλαστικής, και σκέφτεται να αρχίσει να ασχολείται με την διοργάνωση δεξιώσεων.

Η Aree αποφοίτησε πρόσφατα, με πτυχίο στη λογιστική.

Όλες τους έχουν ένα κοινό σημείο.

Κάθε μέρα ντύνονται κουνελάκια, και παίρνουν το λεωφορείο για να πάνε στη δουλειά τους, στο Playboy Club της οδού Old Park Lane.

Κάποιοι βάλθηκαν να μας τρελάνουν.

Κάποιοι, και μάλιστα επίδοξοι κυβερνώντες μας, βλέπε ΣΥΡΙΖΑ, βάλθηκαν να μας τρελάνουν.

Και μάλιστα με αφορμή δυο εντελώς άσχετα μεταξύ τους γεγονότα, τα οποία τώρα προσπαθούν να καπηλευθούν, για ίδιον μικροπολιτικό όφελος.

Θεωρώντας ότι ο κόσμος τρώει κουτόχορτο.

Από αυτό που του σερβίρουν άφθονο.

Και ίσως να μην έχουν άδικο, ως προς το κουτόχορτο, αφού παρά τις επανειλημμένες πατάτες του, παρά τις συνεχόμενες γκάφες του Αλέξη, παρά τις ακραίες απόψεις στελεχών του, υπάρχουν ακόμη συμπολίτες μας που τους δίνουν δημοσκοπική ώθηση.

Και αυτοί το παίρνουν επάνω τους, προχωρώντας σε κάθε είδους ακαταλόγιστο.

Δεν είναι η Ρεπούση, ηλίθιοι…

Παρακολουθώ τις επιθέσεις στη Ρεπούση και πραγματικά απορώ… όλοι ανακάλυψαν τον τροχό… μέσα σε μια μέρα!

Ο πατριωτισμός κάποιων εξαντλείται στις επιθέσεις για τις απόψεις της. 

Άσχετα αν με τη ψήφο της στηρίζει μια κυβέρνηση, άσχετα αν είναι τομεάρχης παιδείας στη ΔΗΜΑΡ.

Όλοι ξεσπούν στη Ρεπούση, είναι το εύκολο θύμα, ενώ ψηφίζουν Κουβέλη, Καμίνη, Μπουτάρη κλπ , που έχουν συγγενικές απόψεις και εκφράζουν την ίδια πολιτική σκέψη.

Δεν συμφωνώ με τις απόψεις της κ. Ρεπούση, αλλά θα υπερασπιστώ το δικαίωμά της να λέει ελεύθερα όσα πρεσβεύει.
Το θέμα δεν είναι να την κάψουμε στην πυρά… δεν είναι μάγισσα, ούτε ζούμε στο Μεσαίωνα!

Προφανώς κάποιοι κυνηγάνε μάγισσες… χωρίς να τις βλέπουν, δεν είναι η Ρεπούση, ηλίθιοι… 

Ταγίπ ο μεγαλομανής!

Μια τουρκική Άνοιξη γεννιέται στην πλατεία Ταξίμ;

Είναι η πλατεία Ταξίμ , η Ταχρίρ του Καίρου;» διερωτάται η εφημερίδα Le Monde, τονίζοντας ότι το σίγουρο πάντως είναι ότι οι διαδηλώσεις θα σηματοδοτήσουν μια στροφή στην τουρκική πολιτική.

Η γαλλική εφημερίδα γράφει ότι οι κινητοποιήσεις ξεκίνησαν από μια χούφτα «περιθωριακούς», όπως τους αποκάλεσε ο Ερντογάν αλλά μετατρέπονται σε ένα τεράστιο κίνημα κατά του επικεφαλής της κυβέρνησης, ο οποίος ενθαρρύνει τη βίαιη αστυνομική καταστολή και τη χρήση βίας.

Ερντογάν: I did it my way!

 Αυτή τη φορά ήταν το πρόσωπο στο εξώφυλλο του περιοδικού ΤΙΜΕ, ενός εντύπου- opinion leader παγκοσμίως.

Δεν είχαν περάσει παρά μερικές εβδομάδες από τότε που με περίσσια παρρησία απαντούσε στις 10 ερωτήσεις της τελευταίας σελίδας της ίδιας έκδοσης, εκφράζοντας την πεποίθησή του ότι το μέλλον της Ευρώπης είναι συνυφασμένο με την ενσωμάτωση της Τουρκίας στους κόλπους της.

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι αναμφίβολα ένας από τους ηγέτες με τη μεγαλύτερη επιρροή και αποτελεσματικότητα στη σύγχρονη πολιτική σκηνή.

Πέρα από τις ιστορικές μεταβολές που έχει επιτύχει στο εσωτερικό της χώρας- περιθωριοποίηση των Στρατηγών, αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ κατά 288% μέσα σε οκτώ χρόνια-, έχει καταφέρει να αλλάξει άρδην την εικόνα της Τουρκίας στο εξωτερικό. Σε αυτή την προσπάθεια έχει βρει έναν ίσως απρόσμενο σύμμαχο στις τηλεοπτικές παραγωγές...