Η πορνεία των καπνιστών…

Το κράτος είναι εδώ και για να τιμωρεί τα πάθη σου.

Τις εξαρτήσεις σου.

Ένας πονετικός γονιός που δεν έχει άλλο τρόπο να σε βάλει στον ίσιο δρόμο. Δεν είναι τα λεφτά.

Ποιος λογαριάζει τα λεφτά μπροστά στην υποχρέωση να μεγαλώσεις σωστά ένα παιδί;

Να του ρίχνεις κάνα δυο σπλαχνικές βιτσιές στο κωλαράκι κάθε φορά που πασπατεύει το πιπί του. Κάθε φορά που ανάβει ένα τσιγάρο. 

Όταν δει πως δεν καταφέρνει να σε σώσει -πρέπει και να θέλεις να σωθείς- το κράτος το φιλοσοφοφεί.

Ξέρει πως οι εξαρτήσεις είναι για τα αδύναμα μέλη του κοπαδιού και τα πατάει στον λαιμό…

Λίγο πριν τους κοπεί η ανάσα τα αφήνει να ζήσουν, γιατί οι αδύναμοι, οι παθιασμένοι, οι εξαρτημένοι, οι «μερακλήδες», οι ριψοκίνδυνοι, είναι εκείνοι που διατίθενται να πληρώσουν για τη ζωή τους.

Έστω, αυτήν τη σακατεμένη ζωή, τη σάπια από τις ενδοφλέβιες ηδονές. Καπνίζουν πολύ, όλα πολύ.

Γιατί το κράτος έχει ανεξάντλητες πηγές για να αρμέγει ισοδύναμα.

Και σε πείθει για την αναγκαιότητά τους, αφού πρώτα σε κάνει να σιχαθείς τους κολασμένους που επιμένουν να φορτώνουν τα ταμεία με έξοδα για τις παθήσεις τους και να στερούν πόρους από σένα. Τους καπνιστές.

Εσένα που δεν αυτοκαταστρέφεσαι.

Που θέλεις να ζήσεις. Σωστά. Υγιεινά.

Που τις καταπίνεις δυο-δυο τις πάστες, που έχεις χοληστερίνη και τρως αρνί (υπάρχουν φωτογραφίες) που μας υποχρεώνεις να πληρώνουμε βενζίνες στα ασθενοφόρα για να σε μαζέψουν από την εθνική επειδή τράκαρες με 150 χιλιόμετρα.

Δεν το ήξερες πως αυτή η ταχύτητα απαγορεύεται;

Γιατί να πληρώσουμε για σένα εμείς που πηγαίνουμε πάντα στο επιτρεπτό όριο;

Το κράτος είναι ο χαφιές της αδρεναλίνης μας.

Σταμπάρει τις εκκρίσεις της και τις φορολογεί.

Οι καπνιστές είναι μόνο η αρχή.

Μου θυμίζει τις κυριούλες έξω από ουρητήρια σκυλάδικου που περιμένουν με το πιατάκι να ρίξεις κέρμα για τη χρήση της λεκάνης.

Ακόμη κι αν μπήκες για να φτύσεις.

Το κράτος δεν απαρτίζεται από ανθρώπους.

Δεν έχει αδυναμίες.

Είναι ο καλβινιστής ιερωμένος που οφείλει να βρει και να ξεριζώσει τη διαφθορά από το σώμα μας. Ή μάλλον, όχι να την ξεριζώσει, γιατί θα χάσει έσοδα.

Να κάνει πως την επικρίνει, γνωρίζοντας καλά όμως πως οι τελειωμένοι είμαστε ένας από τους λόγους της ύπαρξής του.

Όπως οι αμαρτωλοί για τους παπάδες, οι δολοφόνοι για τους αστυνομικούς.

Το κράτος λέει πως πρέπει να βρει τρόπο να μειωθούν οι δαπάνες που σχετίζονται με τις παθήσεις καπνίσματος. (Ει δυνατόν όμως χωρίς να μειωθούν και οι καπνιστές γιατί είπαμε πως για τα πάθη σου είσαι διατεθειμένος να πληρώσεις).

Λες και η πλειονότητα των παθήσεων δεν οφείλεται σε «λάθη».

Στο ποδόσφαιρο λέμε πως χωρίς το λάθος δεν μπαίνει γκολ.

Αναγνωρίζω πως όλο αυτό το κείμενο είναι ψιλά γράμματα και επουσιώδες τέτοια εποχή.

Έχουμε απέναντί μας ένα κράτος που επιδίδεται σε σειρά τυφλών χτυπημάτων, ένα ζώο που χαράζει ακανόνιστες παραβολές στον αέρα με τα νύχια του, ελπίζοντας να βρει λίγη σάρκα.

Όμως, πέρα από την ωμή του εκδικητικότητα -και τη φιλοσοφημένη πονηριά του- απέναντι σε εμάς τους ανάξιους που χρεώνουμε τους γύρω μας για τα αχαλίνωτα πάθη μας, σκέφτομαι πως αν δεν είναι ικανή να με κάνει να το κόψω το ρημάδι η εικόνα του παιδιού μου που μπορεί πριν κλείσει τα είκοσι να έχει έναν καρκινοπαθή πατέρα, σίγουρα δεν μπορεί μια τροπολογία του Στουρνάρα.

Έχω εκπορνευτεί στον καπνό.

Σε χιλιάδες κρεβάτια, σε όλες τις στάσεις.

Η διαφορά του σωτήρα από τον νταβατζή είναι δυσδιάκριτη.

Μια φίλη που είχα να τη δω χρόνια, όταν τη ρώτησα πώς πάει από αίσθημα μου απάντησε πως είναι προβληματισμένη γιατί παίζουν δύο γκόμενοι αυτήν την εποχή.

Τον έναν τον γουστάρει πολύ και τον άλλο έχει αρχίσει να τον σιχαίνεται.

Το πρόβλημά της είναι πως τους μπερδεύει…

Οδυσσέας Ιωάννου

Protagon