Εκλογές... τώρα!

Όταν ο κ. Α. Σαμαράς δηλώνει ότι οι εκλογές θα γίνουν το 2016 είναι υποχρεωμένος να το κάνει.

Επειδή είναι Πρωθυπουργός και αν πει κάτι άλλο θα του …διαλυθεί το μαγαζί καθώς όλοι θα περιμένουν να δουν τι θα γίνει στις εκλογές, ή θα τρέχουν για να εκλεγούν.

Το ερώτημα είναι μήπως το πιστεύει κιόλας,  ή αν το πιστεύουν κάποιοι από αυτούς που ευδοκιμούν πλησίον του.

Το λέμε αυτό επειδή έχουμε κουραστεί να γράφουμε για τα λάθη στρατηγικής και τακτικής της ηγετικής ομάδας της ΝΔ.

Μια ασθένεια που τείνει να γίνει ανίατη, καθώς τις περισσότερες φορές τα λάθη αυτά πηγάζουν από αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας.

Δεν μπορώ να γνωρίζω τι ακριβώς συμβαίνει και ποιες είναι οι πραγματικές προθέσεις του κ. Σαμαρά.

Σε κάθε περίπτωση η γνώμη μου παραμένει η ίδια.

Αν θέλει πράγματι να κάνει εκλογές το 2016 δεν θα προλάβει. Διότι στο μεταξύ η ΝΔ θα έχει εξαϋλωθεί από την απαξίωση.

Ποιό είναι το βασικό επιχείρημα για παράταση της ημερομηνίας των εκλογών;

Να βελτιωθεί λίγο η κατάσταση, να προλάβουν να διορθώσουν όσα περισσότερα μπορούν. Το πόσο σαθρό είναι αυτό το επιχείρημα, αρκεί να δει κανείς την… σύνθεση της κυβέρνησης για να το καταλάβει.

Με ποια κυβέρνηση και με ποιες εφεδρείες θα διορθώσει ο κ. Σαμαράς αυτά που έχουν φτάσει την οργή του κόσμου στο ταβάνι;

Με την κυβέρνηση που έβλεπε τις μεταρρυθμίσεις να περνούν;

Αλλά το σοβαρότερο επιχείρημα υπέρ της διεξαγωγής των βουλευτικών εκλογών το συντομότερο δυνατόν είναι το εξής: Όσο πιο αργά γίνουν οι εκλογές, τόσες μεγαλύτερες πιθανότητες έχει ο κ. Τσίπρας να τις κερδίσει. Παρατείνοντας δηλαδή ο κ. Σαμαράς τον χρόνο των εκλογών δίνει στον κ. Τσίπρα την ευκαιρία να οργανωθεί καλύτερα να συμμαζέψει το κόμμα της χαράς που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ, να απαλλαγεί από τα βαρίδια που του δημιουργούν προβλήματα κι εκεί κατά το 2016 να είναι έτοιμος για να γίνει επιτέλους πρωθυπουργός.

Ενώ αν κάνει τώρα της εκλογές ο κ. Σαμαράς ο κ. Τσίπρας έχει μεγάλες πιθανότητες να χάσει λόγω της εσωκομματικής κατάστασης στον ΣΥΡΙΖΑ και επειδή δεν πείθει ακόμα.

Με μια φράση: ο χρόνος δουλεύει υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ και κατά της ΝΔ.

Το ξαναλέω με κίνδυνο να γίνομαι κουραστικός. 

Έχουν ένα μικρό προβληματάκι με την τακτική και την στρατηγική εκεί στο Μαξίμου.

Παράδειγμα 1: Η σημαία της επανάστασης που σήκωσε η κυβέρνηση εναντίον της Τρόικα τον περασμένο Σεπτέμβριο χωρίς λόγο. Με αποτέλεσμα να ξεσηκωθούν οι βουλευτές και να τρέχει μετά το Μαξίμου να τους μαζέψει για να μην καταψηφίσουν τα νομοσχέδια.

Παράδειγμα 2: Όταν η ΝΔ ήταν ακόμα στην Συγγρού φαγώθηκαν να …φάνε τον Παπανδρέου, αντί να τον αφήσουν να ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις του προς το ΔΝΤ και να εξαϋλωθεί το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2013.

Αντί γι αυτό ο κ. Σαμαράς οδηγήθηκε (ή εξαναγκάσθηκε) τελικά να συμμετάσχει στην συγκυβέρνηση Παπαδήμου, που οδήγησε στην ….συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει τώρα η ΝΔ τον κίνδυνο εξαΰλωσης .

Παράδειγμα 3: Η “ακύρωση” μέσω διαρροών του υπουργού Οικονομικών κ. Στουρνάρα πέντε μήνες πριν από τις ευρωεκλογές και μόλις τρεις μήνες πριν από την κρισιμότατη διαπραγμάτευση για τη βιωσιμότητα του χρέους, όπως γράφουμε αλλού.

Θυμάστε τι γράφαμε στις 04/12/2013 (Καλύτερα να χάσει ο κ. Σαμαράς μια μάχη παρά τον πόλεμο):

“Ακόμα και συμφωνία να υπάρξει κι αυτήν την φορά με την Τρόικα, το μεγάλο πρόβλημα είναι ο «μαύρος Απρίλης”. Η διαπραγμάτευση δηλαδή για το χρηματοδοτικό κενό και για το χρέος. Ένα χρέος το οποίο χωρίς γενναίο κούρεμα δεν πρόκειται να μειωθεί. Διότι με μεσοβέζικες λύσεις τύπου «μικρότερα επιτόκια, μεγαλύτερη διάρκεια αποπληρωμής» κι άλλα τέτοια τεχνοκρατικά κόλπα το μόνο που θα επιτευχθεί είναι μια μετακύλιση του επαχθούς χρέους στα παιδιά μας…Μια μεσοβέζικη λύση προϋποθέτει μέτρα μικρής ίσως έντασης, ενώ μια γενναία λύση, όπως κούρεμα χρέους, προϋποθέτει νέο μνημόνιο. Κι αυτό ακριβώς είναι που θέλει η Γερμανία. Ένα υπερ-μνημόνιο που θα έχει την Ελλάδα υπό συνεχή κατοχή, υπό το έλεγχο μιας διαρκούς τρόικας που μονίμως θα βάζει χέρι σε κάθε προσπάθεια ανάπτυξης και ανάκαμψης. Μέχρι να ξεπουληθεί ό,τι ασημικό υπάρχει...”

Και τι γράφαμε χθες, μετά τις τελευταίες εξελίξεις με την Τρόϊκα; “Φαίνεται ότι οι δανειστές πιέζουν την Ελλάδα να προχωρήσει σε νέο δάνειο και τρίτο μνημόνιο, που όμως θα το βαφτίσουν αλλιώς για να μην υπάρχουν αντιδράσεις. Θα πουν για παράδειγμα «πάρτε 15-20 δις ευρώ δάνειο το οποίο θα το ονομάσουμε… αναπτυξιακό πακέτο». Θα μπουν φυσικά όροι οι οποίοι θα είναι καλυμμένοι με κάποιον μανδύα νομιμότητας και δεν θα ασκούνται από την τρόικα. Δεν θα έρχονται δηλαδή κάθε τρεις μήνες οι κουστουμαρισμένοι χαρτογιακάδες που προκαλούν την κοινωνία. Όπως και να έχει, πάντως, θα πρόκειται για ένα μνημόνιο κρυμμένο πίσω από τις λέξεις, το οποίο θα θέσει τη χώρα στην ομηρία των δανειστών για πολλά ακόμη χρόνια…”

Η κοινή λογική λοιπόν, αλλά και η στοιχειώδης γνώση των κανόνων της τακτικής και της στρατηγικής , επιβάλλουν την προσφυγή στις βουλευτικές κάλπες μέσα στους επόμενους δύο μήνες το πολύ και σε κάθε περίπτωση πριν από τον “μαύρο Απρίλη” δίνοντας στον ελληνικό λαό την ευκαιρία να επιλέξει τι κυβέρνηση θέλει γι’ αυτόν τον τόπο.

Μια κυβέρνηση αναβαπτισμένη που θα πάει και θα πει στους δανειστές «φτάνει πια, μας οδηγείτε στην κατάρρευση»;

Ή μια «αριστερή» κυβέρνηση που θα τα κάνει μπάχαλο και θα οδηγήσει την Ελλάδα στο χάος;

Όπως έχω ξαναγράψει είναι πιθανό να κερδίσει αυτές τις πρόωρες εκλογές ο Α. Σαμαράς, αν υποθέσουμε εκ τους ασφαλούς ότι ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ δεν θα είναι στη νέα Βουλή , ενώ οι ΑΝΕΛ θα πέσουν πολύ.

Αλλά είναι εξίσου πιθανόν και να τις χάσει, δεδομένης της δυσαρέσκειας του κόσμου αλλά και της κατάστασης που επικρατεί σε κόμμα και κοινοβουλευτική ομάδα.

Τι θα γίνει τότε; Θα μπορέσει ο κ. Τσίπρας να σχηματίσει κυβέρνηση και με ποιόν;

Mε τι πρόγραμμα και ποιους στόχους;

Τότε λοιπόν θα καταλάβουν όλοι ποιος είναι στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ και ποιος ο Σαμαράς.

Εγώ προσωπικά θα ευχόμουν να μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει κυβέρνηση, για να ξεμπερδεύουμε μια και καλή.

Σε έξι μήνες το πολύ θα παρακαλάνε όλοι τον Σαμαρά να ξαναγυρίσει.

Τελικά, ο Σαμαράς δεν έχει να χάσει τίποτε από μια πρόωρη και σύντομη προσφυγή στις εκλογές.

Το πολύ – πολύ να παραδώσει την πρωτιά στον κ. Τσίπρα αλλά όχι και τα κλειδιά του Μαξίμου, διότι το «αριστερό αγόρι» δεν τραβάει.

Θα έχει κερδίσει, όμως, την αξιοπρέπειά του και την εκτίμηση του κόσμου ότι έκανε αυτά που μπορούσε.

Και δεν θα μείνει στην ιστορία ως άλλος Παπαδήμος που έλεγε «ναι» σε όλα. Ούτε θα έχει την τύχη του ΓΑΠ και του Καραμανλή που του επιφυλάσσουν κάποιοι.

Δύσκολη απόφαση, όμως για τα δύσκολα είναι οι ηγέτες.

Βασίλης Ζήσης

Antinews