Οργασμός στο χώρο της Κεντρώας Αριστεράς.

Συγκλίσεις και αποκλίσεις, δίπολα και πολύπολα, επιθέσεις και άμυνες, καλοπροαίρετοι και κακοπροαίρετοι.

Βάλτε όλοι τώρα που γυρίζει.

Σημείο G, τα πρόσωπα.

Σε άλλους αρέσουν, σε άλλους προκαλούν ναυτία, άλλοι κοιτούν στο παρελθόν, άλλοι κοιτούν στο μέλλον.

Δεκάδες παράγοντες και παραγοντίσκοι συνωθούνται μέσα και γύρω από τον κοινό τόπο και καταθέτουν τη δική τους συνήθως απόλυτη αλήθεια.

Άλλοι μοιάζουν να ενδιαφέρονται για τη νίκη, άλλοι απλά υποσκάπτουν και διεγείρονται  από την ήττα.

Μια χάβρα, που αιωρείται ανάμεσα από το θετικό αποτέλεσμα και την απόλυτη καταστροφή.

Η προοπτική να κατέλθουν στις επικείμενες ευρωεκλογές πολλά ψηφοδέλτια του ίδιου ρεύματος ιδεών και να κατατροπωθούν είναι περισσότερο από εμφανής.

Αυτό κάνει, άλλους να φρίττουν και άλλους να απολαμβάνουν.

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική Κεντροαριστερά…

Η αποσάθρωση του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ, η αδυναμία των ποικιλώνυμων κινήσεων, η τρικυμία της ΔΗΜΑΡ, ο εστετισμός της Δράσης, το αλλού των Οικολόγων, οι προσωπικές στρατηγικές τέως υπουργών και η πρωτόγνωρη Πρωτοβουλία των 58 φτιάχνουν κλίμα, ζεσταίνουν την αποσταμένη ελπίδα, ή σκορπίζουν την απογοήτευση.

Και όλα αυτά αναντάμ παταντάμ στην Αθήνα, μακριά από τους πολίτες και κυρίως μακριά από τα πραγματικά επίδικα της αυριανής μέρας.

Η Άννα θέλει διάλυση ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, ο Φλωρίδης αποκαλεί τους (58) σαλονάτους, η Αντιγόνη τη λέει στο Ματσαγγάνη, ο Β. Οικονόμου αντιδρά στις μεθοδεύσεις του Φώτη, ο Φώτης πασχίζει με Καστανίδη και Λοβέρδο, 75 Πασόκοι δεν θέλουν κανένα στην παρέα τους, οι 200 αντιρρησίες Δημαρίτες τρέχουν πέρα δώθε, οι (58) ποτίζουν μια ανύπαρκτη ΕΛΙΑ και όλοι μαζί κοιτούν το  Βενιζέλο σα να είναι ο αντιδραστήρας του Τσέρνομπιλ που μόλις έσκασε.

Στο βάθος, εκλογές, πιθανότατη ακυβερνησία, μεθοδεύσεις συμφερόντων της δραχμής, τρομοκρατία, ρωμαλέος φασισμός, έλλειψη ρευστότητας, κράτος δυνάστης, ευρωπαϊκές πιέσεις.

Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ ασχολούνται με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του Αλέξη. Κομφούζιο.

 Ο κόσμος κοιτάζει τις δουλειές του. Αν έχει.

Κοιτάζει και τους πολιτικούς απορεί και αναρωτιέται. «Τι σόι καβάτζες έχουν όλοι αυτοί και είναι τόσο αλλού;». «Ή μήπως δεν είναι οι καβάτζες, αλλά τα προσωπικά συμφέροντα;» «Ή μήπως δεν είναι ούτε αυτά και είναι τα εγώ»; Ή μήπως είναι μια απλή προσωπική αδυναμία; 

Σχεδόν όλοι επικεντρώνονται στα πρόσωπα και στο παρελθόν για να αποφύγουν την πολιτική και τις απαντήσεις που ζητάει το μέλλον.

Το παρελθόν χωρίζει και ο χωρισμός είναι θορυβώδης και ανέξοδος.

Απλά ανασκαλεύεις την Ιστορία βγάζεις άπλυτα ή πλυμένα, κατατροπώνεις και αποσύρεσαι.

Στη χώρα αυτή μας αρέσει να μιλάμε για το παρελθόν.

Δεν έχει σχέδιο και πράξη, δεν έχει «δια ταύτα».  

Το κάθε πρόσωπο έχει την ιστορία του και ο καθένας μας έχει να προσάψει θετικά και αρνητικά. Τονίζει ότι τον βολεύει και φαίνεται δικαιωμένος.

Το μέλλον πάλι ενώνει. Ότι συμβεί τους αφορά όλους.

Μια ήττα της κεντροαριστεράς θα στοιχίσει σε όλους.

Μια καταστροφή της χώρας θα είναι καταστροφή για τον καθένα μας. Από μια βιώσιμη λύση θα  ανακουφιστούν όλοι.

Αλλά το μέλλον θέλει σχέδιο και πρακτική.

Το σχέδιο πάλι θέλει γνώση, ικανότητες, συνεργασίες, λιγότερα εγώ, περισσότερα εμείς. Θέλει αφαιρέσεις αντιθέσεων και προσθέσεις συνθέσεων.

 Ειδικά τώρα που οι πολίτες είναι θολωμένοι και διάσπαρτοι. Το σώμα κατακερματισμένο και ταλαντούμενο.

Αδύνατο να πει ΑΥΤΟΣ. Να δώσει το χρίσμα.

Το μέλλον ζητά πολιτική πρόταση.

Οι περισσότεροι αρνούνται να τη δώσουν.

Η πολιτική είναι θετική επιστήμη. Έχει παρατήρηση, πείραμα, θεωρία, αναζητά επαλήθευση.

 Όταν λείπουν τα μέσα, λείπει το χρήμα, η πολιτική βάζει δύσκολα.

Δεν έχεις να προσφέρεις άρτο και θεάματα, πρέπει να δείξεις πως και να βοηθήσεις τον άλλο να ψαρέψει για να φάει και να ζήσει.

Να διορθώσεις σε πραγματικό χρόνο, να συνεχίσεις.

Το μέλλον ζητά παραγωγική ανασυγκρότηση. Ποιος θα τους πει ότι πρέπει να δουλέψουν αλλιώς;

Να μην στήνουν σουβλατζίδικα και κομμωτήρια, αλλά βιολογικές καλλιέργειες και start up εξωτικών λογισμικών;

Ποιος θα φέρει κεφάλαια απέξω, ποιος θα κάνει τα λιμάνια μας πλουτοπαραγωγικές πηγές, ποιος θα εκμεταλλευτεί το κλίμα, ποιος θα τολμήσει να ανοίξει τα πανεπιστήμια στο διεθνή ανταγωνισμό;

Αλλά και ποιος θα πει στους δημόσιους υπάλληλους ότι το ύψος του μισθού τους δεν θα καθορίζεται από τα χρόνια εργασίας, αλλά από την αξιοσύνη τους;

Ποιος θα απελευθερώσει την αγορά, θα μειώσει την κρατική σπατάλη, θα μεταφέρει πόρους στην ανάπτυξη, θα επιβάλλει νόμους;

Ποιος θα τολμήσει να απαγορεύσει το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους;

Ποιος θα τολμήσει να ανέβει στο φιλέ και να καρφώσει στα μούτρα χιλιάδων ιδιωτικών μικροσυμφερόντων και να γράψει πόντο υπέρ του δημόσιου συμφέροντος;   

Η συζήτηση για το παρελθόν, η εσκεμμένη διχοστασία και αναβλητικότητα θέλουν να απομακρύνουν αυτά.

Την κατάθεση της πολιτικής λύσης.

Τη σύγκρουση με το «λαό».

Θέλουν να μεταφέρουν το παιχνίδι στην έδρα των «παραγόντων», να διαιωνίσουν τη συζήτηση, να κλείσουν το δρόμο στο ελεύθερο άτομο και τη δική του απόφαση να γράψει Ιστορία, να καθορίσει την τύχη του.

Κάποιοι τόλμησαν να κινηθούν ενωτικά. Κάλεσαν όλους, χωρίς αποκλεισμούς, για να βρουν όλοι μαζί τις λύσεις, να κάνουν όλοι μαζί πολιτική.

Χωρίς αρχηγούς, χωρίς δυνάστες. Γιατί βλέπουν το κακό με βήμα γοργό να πλησιάζει και θέλουν να το σταματήσουν.

Δεν προσκαλούν για μια βόλτα στον παράδεισο.

Στην κόλαση τους θέλουν όλους, στην πιο σκληρή αντιμαχία ιδεών, για διέξοδο, για καθολική ευημερία.

Μπορεί να καούν αλλά θα τόχουν κάνει.

Θα έχουν νιώσει την απόλαυση του δημιουργικού οργασμού.

Με τους κανονικούς ανθρώπους. Όχι μόνοι τους. 

   

Λεωνίδας Καστανάς

Μη Μαδάς τη Μαργαρίτα