«Και για σένα πεθαίνω, ηλίθιε»!

Προχτές συμπληρώθηκαν 46 χρόνια από την αιχμαλωσία και την δολοφονία του Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία.

Εκείνος στον οποίο ανατέθηκε να τον εκτελέσει ήταν ο υπαξιωματικός Μάριο Τεράν.

Ο Μάριο Τεράν, ο δολοφόνος του Τσε, το 2006 υποβλήθηκε σε εγχείρηση από Κουβανούς γιατρούς που συμμετέχουν στο πρόγραμμα της «Επιχείρησης Θαύμα» και προσφέρουν – δωρεάν - τις υπηρεσίες τους σε ασθενείς σε όλη τη Λατινική Αμερική. Ο Τεράν έπασχε από καταρράκτη.

Οι επεμβάσεις καταρράκτη δεν είναι και τόσο απλό πράγμα για τους φτωχούς ανθρώπους στη Λατινική Αμερική.

Ο γιος του Τεράν, το 2007, στην συμπλήρωση 40 χρόνων από την δολοφονία του Τσε, έστειλε  σε εφημερίδα της Βολιβίας ευχαριστήριο μήνυμα προς τους Κουβανούς γιατρούς που αποκατέστησαν την όραση του πατέρα του.

Του δολοφόνου, δηλαδή, του (και) γιατρού Τσε Γκεβάρα...

«Θυμηθείτε αυτό το όνομα - Μάριο Τεράν - ένας άνδρας που εκπαιδεύτηκε για να σκοτώσει μπορεί και πάλι να βλέπει χάρη στους γιατρούς που ακολουθούν τις ιδέες του θύματός του», ήταν το ρεπορτάζ με το οποίο κατέγραψε την είδηση η εφημερίδα «Γκράνμα» της Κούβας.

Προβοκάτσια… (ή απλά too much μπάφος);

Στο «Ιστορίες για αγρίους» ο Τζίμης Πανούσης αφηγείται την περίπτωση ενός παλαιού Αριστερού που αγόρασε οικόπεδο κοντά στον Μελιγαλά.

Έκανε γεώτρηση, πλην όμως αντί νερού, έβγαλε αίμα και κονσερβοκούτια.

Δεν είχε άλλη επιλογή.

Σφράγισε το πηγάδι και απέδωσε το γεγονός σε προβοκάτσια.

Πάντα το έκανε αυτό η Αριστερά.

Η προβοκάτσια ήταν μία ασφαλής καταφυγή απέναντι στο προφανές.

Τις περισσότερες φορές όχι άδικα.

Σε άλλες δεκαετίες.

Όμως στην αριστερή θεολογία ο προβοκάτορας έχει τον ρόλο του διαβόλου στη χριστιανική.

Ας τολμήσει ο Σαμαράς…

Σε μερικούς  μήνες έχουμε μια τυπικά ασήμαντη, ουσιαστικά όμως άκρως σημαντική εκλογική μάχη.

Αναφέρομαι στις δημοτικές εκλογές, αυτές δηλαδή που βγάζουν δήμαρχο, ο οποίος είναι αρμόδιος για κάποια πάρκα, μερικές πλατείες, για τα σκουπίδια, και δατς ολ.

 

Πρόκειται όμως για μια θέση με ιδιαίτερη επικοινωνιακή και συμβολική (πολιτικά) αξία, για την οποία σφάζονται τα κόμματα, ειδικά στις μεγάλες πόλεις.

Για αυτό έχουμε δει κατά καιρούς μεγαλο-υπουργούς να παραιτούνται για να γίνουν δήμαρχοι!!!

Η προβοκάτσια της Αυγής…

Ο αείμνηστος ηγέτης της ΕΔΑ Ηλίας Ηλιού συνήθιζε να λέει πως ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της Αριστεράς είναι πως «δεν άφησε πεπονόφλουδα που να μην πατήσει». 

Σοφόν αν κρίνουμε από το πόσο γρήγορα έσπευσε το δημοσιογραφικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή η Αυγή, να υιοθετήσει τις απόψεις της Χρυσής Αυγής.

Ποιοί έπεσαν έξω;

"Έπεσαν έξω!", έγραφε την Κυριακή στο «Βήμα» από τη στήλη του ο Γιάννης Πρετεντέρης.

Εξηγούσε πως «το χειρότερο με τη Χρυσή Αυγή δεν είναι όσα έπραξε σχεδόν ανενόχλητη. Είναι ότι σύσσωμο το πολιτικό σύστημα άργησε να καταλάβει περί τίνος πρόκειται για να την αντιμετωπίσει αποτελεσματικά».

Μετά εξαπέστειλε μύδρους κατά Δεξιάς τε και Αριστεράς, αποκαλύπτοντας τα λάθη τους και ολοκλήρωσε το σκεπτικό του με μια σκληρή επιτίμηση: «Θέλω να ελπίζω ότι το πάθημα θα γίνει μάθημα. Αλλά δεν το πιστεύω και πολύ. Διότι αν τα παθήματα γίνονταν μαθήματα, τότε θα είχαμε προ πολλού την πιο σπουδασμένη πολιτική τάξη του πλανήτη. Και, μεταξύ μας, δεν το βλέπω...».

Γεμίσαμε αντιφασίστες.

Γεμίσαμε αντιφασίστες. Φανατικούς, μάλιστα.

Τους βλέπεις, τους ακούς και καταλαβαίνεις πως δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Είναι μαχητικοί, είναι επιθετικοί, είναι αφοριστικοί.

Αυτό συνέβη κάπως ξαφνικά τις τελευταίες λίγες εβδομάδες.

Η άγρια δολοφονία Φύσσα και ιδιαίτερα όσα ακολούθησαν με τις αποκαλύψεις για το ναζιστικό αυτό μόρφωμα, ξύπνησε συνειδήσεις.

Αυτό το τελευταίο είναι καλό.

Το ξύπνημα της συνείδησης δηλαδή απέναντι στον φασισμό ο οποίος δυστυχώς μεγεθύνθηκε τα τελευταία χρόνια.

Οι εφησυχασμένοι, οι ανύποπτοι για το φίδι που έχει μολύνει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας (ποσοστά αποδοχής 6,9 έως 7,% έδειξαν οι δυο τελευταίες μετρήσεις), αντιλήφθηκαν, κατανόησαν, ξύπνησαν.

Και ενδεχομένως τώρα, όταν βλέπουν κάποιους μαυροντυμένους να κυνηγάνε μετανάστες, ίσως αντιδράσουν.

Μητροκτόνες κοινωνίες.

Πώς να το κάνουμε; Δεν μπορεί η τρέχουσα επικαιρότητα, όσο δραματική κι αν είναι,  να μας σέρνει μακριά από τα βαθύτερα ζητήματα που κουφοβράζουν κάτω από την επιφάνεια.

Αυτό σκέφτηκα καθώς διάβαζα την πρόσφατη Έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την απασχόληση των γυναικών στην σύγχρονη οικονομία, ενώ άκουγα από το παράθυρο σαν υπόκρουση τα ατέλειωτα μπλά-μπλά της τηλεόρασης περί Χρυσής Αυγής.

Είχα φτάσει στη μέση και ήδη είχα εξοργιστεί τόσο που σκέφτηκα να γράψω αυτό εδώ το κείμενο για να το μοιραστώ με τους αναγνώστες της Μεταρρύθμισης.

Ο νέος διχασμός.

Έχει οδηγηθεί, εκ των πραγμάτων η Ελλάς σε ένα νέο διχασμό, με την ελληνική κοινωνία να είναι βαθύτατα διαιρεμένη ανάμεσα στους υποστηρικτές του Μνημονίου και τους αντιτιθέμενους σε αυτό.

Οι συνέπειες αυτής της εξελίξεως θα είναι ενδεχομένως τραγικές.

Είναι αλήθεια ότι αντί να υπάρξει προβληματισμός και πολιτικός διάλογος επί ενός προβλήματος τόσο κρισίμου, υπήρξε δαιμονοποίηση αλλήλων.

Από μίαν άποψη, καμία έκπληξη.

Στην Ελλάδα βρισκόμαστε, και η διολίσθηση από τη λογική στη συναισθηματική αντίδραση αποτελεί μοιραία διαδρομή.