Εμπύρετοι παράλληλοι…

Θυμάμαι ένα απόφθεγμα, από τον αλήστου μνήμης μαρξιστή ιστορικό Eric Hobsbawm: «ο κομμουνισμός είναι πια νεκρός».

Εν Ελλάδι, η περιχαράκωση των υποψηφίων τρομοκρατών στον wannabe ασπρόμαυρο εφιάλτη, ο οποίος περιλαμβάνει τις σπασμωδικές κινήσεις του Λαμαρτίνου το 1848, τσιτάτα των σιδηροδρομικών υπαλλήλων στις ΗΠΑ το 1877, καταστατικά της UNITA όταν πολεμούσε τους Πορτογάλους μέχρι το 1975, καρικατούρες με το βλέμμα στην πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ, για να ξεπεράσουν το θράσος του διαβόητου Arthur Scargill, προδίδει το πρώτο από τα τρία χαρακτηριστικά στοιχεία του Βοναπάρτη Ρωμιού.

Η κατά παραγγελία έξη στον θάνατο, στον έρωτα, στον κόκκινο αγώνα με άρωμα Ιακωβίνου σε αντικοινοβουλευτικό οίστρο.

Κοινώς, η γοητεία για ισότητα και κρατικό παρεμβατισμό θάλλει, θάβοντας τα θύματα της σταλινικής τρομοκρατίας κάτω απ’το χαλί, καθότι υπερήφανοι στον πειρασμό εξωραϊσμού των θυμάτων με άλλοθι την πάνδημη ναζιστική θηριωδία. Κομμουνιστές έμπλεοι μίσους, σε ρόλο μανιχαϊστικής δυτικής εσχατολογίας.

Το διπολικό θέσφατο, εν ονόματι του αγώνα για ελευθερία, είναι αφ’εαυτού τυχερό.

Ενώ ο όχλος γνωρίζει τα γκουλάγκ, τις δολοφονίες αντιφρονούντων, τις εν ψυχρώ εκτελέσεις, τον μέσο όρο ζωής των τριών μηνών λόγω ψύχους, αυτόματα μεταφέρεται σε έναν άλλο τόπο παρόμοιο με τον πραγματικό, όπου διαγράφει την έμβια ζώνη των θυμάτων, ως εναλλακτική κακέκτυπη έκδοση που πρέπει να καεί, διότι δεν συνάδει με το όνειρο του πολιτικού πότη που οφείλει να σκέφτεται με την μαρξιστική φιλοσοφία.

Δηλαδή, η αριστερή ιδεολογία έχει δημιουργήσει έναν παράλληλο γκρίζο τόπο, ο οποίος άγει και άγεται χωρίς να ξεπερνά τα σύνορα της τοτεμικής έκδοσης, όπου δικαιολογεί τα πτώματα Εβραίων απ’τα πογκρόμ των μπολσεβίκων ως παράπλευτη απώλεια· ως sine qua non αριστούργημα το οποίο είναι αδιάφορο στον 21ο αιώνα.

Ήγουν, οι «αγώνες» χωρίς αληθινό αντίκρυσμα, καταφέρνουν να επιζήσουν μεταξύ πικετοφοριών, ραντεβού του χρόνου στο ίδιο σημείο με ορόσημο τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο και αντικαπιταλιστικό μπάφο για τις εντυπώσεις.

Εν ολίγοις μία θλιβερή ανακύκλωση κινήσεων και ξεπερασμένων ιδεών, με πρόσημο το εργατικό αναρρωνύον πλήθος του 18ου αιώνα που θα αναστηθεί για τον ηθικό σοσιαλισμό.

Εντυπωσιάζουν δε αυτοί που ακυρώνουν, αγνοούν και απορρίπτουν οτιδήποτε δεν εμπίπτει στο γιγαντωμένο κατατρεγμένο φαντασιακό τους.

Χαράζουν μία μαύρη γραμμή, πετώντας στο παράλληλο σύμπαν τον αιρετικό που δεν θέλει «το καλό του» από τους ίδιους αυτούς, που γκαρίζουν για δικαιοσύνη και ονόματα, αποδίδοντάς του ιδιότητες οι οποίοι οι ίδιοι μισούν. Τουτέστιν, ο μπόγος που πετιέται αναφανδόν, μπολιασμένος με προσωπικά προβλήματα, αποτυχημένα όνειρα και πολλή μετριότητα, καίγεται με αλειμμένη άλω αοριστολογίας για το ενδημικό κακό, που ωστόσο είναι σίγουρη ότι συμβαδίζει με το όνειρο του κρυμμένου Ροβεσπιέρου στην μεταφραστική ντουλάπα.

Με λίγα λόγια, η πλειονότητα των αντιμνημονιακών, ακκίζεται εξαιτίας των εντυπωσιακών ιστορικών κινημάτων, όχι γιατί επιθυμεί να μιμηθεί τους νεκρούς αλλά διότι μέσω αυτού του δοκιμιολογικού θορύβου, ξαφνιάζεται ευχάριστα από την καθημερινή ματαιότητα του βίου του.

Ο φυγάς Ξηρός και το γελοίο διάγγελμά του στο youtube εν τέλει, προσφέρει ακριβώς τον εμπύρετο τόπο του Νεοέλληνα: φάτσα χασάπη από τα βλάχικα της Βάρης, σκοταδιστική ψυχανάλυση ελέω Ερυθρών Ταξιαρχιών, αυτιστικό λογύδριο για αντάρτικο πόλης, βαρετή καταδίκη πολιτικών, με διατύπωση συνταξιούχου που πάσχει από προστάτη.

Επινόηση δυστυχίας η οποία πρέπει να αποδοθεί στον καθένα από εμάς για να μην τολμήσουμε ν’ακυρώσουμε το πεπαλαιωμένο υφέρπον βαλκανοφασιστικό ανάγλυφο των ασήμαντων.

The Elf at Bay