Το φάντασμα της επανάστασης…

Ο όρος «επαναστατική οργάνωση 17 Νοέμβρη» επέτρεψε στους τρομοκράτες να δολοφονούν με την ανοχή της προοδευτικής ανεμελιάς στα χρόνια εκείνα της βαθιάς μεταπολίτευσης.

Ποιος δεν ήθελε να είναι επαναστάτης την εποχή εκείνη;

Ακόμη και όσοι διατηρούσαν τις επιφυλάξεις τους για τις μεθόδους των κουμπουροφόρων αναγνώριζαν πως υπάρχει ένα επαναστατικό δίκαιο, το οποίο κατ’ ανάγκη διαφέρει από το δίκαιο των κοινών θνητών.

Παγίδα της γλώσσας ή κάποιο αδρανές υλικό του συλλογικού μας υποσυνείδητου που δίνει εκ του αυτομάτου θετικό πρόσημο στη λέξη;

Γιατί εμείς μιλάμε για «αμερικανική επανάσταση» και για «ελληνική επανάσταση», ενώ οι άλλες γλώσσες αναφέρουν πολέμους ανεξαρτησίας;

Και σε τι διέφερε η «επαναστατική οργάνωση» των τρομοκρατών από τη χούντα των συνταγματαρχών που κατέλυσε τη δημοκρατία το 1967 και αυτοαπεκλήθη «επανάσταση»;

Μα θα μου πείτε, οι τρομοκράτες της «17 Νοέμβρη» βρίσκονταν από τη «σωστή» πλευρά της Ιστορίας, ήταν εναντίον του ιμπεριαλισμού, των μονοπωλίων, της αστικής δημοκρατίας και στα χρόνια που ανέπτυξαν την επαναστατική τους δράση η φωτογραφία του Τσε οδηγούσε στη Βηθλεέμ της επανάστασης τον φαντασιακό ορίζοντα της προοδευτικής νεολαίας.

Ενα το κρατούμενο και ένα ακόμη κάνουν δύο: οι επαναστάσεις κατέχουν κατ’ αποκλειστικότητα τα πνευματικά δικαιώματα της μεγάλης Ιστορίας, οπότε, όποιος τις επικαλείται κάτι θα ξέρει.

Διάβασα τις προάλλες στο Διαδίκτυο ένα κείμενο κάποιου απολιθώματος της βαθιάς μεταπολίτευσης που ειρωνευόταν τα βιβλιοπωλεία του Mall -τα έλεγε εκδοτικούς οίκους αλλά δεν έχει σημασία- γιατί δεν είχαν έργα του Λένιν.

Πώς θα μάθουν τα νέα παιδιά ότι για να προοδεύσει η ανθρωπότης πρέπει να σκοτώσουν όσους περισσότερους κουλάκους βρουν μπροστά τους;

Κι αν δεν βρουν κουλάκους υπάρχουν και τα υποκατάστατα.

Ενα μεγάλο κομμάτι της καθ’ ημάς Αριστεράς, του μαρξισμού αλά γκρέκα, παραμένει προσκολλημένο ακόμη και σήμερα στα στερεότυπα της επανάστασης.

Κι όταν καταγγέλλουν τον δικομματισμό τον καταγγέλλουν εν ονόματι του τρίτου πόλου, του επαναστατικού.

Σ’ αυτούς απευθύνθηκε προχθές ο δικηγόρος του Χριστόδουλου Ξηρού στην προσπάθειά του να υπερασπιστεί τον πελάτη του.

Είναι συνεπής στις ιδέες του, είπε, καθήκον του επαναστάτη είναι να δραπετεύει για να συνεχίσει την επαναστατική του δράση από άλλα μετερίζια.

Το φάντασμα της επανάστασης εμπόδισε την Αριστερά σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης να ασκήσει σοβαρή αντιπολίτευση, κάτι που θα επέτρεπε και στους πολιτικούς της αντιπάλους να σοβαρευτούν ενδεχομένως.

Το φάντασμα της επανάστασης την εμποδίζει ακόμη και σήμερα: η υπόσχεση πως όταν έρθει στην εξουσία θα διορθώσει εν μια νυκτί όλα τα κακώς κείμενα, από τη διαφθορά ώς τη χρήση πέλετ, αποδεικνύει πως η επαναστατική θαλπωρή πολλούς θεραπεύει ακόμη.

Επειδή, βέβαια, δεν θεωρώ ότι οι ηγέτες της έχουν το επίπεδο νοημοσύνης του αρθρογράφου του Mall, τους αναγνωρίζω την πονηρία του συνηγόρου του Χριστόδουλου Ξηρού.

Εναν κυνισμό που ερεθίζει την κοινωνική μας άνοια η οποία, καθότι γεροντική, γυρνάει στα περασμένα διότι δεν μπορεί να αφομοιώσει καινούργιες εμπειρίες. Απαλλαγή ευθυνών από το παρόν εν ονόματι κάποιου μέλλοντος που μόνον αυτοί γνωρίζουν.

Ζωή να έχουμε να το θυμόμαστε.

Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε το «L’ homme revolte» του Καμί ως «Επαναστατημένος άνθρωπος».

Παραγνωρίζοντας τη θέση του συγγραφέα για τη διαφορά της επανάστασης από την εξέγερση.

Ο Καμί υποστήριζε πως η επανάσταση θυσιάζει ζωές για κάποιες αφηρημένες ιδέες. Και έπαιρνε το μέρος της ζωής.

Επαναστάτης ή όχι ο κ. Ξηρός το βέβαιο είναι πως η Ελλάδα δεν τον χρειάζεται. Χρειάζεται αντιθέτως πολίτες με κοινωνική συνείδηση, οι οποίοι ξέρουν ότι πριν διορθώσουν τον κόσμο καλό είναι να διορθώσουν εαυτούς.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή