Ποια Αριστερά;

(Γενικώς, αλλά και ειδικώς στη σημερινή Ελλάδα)

Η γιαγιά μου όταν γνώριζε κάποιον που τον συμπαθούσε, ο οποίος όμως τύχαινε να μην είναι αριστερών αντιλήψεων, έλεγε με απορία ανάκατη με ελαφρά απογοήτευση «τέτοιος καλός άνθρωπος κι όμως να είναι δεξιός»!!!

Η γιαγιά, εννοείται, ήταν αριστερή.

Δεν ήξερε πολλά, μετά βίας ήξερε γράμματα όπως όλοι σχεδόν οι κάτοικοι της ελληνικής περιφέρειας της γενιάς της (γεννημένη το 1913, σήμερα θα έκλεινε τα 100), ήξερε όμως μερικά βασικά πράγματα.

Ήξερε ότι οι αριστεροί ήταν με τον αναξιοπαθούντα, τον αδύνατο, τον (όπως θα έλεγαν παλιότερα) τον κάθε χρήζοντα βοηθείας.

Γι’ αυτό εξάλλου και όταν τους γνώρισε ο άντρας της, εκεί στα χρόνια της κατοχής και της αντίστασης, τους συμπάθησε αμέσως και έγινε ένας απ’ αυτούς – τους πιο δραστήριους του χωριού, η δε γιαγιά ακολούθησε προσφέροντας μέγιστη βοήθεια και διακινδυνεύοντας και η ίδια όχι μόνο από συμπαράσταση στο σύζυγό της, αλλά επειδή και η ίδια είχε συνείδηση ότι κάνει κάτι καλό.

Μια λούμπεν Βουλή.

Γράψαμε και σε προηγούμενο άρθρο μας για την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το ελληνικό κοινοβούλιο, τόσο σε επίπεδο προσωπικοτήτων όσο και γενικότερης νοητικής κατάστασης.

Η οικονομική κρίση, που δεν είναι παρά ουραγός της πραγματικής ελληνικής κρίσης, της πολιτικής και πολιτισμικής, δημιούργησε μορφώματα στα οποία συμμετέχουν τα πιο λούμπεν στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας.

Και, μέσω αυτών των μορφωμάτων, είδαν φως και πέρασαν στα κοινοβουλευτικά έδρανα πρόσωπα που –όχι πολύ παλιά- δεν θα μπορούσαν να περάσουν ούτε καν από την πλατεία Συντάγματος.

Το πιο ανησυχητικό στοιχείο της υπόθεσης «επίπεδο του κοινοβουλίου», είναι ότι το συγκεκριμένο κοινοβούλιο είναι ανανεωμένο κατά κόρον, αφού εξελέγησαν 190 νέοι βουλευτές.

Αν αυτοί, είναι οι πιο άξιοι της ελληνικής κοινωνίας, τότε η Ελλάδα δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα ζει και θ’ αναπνέει επί μακρόν.

Λέγε με σταγόνα

Η πόρτα από το παμπάλαιο διαμέρισμα έσκουξε παραπονιάρικα στο κλείσιμο. Προχώρησε στα ενδότερα του λημεριού της και έκατσε ανυπόμονη σε μια καρέκλα ετοιμόρροπη, δίπλα στο αραχνιασμένο τραπέζι. Έβγαλε από την τσάντα της τη λεία της και την άπλωσε στην ροζιασμένη ξύλινη επιφάνεια. 2 πορτοφόλια δερμάτινα και ένα ροζ με κάποιο χαζοχαρούμενο ήρωα καρτούν πάνω. «Ανόητα πλουσιοκόριτσα,» σκέφτηκε από μέσα της.

Το πιο ευέλικτο παιδί.

Τον θυμάμαι στην ραδιοφωνική εκπομπή του ΑΝΤΕΝΝΑ

«Πρωϊνές διαδρομές», με τον Βασίλη Αδαμόπουλο, όταν επαινούσε κι έδινε ως δώρο σε μερικούς τυχεράκηδες ακροατές το βιβλίο της Ρεπούση.

Το γνωστό.

Τώρα θέλει να το ξεχάσει και το αρνείται αλλά εγώ τον άκουγα στο αυτοκίνητο.

Αν υπήρχε άλλος Χρήστος Χωμενίδης στο ραδιόφωνο του ΑΝΤΕΝΝΑ, στην ίδια εκπομπή, τότε κάνω λάθος.

Πιθανώς να υπήρχε κάποιος άθλιος που έκανε πλαστοπροσωπία.

Θα ήταν ο ίδιος που έσταζε μέλι υπέρ του Σχεδίου Ανάν, με αναφορές, χάριν επιχειρημάτων, ακόμη και στον …Μακάριο Δρουσιώτη, αυτόν που στα βιβλία του περίπου ισχυρίζεται ότι η ΕΟΚΑ έκανε … «εθνοκάθαρση».

Γιατί, γιατί, γιατί;

Είχε πάει τρεις το μεσημέρι και εξουθενωμένος από την πίεση της δουλειάς, σταμάτησα για λίγο να κάνω ένα μικρό διάλειμμα.

Οι παρουσιάσεις που έστηνα σε power point με είχαν διαλύσει προσπαθώντας να περάσω εικόνες από λογικά διαγράμματα, αλληλουχίες σχεδιομελετών και κατασκευών, υπολογιστικά φύλλα και αποτελέσματα από κώδικες προσομοίωσης.

Έπρεπε να είμαι άψογος για την αυριανή παρουσίαση, να δείξω επαγγελματισμό και όχι θεωρίες, αοριστολογίες και μπαρούφες με τσιτάτα και φράσεις κλισέ...

Όσο νά’ναι, όσο και να λατρεύω τη δουλειά που κάνω, το μυαλό μου ζήτησε αυτόματα μερικές στιγμές χαλάρωσης.

Αν συνέχιζα, μέσα στη ζέστη, (το κλιματιστικό έχει χαλάσει δυστυχώς), τα λάθη θα έρχονταν το ένα μετά το άλλο. 

Χρειάζονται κυρώσεις.

Φίλος της στήλης, ο οποίος διάγει -όχι και τόσο εύκολα- την όγδοη δεκαετία του πολυτάραχου βίου του, μου διηγήθηκε το εξής πραγματικό περιστατικό: στις 18 Ιουλίου δέχθηκε τηλεφώνημα να παραστεί, άρον άρον, στην Επιτροπή Κρίσεως Αναπηρικών Συντάξεων του ταμείου του, η οποία θα συνερχόταν την επομένη.

Παρουσιάστηκε λοιπόν, ως όφειλε, στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας 119, μαζί με άλλους -κατά το πλείστον- ηλικιωμένους ανθρώπους, οι οποίοι υποφέρουν από βαρύτατες αναπηρίες.

Στο κτίριο συνεδρίαζαν δύο επιτροπές: η νευρολογική επιτροπή, που δούλευε ρολόι, με αποτέλεσμα ο χρόνος αναμονής των ασφαλισμένων να είναι μηδενικός.

Και η ρευματολογική κλινική, η οποία δεν δεχόταν ασθενείς, με αποτέλεσμα τα καροτσάκια να έχουν σχηματίσει ουρά ταλαιπωρημένων ασφαλισμένων.

Μετά ώρες, οι ασθενείς ενημερώθηκαν ότι ο λόγος της καθυστέρησης ήταν πως από τους τρεις γιατρούς που θα έπρεπε να παρίστανται στη διαδικασία της κρίσεως, είχε εμφανιστεί μόνο ο ένας.

Ο δεύτερος επικαλέστηκε οικογενειακό πρόβλημα και ο τρίτος αναζητούνταν, αφού δεν είχε δώσει σημάδια ζωής.

Οι αναπληρωτές δεν είχαν οριστεί ή ήταν άφαντοι κι έτσι οι ανάπηροι γύρισαν σπίτια τους άπραγοι και εξοργισμένοι.

Οι σαραντάρηδες στις καφετέριες…

Στη γειτονιά μου και φαντάζομαι σε πολλές γειτονιές είναι τις μόδας κάτι απλοϊκού τύπου καφετέριες. Όχι οι παλιές υπερπαραγωγές με τους πολυελαίους και τους καναπέδες. Απλά πράγματα.

Τραπεζάκια, καρέκλες, ο καφές προσφορά ένα ευρώ με νερό, άντε και καμιά μπουγάτσα.

Κάθε τόσο ξεπετάγεται και μια καινούργια.

Εκεί που υπήρχαν υφασματάδικα, ρουχαλάδικα, στούντιο που έκαναν μανικιούρ. Κάθε που κλείνει κάτι σχεδόν στοιχηματίζω ότι θα ανοίξει καφέ.

Τα μαγαζιά αυτά γεμίζουν από το πρωί.

Αν περάσεις από έξω κατά τις δέκα θα δεις στα τραπέζια τους να κάθονται κυρίως μεσήλικες άνθρωποι.

Σαράντα, πενήντα, εξήντα με τη βία, χρόνων.

Που δεν τους χωράνε τα σπίτια τους και κατεβαίνουν στα καφενεία.

Το πρώτο καιρό που έμειναν άνεργοι το πάλεψαν.

Πήραν τις αγγελίες, πήγαν και ξαναπήγαν στον ΟΑΕΔ να δουν κανένα πρόγραμμα, μπήκαν σε site που υπόσχονταν καριέρες.

Μετά δεν δίστασαν να τηλεφωνήσουν σε γνωστούς και φίλους, ακόμα και πόρτα πόρτα να περάσουν να αφήσουν βιογραφικά. Μήπως και...