Ο μάγκας, οι εταίροι, και οι εταίρες…

Έχει τελικά τον τρόπο του ο Σαμαράς -δεν υπάρχει πια αμφιβολία ότι είναι Μάγκας. Εισέρχονται στο Μαξίμου, αφού έχουν προηγηθεί αστραπόβροντα, οι κατά Φαήλο γυναικούλες, ο Κουβέλης δηλαδή και ο Βενιζέλος.

Και βγαίνουν ροζ πον-πον, αεράκι δροσερό στο μάγουλο όσων αγωνιούσαν μήπως πάμε για εκλογές καλοκαιριάτικα.

Καταστέλλει τις ορμές τους δηλαδή ο άντρας ο πολλά βαρύς, κατασιγάζει το θυμό τους.

Τους αλλάζει προς το γλυκύτερο και το πιο συνεργατικό.

Μέχρι και η γλώσσα τους αποκτά μια άλλη γλυκύτητα.

Η ακανθώδης ΕΡΤ εξαφανίζεται και στη θέση της μπαίνει η δημόσια ραδιοτηλεόραση γενικώς και αορίστως.

Οι φτηνές εκφράσεις, όπως να επαναπροσληφθούν όλοι οι εργαζόμενοι, αντικαθίστανται από αβρές διατυπώσεις, όπως να επαναλειτουργήσουν όλες οι συχνότητες.

Και η εν γένει σκληρή αριθμητική της σύγκρουσης αντικαθίσταται από τη γρανίτα της διπλωματίας -ήξεις, αφήξεις, αλλά εσύ ου θνήξεις, άλλοι θα μετακομίσουν στον Καιάδα.

Την ευχή σου παπά-Φώτη!

Το πιο προνομιούχο επάγγελμα της μεταπολίτευσης ήταν ο κοινοβουλευτικός αριστερός.

Διάλεγες ύφος: επαναστάτη, φιλόσοφου, πατερούλη, κακόμοιρου, ό,τι ήθελες.

Κι από περιεχόμενο, ό,τι σου κατέβαινε στην κούτρα!

Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να σε καλέσουν να υλοποιήσεις οτιδήποτε, ούτε να κριθείς ποτέ.

Το χρήμα της...αστικής τάξης έπεφτε κανονικά: κρατική επιχορήγηση, μισθάρες, βουλευτικά αυτοκίνητα, γυμναστήρια, παιδικοί σταθμοί, συγγενείς και παρατρεχάμενοι μονιμοποιημένοι στη Βουλή, σύνταξη με δύο μόλις θητείες και καμιά ντουζίνα παροχές ακόμα. 

Κανονική νομενκλατούρα στις καλύτερες εποχές της Σοβιετίας.

Δεν μπορεί η Αριστερά… πώς να το κάνουμε;

Ας υποθέσουμε ότι ο Αντώνης δεν έκλεινε άγαρμπα την ΕΡΤ και ήθελε να την αναδιαρθρώσει επί της ουσίας.

Όχι σε χρόνο αόριστο, αλλά σε 6 μήνες.

Όχι μεταφέροντας τις ξανθιές στο ισόγειο και τους ψηλούς στον τρίτο,  αλλά περιορίζοντας το μέγεθος και τις δραστηριότητές της  στα μέτρα που μπορεί να σηκώσει μια πτωχευμένη χώρα με άλλες σοβαρότερες προτεραιότητες.

Με ανεξάρτητη διοίκηση όπως προβλέπει το σχέδιο της επιτροπής Αλιβιζάτου.

Με αξιολόγηση του προσωπικού από ανεξάρτητη αρχή.

Χωρίς κομματικά κριτήρια.

Με απολύσεις όσων δεν χρειάζονται, με προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ.

Πόσοι εργαζόμενοι θα συμφωνούσαν;

Ποια συνδικάτα θα συνέβαλαν στην αναδιάρθρωση;

Πόση και ποια Αριστερά θα αποδέχονταν τη διαδικασία;

Πανώ, κατάληψη, Άξιον Εστί, Συριζαίικα συνθήματα και μια δυο τρεις….. πολλές βίλες «Αμαλία».

«H EΡT χρειάζεται αναδιάρθρωση αλλά όχι απολύσεις εργαζομένων».

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι η ΕΡΤ.

Ιστορίες καλοκαιρινής τρέλας στο δημόσιο!

Κλείσαμε ένα  χρόνο συγκυβέρνησης, και αντί να εκμεταλλευτούμε αυτή τη μοναδική ευκαιρία, να σπάσουμε αυγά, και να αφήσουμε πίσω τις διάφορες διαχρονικές αγκυλώσεις, χάρη στο πείσμα και στο γινάτι κάποιων είναι σαν να βρισκόμαστε και πάλι στην αρχή.

Σαν να μη πέρασε ούτε μια μέρα…

Οποιοσδήποτε καλοπροαίρετος παρατηρητής οφείλει να ομολογήσει πως από την πλευρά του, ο Σαμαράς κάνει ότι μπορεί και με το παραπάνω.

Και όσοι τον κατηγορούν, για αυτό ακριβώς τον κατηγορούν. Για το παραπάνω.

Δυστυχώς όμως, υπάρχουν πάρα πολλές δυνάμεις στη χώρα μας, που πίσω από το προσωπείο του (δήθεν)  προοδευτισμού κρύβουν τον πιο αντιδραστικό συντηρητισμό.

Προσπαθεί δηλαδή ο Σαμαράς, εργαζόμενος νύχτα μέρα, να φέρει σε πέρας το κρίσιμο έργο που ανέλαβε, την μεταρρυθμιστική εξυγίανση δηλαδή της χώρας, σε όλους τους τομείς, σύμφωνα πάντα με τις επιταγές του μνημονίου, που (να μη το ξεχνάμε) ενέκριναν και τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης.

Ο σεισμός που αγάπησα….

Η νοσταλγία δεν είναι καθόλου του στιλ μου. Δε μ’ αρέσουν οι ωραιοποιήσεις του παρελθόντος, όπως πολύ παραστατικά έγραψε ο Χρήστος Χωμενίδης πριν λίγες μέρες.

Υπάρχει, ένα σημείο που ενώνει -εντελώς παράλογα- εμάς τους Θεσσαλονικείς σε μια αλλόκοτη νοσταλγία.

Αγαπάμε εκείνο το καλοκαίρι του 1978, το καλοκαίρι του μεγάλου σεισμού των 6,5 Ρίχτερ.

 

Για εμάς που ήμασταν παιδιά, ήταν παράδεισος.

Όλο το καλοκαίρι διακοπές!

Οι πιο τυχεροί ήταν στα αντίσκηνα που είχαν στηθεί στα πάρκα και τις παραλίες. Εκείνα τα μεγάλα, άσπρα αντίσκηνα του Στρατού, όπου κοιμόντουσαν όσοι χωρούσαν.

Από τις 20 Ιουνίου, σαν σήμερα, 35 χρόνια πριν, έως το Σεπτέμβριο που ψύχρανε ο καιρός.

 

Ερνέστο… της Περιστέρας.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που έμειναν Παυλόπουλοι, όταν άκουσαν ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα ονομάσει τον γιο του Ορφέα Ερνέστο (Τσε Γκεβάρα).

Και καλά ο Αλέξης...

Η σύντροφός του Μπέτυ, που είναι σοβαρό κορίτσι, πως του επέτρεψε να κάνει μια τέτοια επικοινωνιακή μπαρούφα, με το όνομα του παιδιού τους;

Τέλος πάντων, αφού ευχηθούμε ολόψυχα στο παιδάκι να είναι υγιής και ευτυχισμένος, καλούμε τον Αλέξη να σκεφθεί το ενδεχόμενο όταν μεγαλώσει ο Ερνέστο να πάρει τη θέση του Δημήτρη Κούτρα στον ΑΚΤΩΡΑ;

Κι αυτό γιατί παραδοσιακά η οικογένεια του Αλέξη ασχολείται με τις κατασκευές. 

Συγγενείς και φίλοι έχουν δουλέψει σε έργα της οικογένειας Τσίπρα στην Λιβύη και αλλού.

Η υπεράσπιση του βροντόσαυρου…

Ο Αλέξης προχθές στο Σύνταγμα έκανε πρωτότυπα πράγματα.

Είναι ο πρώτος αρχηγός κόμματος που γιόρτασε την ήττα του, την επέτειο ότι έναν χρόνο πριν ήρθε… δεύτερος.

Κατήγγειλε δε τη «φίμωση» της ΕΡΤ, την οποία ως πριν από λίγες μέρες ξεφώνιζε ως «φερέφωνο της κυβέρνησης»! Και, φυσικά, μήνες μετά το Τριώδιο, ντύθηκε πολύ ΠΑΣΟΚ.

Αν δεν είχε ζέστη, θα 'χε βγει με ζιβάγκο στους 40 νοματαίους που εκινούντο ακροβολισμένοι ανάμεσα στους πάγκους με τα βρόμικα, με ενθουσιώδες πνεύμα Ιταλών μετά τη μάχη του Καπορέτο.

Τα συντρόφια του Ακη, του αδίκως διασυρόμενου στα Εφετεία αγωνιστή του σοσιαλισμού, που ξημεροβραδιάζονται στην Κουμουνδούρου, του πρότειναν με την ψιλή ν’ αφήσει και καράφλα, αλλά ο Παππάς, ως νουνεχής σκιά, το θεώρησε too much, απέκλεισε δε και τις αεροσυνοδούς, όπως και τις φωτογραφίες με αεροπλανικές ζεϊμπεκιές στο άκουσμα του «Αυτός ο άνθρωπος, αυτός, ήταν ο άλλος μου εαυτός» της θρυλικής Ρίτας Σακελαρίου.