Sultans of Swing...

Ένα από τα δέκα καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών (κατ' εμέ).
S.A.
Πρώιμοι Dire Straits...

Οι καταστροφολάγνοι του διαδικτύου…

Θα τους έχετε δει, ακούσει ή διαβάσει παντού σε καθημερινή βάση.

Ζουν ανάμεσά μας.

Το πεδίο όμως «δόξης» τους είναι κυρίως τα ερτζιανά και το διαδίκτυο.

Είναι εκείνοι που ευθύς μόλις γίνει γνωστή η παραμικρή αρνητική είδηση σχετική με την κρίση στην χώρα ή στην παγκόσμια οικονομία (οι δήθεν πιο «ψαγμένοι»), θα σπεύσουν να την αναρτήσουν και να την δημοσιεύσουν, εκφράζοντας χαιρέκακα την ακλόνητη πεποίθησή τους ότι δεν την γλυτώνουμε.

Θα καταστραφούμε ούτως ή άλλως και μάλιστα οσονούπω…

Τα καλά της δημοκρατίας.

Τις πολύ παλιές (σχετικά) εποχές, της λεγόμενης αθωότητας, οι διάφορες μπίμπο που συμμετείχαν σε καλλιστεία για να γίνουν γνωστές και να ζήσουν το όνειρο, φημίζονταν για την «μόρφωση» και τον «ανθρωπισμό» τους.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, όλες ανεξαιρέτως ήταν τέρατα μορφώσεως (όπως οι δημοτικοί αστυνομικοί κάπως), και όλων τους το όνειρο ήταν να εξαλειφθεί η πείνα και η φτώχια από τον πλανήτη.

Μέχρι να βρεθεί κάποιος γόνος εφοπλιστικής οικογένειας (κατά προτίμηση) για να τις παντρευτεί και να  αράξουν…

Και να γράψουν στα τέτοια τους και την πείνα, και την φτώχια, και τα ορφανά της Αιθιοπίας…

Και να βάλουν και καμιά εικοσαριά κιλά, και να τρέχει ο γόνος να βγάζει διαζύγια (με βαρβάτη διατροφή) για την πρώην trophy wife, και νυν μπαχατέλα (πλην όμως πλούσια).

Στη συνέχεια οι εποχές άλλαξαν. Αγρίεψαν.

Υπάρχουν όρια στα ανέκδοτα;

Όλοι καταλαβαίνουμε ποιες ιδιότητες προσδίδουμε όταν αποκαλούμε κάποιον «αετονύχη» ή «γάιδαρο» ή «τα ζώα μου αργά» ή «λαδιάρη» ή «αρπάχτρα»· η γκάμα είναι ατέλειωτη, αφού στην ανανέωσή της μπορεί να δηλώσει συμμετοχή οποιοσδήποτε.

Στο ποδόσφαιρο, για παράδειγμα, όπως το συνοψίζει ο Κωστής Παπαγιώργης («Λάδια ξίδια»), σημασία έχει να κραυγάζεις και να παραφέρεσαι κι όχι να επιδεικνύεις γλωσσική καλλιέπεια.

Έτσι -στις ηπιότερες φραστικές εκδοχές...- ο αντίπαλος σκληροτράχηλος αμυντικός γίνεται «τσεκούρι» και «καρμανιόλα», ο έξοχος τερματοφύλακας «αγριόγατος» ή «κέρβερος», ενώ μια ομάδα που συνεχώς ηττάται και διασύρεται, λοιδορείται ως «καφενείο».

Αδελφές και παλικάρια….

Η κρίση συνεχίζει ακάθεκτη, οι εξελίξεις τρέχουν, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για ραντεβού στα γουναράδικα, η Χρυσή Αυγή ετοιμάζεται να αναλάβει τους Δήμους και να διώξει τους λαθρομετανάστες, η όλη ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι, αλλά κάποια πράγματα παραμένουν σταθερά…

Όπως και κάποιες διαχρονικές ελληνικές αξίες.

Όπως φερ’ ειπείν ο έρωτας.

Που κατακτά τα πάντα.

Σε όλες του τις μορφές.

Έτσι λοιπόν, δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην αναδημοσίευση μιας είδησης που πήρε το μάτι μου, για τον ερωτισμό που διαχέει την ατμόσφαιρα της  λεβεντομάνας Κρήτης.

Εκεί που οι άνδρες είναι άνδρες, και τα κατσίκια κρύβονται μόλις τους δουν.

Το ίδιο όπως φαίνεται, και οι Πακιστανοί.

Διαβάστε λοιπόν μια ερωτική καλοκαιρινή είδηση, που τα έχει όλα, και ξεχάστε μνημόνια και χαράτσια.

Έρως ανίκατε μάχαν λέγανε οι αρχαίοι, και για αυτό εξάλλου δεν έμεινε κανένας από δαύτους….

Το άκρον άωτον της παρακμής…

Στις σύγχρονες δημοκρατίες το ψάρι (η κοινωνία) βρομάει από το κεφάλι (από την ηγεσία της), ή μήπως το αντίθετο, το ψάρι έχει το κεφάλι που του αξίζει;

Πάνε μερικά χρόνια –προ χρεοκοπίας ακόμα–, που σε περίοδο δημοτικών εκλογών φίλος πολιτευτής, υποψήφιος δήμαρχος, σε μια ανάσα του αγώνα του μου εκμυστηρεύτηκε περίσκεπτος: «Είστε ένα μικρό κομμάτι όσοι δε θα μας ψηφίσετε αν σας χτυπήσουμε την πόρτα προεκλογικά. Η πλειοψηφία απαιτεί το αντίθετο. Αλίμονο αν δεν τους επισκεφτείς. Και οι περισσότεροι σου ζητάνε εκδουλεύσεις που δε γίνεται να ικανοποιήσεις, σε κοιτάνε, ξέρουν ότι τους λες ψέματα, αλλά θέλουν να σ’ ακούσουν να τα λες! Με κάποιο τρόπο να τους αποδείξεις ότι είσαι άτομο με μειωμένο αυτοσεβασμό.»

Τον παρηγόρησα, είχε πράγματι χαρίσματα ηγετικά, και άλλος δρόμος για την πολιτική δεν υπήρχε.

«Το χειρότερο», κατέληξε, «δεν ακούω τίποτα άλλο παρά να συνεχίσω τα “καλά” του προηγούμενου, σαν να λέμε διορισμούς, ρουσφέτια, τέτοια».

Όταν μιλάει το… προυσαλιό!

Το τέρας: Ο Αριστοτέλης Ωνάσης έκανε την προφητική δήλωση: «Θα ‘ρθει μέρα, που η απληστία της ιδιοκτησίας, του πλούτου και της έπαρσης θα αποθηκευτεί στις τράπεζες, στις πολυεθνικές και σε τόσους λίγους κατέχοντες, που οι πολλοί μη έχοντες θα ξεσπάσουν σαν θεομηνία που θα κάνει τη ζωή των ολίγων κατεχόντων κόλαση…».

Το ρεπορτάζ: Κάθε λίγο και λιγάκι κυκλοφορεί τοίχο-τοίχο (στο facebook), mail-mail και blog-blog η παραπάνω «προφητική δήλωση» του Σμυρνιού μεγιστάνα του πλούτου.

Στη φετινή version, το εισαγωγικό κείμενο της δήλωσης προκαλεί σοκ και δέος.

«Ο Αριστοτέλης Ωνάσης αντιλαμβανόταν καλύτερα τον κόσμο και μπορούσε να προβλέψει σε τι δεινή κατάσταση θα βρισκόταν χρόνια μετά ολόκληρος ο πλανήτης χτυπημένος από την οικονομική κρίση.

Άλλωστε μάλλον τυχαία δεν είναι η προφητική δήλωση που είχε κάνει πριν πολλά-πολλά χρόνια πριν ο Έλληνας κροίσος. Ουσιαστικά με τα λόγια που θα διαβάσετε παρακάτω ο Αριστοτέλης Ωνάσης μιλούσε για όλα όσα σήμερα βιώνουν οι περισσότερες χώρες κάτω από το "μαστίγιο" της κρίσης».

Πανομοιότυπο το κείμενο, σε δεκάδες blog. Κάντε τον κόπο να γράψετε στο google «ωνάσης προφητική δήλωση» και μετρήστε αναδημοσιεύσεις, χωρίς να αλλάξει ένα κόμμα…

Τα πολλά τα λόγια είναι φτώχια…

Ομιλία Παναγιώτη Λαφαζάνη στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ:

«Μιλάμε για διαγραφή χρέους.

Η διαγραφή ‘μεγάλου μέρους’ δεν είναι διαγραφή, είναι αοριστία.

Μιλάμε για διαγραφή χρέους συνολικά.

Στάση πληρωμών. Καθαρά και ξάστερα.

Κι αυτός ο δρόμος δεν είναι μαξιμαλιστικός, ούτε τυχοδιωκτικός, ούτε λόγια του αέρα, ούτε χάιδεμα αυτιών.

Είναι η μόνη πραγματικότητα για να περάσουμε απέναντι με θυσίες και δυσκολίες, αλλά προσφέρει ελπίδα και προοπτική», είπε χαρακτηριστικά ο κ. Λαφαζάνης.

Κλιμακώνοντας την κριτική του προς την ηγεσία του κόμματος, τόνισε πως «Δεν έχουμε ανοίξει καμία συζήτηση για τη δικτατορία της Ευρώπης και του ευρώ, γι’ αυτή τη φυλακή πολυτελείας που μας έχουν επιβάλει».