Amused to Death...

Roger Waters

Μια Ζωή Σικέ (14)

Γυρίζοντας στο σπίτι μου, το μυαλό μου χόρευε.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά σκεφτόμουν τον Παπαχρόνη. Τον νεότερο δράκο δηλαδή της Θεσσαλονίκης, που πριν από τριάντα περίπου χρόνια σκότωνε και βίαζε, μ`αυτή τη σειρά.

Έφταιγε το παλικάρι;

Εδώ είναι το δίλημμα.

Σκεφτείτε δηλαδή όλα τα νυμφίδια που κυκλοφορούν στους δρόμους με ντύσιμο προκλητικό. Λολίτες κανονικές.

Κυκλοφορούν και είναι επικίνδυνες για την δημόσια (ανδρική) υγεία.

Και ως εδώ, όλα καλά. Δεν είμαστε στο Αφγανιστάν, ούτε στο Πακιστάν.

Σκεφτείτε όμως όλα τα κομπλαρισμένα αγόρια με τα χίλια δύο προβλήματα που ούτε στον ύπνο τους δεν μπορούν να βρουν γυναίκα, θες για λόγους οικονομικούς, εμφάνισης, δειλίας, ή οτιδήποτε άλλο.

Πως είναι δυνατό ένα τέτοιο «προβληματικό» άτομο, που έχει γευτεί δεκάδες χυλόπιτες από τα κορίτσια της ζωής του, να μην αντιδράσει βίαια;

Να μην εκραγεί δηλαδή;

Ειδικά όταν είναι άτομο που δεν έχει και κάποιες βάσεις, ή εν πάση περιπτώσει έχει και κάποια βίδα που χρειάζεται σφίξιμο;

Η πλειοψηφία δηλαδή…

Ποιος ωφελείται; Μα και ποιος δεν ωφελείται;

Η χθεσινή δολοφονική επίθεση εναντίον των τριών νεαρών της Χρυσής Αυγής ήρθε και συντάραξε την ήδη τεταμένη πολιτική, κοινωνική, και οικονομική κατάσταση της χώρας.

Πρόκειται, λένε, για μια επαγγελματική επιχείρηση, που για κάποιους ίσως να πραγματοποιήθηκε από αλλοδαπούς πληρωμένους δολοφόνους.

Βέβαια, εδώ που τα λέμε, αν κάποιος, ακόμη και ερασιτέχνης, έχει αποφασίσει να κάνει κάτι τέτοιο, τότε δεν είναι και πολύ δύσκολο, αρκεί να έχει τα «έντερα» να το φέρει σε πέρας…

Δεν χρειάζονται πολλά πολλά για να ταράξεις τις πολιτικές εξελίξεις της Ελλάδας.

Η ΕΟ 17Ν το έκανε συστηματικά επί δεκαετίες…

Αρκεί μια μηχανή χωρίς πινακίδες, κράνη, ένα πιστόλι, και ένα δυο άτομα με μπόλικη ψυχραιμία.

Αν μάλιστα το συνοδέψεις και με μια καλογραμμένη προκήρυξη… τότε είναι που δεν σε πιάνει κανείς.

Περί Θεού…

Ίσως το πιο σημαντικό θέμα που έχει ποτέ απασχολήσει το συλλογικό μυαλό της ανθρωπότητας είναι το θέμα της ύπαρξης ή όχι ενός θεού.

Ασφαλώς δεν πιστεύω ότι είμαι σε θέση να απαντήσω μια τέτοια ερώτηση (κάτι που θα κάνει ορισμένους ανθρώπους να με αποκαλέσουν αγνωστικιστή) αλλά αν ΕΠΡΕΠΕ να πάρω θέση και να διαλέξω μόνο μεταξύ των επιλογών της ύπαρξης και της μη ύπαρξης, τότε θα έπαιρνα το μέρος των μη πιστών -ή αθεϊστών, αν θέλετε- για κανέναν άλλο λόγο εκτός από το ότι η έννοια ενός παντοδύναμου θεού που μας δημιούργησε με έναν ευφυή σχεδιασμό και μας κοιτά από ψηλά είναι ενάντια στη λογική και ένστικτό μου.

Πάντως, σίγουρα δεν ανήκω σε καμία οργανωμένη ανθρώπινη θρησκεία ή ανθρώπινο σχέδιο λατρείας του υπερφυσικού.
 

Το κτήνος της απάθειας…

Ζούμε σε εποχή αδιαφορίας και απάθειας.

Διατρέχουμε "ώρες βαρήκοες".

Μένουμε απαθείς μπροστά στα συμβαίνοντα και είναι σαν να οδηγούμαστε αυτόκτονοι και αυτόχειρες "εις οδόν απωλείας".

Και όσοι δεν βρίσκονται στην αντίπερα όχθη της ανέχειας και του εφιαλτικού περιβάλλοντος της ανεργίας, ανεξάρτητα αν μειώθηκε βάναυσα το εισόδημά τους, παριστάνουν ότι ανήκουν σ' ένα τόπο ευτυχίας, προσπαθώντας να μην αλλάξουν τίποτα από την εθιστική τους λειτουργία.

Μια "λειτουργία" στην εμβέλεια του "δήθεν", του "όσο μπορούμε καλά να περνάμε". Ολα στη λογική του "θεαθήναι" και της ψευδαίσθησης εν πολλοίς.

Ολα ενταγμένα σ' ένα πλέγμα ευκαιριακών εκτιμήσεων, με αποτέλεσμα η ζωή μας να είναι διάτρητη, θυμίζοντας τυρί έμενταλ, και μάλιστα Ελβετίας, με τις τρύπες του να...παραπέμπουν σε καταπακτή, έτοιμη να μας "ρουφήξει" στο ζοφερό της πάτο!..

Κάτι τρέχει στα γυφ… ρομάδικα!

Και ξάφνου η ελληνική δημοσιότητα εντόπισε το μέγα σκάνδαλο μέσα σ' έναν τσιγγάνικο καταυλισμό των Φαρσάλων.

Μεγατόνων στην κυριολεξία και γι' αυτό μεταδόθηκε ακαριαία σε πανευρωπαϊκή κλίμακα.

Και συγκινήθηκε πράγματι σοβαρά η ελληνική και η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη απ' αυτό. Παρά τα όσα δεινά βιώνει σήμερα μια καθημαγμένη ελληνική κοινωνία.

Προηγήθηκαν όμως οι τοπικές αρχές, όταν ερευνώντας «για κάτι άλλο» στον καταυλισμό των Τσιγγάνων παρατήρησαν εκεί ένα «ξανθό αγγελούδι» ανάμεσα σε «μελαχρινούς γύφτους», δηλαδή «Ρομά» κατά την επίσημη διάλεκτο.

Αν δεν το έβλεπαν ή «έκαναν πως δεν», ή εκείνο, ή το άλλο, ή..., η ελληνική κοινωνία θα συνέχιζε να βράζει «αμέριμνη» μέσα στο ζουμί της κρίσης της.

Μαζεύονται μαύρα σύννεφα…

Η ομφαλοσκόπηση έχει γίνει ξανά της μόδας διεθνώς.

Την περίοδο του Μεσοπολέμου οι κεντρικοί πυλώνες συγκρότησης του δυτικού κόσμου, ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία, απείχαν εμφατικά από τις διεθνείς εξελίξεις.

Για λόγους που είχαν να κάνουν κυρίως με τις οικονομικές δυσχέρειες που αντιμετώπιζαν εξαιτίας του Κραχ στις ΗΠΑ του 1929, έκλεισαν τα μάτια απέναντι σε κομβικές εξελίξεις.

Ο εγκλωβισμός της Ιταλίας στο τέλμα του φασισμού και της Γερμανίας στον εφιάλτη του ναζισμού όχι μόνο δεν κινητοποίησε τα αντανακλαστικά των νικητριών του Μεγάλου Πολέμου, αλλά τις οδήγησε σε μια ατελέσφορη προσπάθεια να κατευνάσουν το θηρίο με κινήσεις που ανέδιδαν αφέλεια.

Ποιος, αλήθεια, μπορεί να ξεχάσει τη δήλωση του Βρετανού πρωθυπουργού Νέβιλ Τσάμπερλεν, ο οποίος, επιστρέφοντας από τη Συνδιάσκεψη του Μονάχου το 1938, δήλωσε βέβαιος για τις καλές προθέσεις του Χίτλερ και ότι η Βρετανία μπορεί να εμπιστευθεί τον επικεφαλής των ναζί!