Ή παπάς ή ζευγάς …

Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο.

Σε κάθε προεκλογική περίοδο για τις τοπικές εκλογές τα κόμματα φροντίζουν να επιστρατεύουν στελέχη πρώτης γραμμής, προκειμένου να τα ρίξουν στη μάχη για τη διεκδίκηση μεγάλων δήμων και των περιφερειών, παλιότερα των νομαρχιών.
 

Τον δρόμο αυτό είχε ανοίξει πρώτη η Νέα Δημοκρατία το μακρινό 1986 όταν έκανε το τρία στα τρία, κερδίζοντας με Έβερτ, Ανδριανόπουλο και Κούβελα, σε Αθήνα, Πειραιά και Θεσσαλονίκη αντιστοίχως.

Έως τότε υπήρχε γενικώς διάκριση μεταξύ κοινοβουλευτικού και αυτοδιοικητικού στίβου, με τους βουλευτές να αποφεύγουν να αναμειγνύονται στα δημοτικά καθώς, εκτός των άλλων, η μετακίνηση από τη Βουλή στον δήμο θεωρείτο περίπου υποβάθμιση.

Όλα αυτά άλλαξαν μετά το 1986.

Φτάσαμε μάλιστα στο σημείο η δημαρχία της Αθήνας να θεωρείται ως εφαλτήριο για την αρχηγία της ΝΔ, κάτι που τελικώς πέτυχε μόνο ο Μιλτιάδης Έβερτ, ενώ αντιθέτως απέτυχαν οι Δημήτρης Αβραμόπουλος και Ντόρα Μπακογιάννη.
Η Θεσσαλονίκη, πάλι, παλινδρομούσε.

Από τον υπουργό Σωτήρη Κούβελα στον αυτοδιοικητικό Ντίνο Κοσμόπουλο και από τον υφυπουργό Βασίλη Παπαγεωργόπουλο στον Γιάννη Μπουτάρη, ο οποίος δηλώνει υπηρέτης της αυτοδιοίκησης.
Η άρον άρον μετάκληση βουλευτών από τις ηγεσίες των κομμάτων προκειμένου να διεκδικήσουν το αξίωμα του δημάρχου ή του περιφερειάρχη επαναλαμβάνεται και τώρα.

Με Άρη Σπηλιωτόπουλο και Σταύρο Καλαφάτη για τους δήμους Αθηναίων και Θεσσαλονίκης για τη ΝΔ, με Γιάννη Ιωαννίδη και Δέσποινα Χαραλαμπίδου στην περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας για ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αντιστοίχως… και πάει λέγοντας.
Ασφαλώς έχουν και οι βουλευτές το δικαίωμα να διεκδικήσουν αυτοδιοικητικά αξιώματα.

Αρκεί, βεβαίως, να το κάνουν επειδή θέλουν πράγματι να υπηρετήσουν την αυτοδιοίκηση.

Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, ωστόσο, η επιστράτευση των βουλευτών μοναδικό στόχο έχει να εξυπηρετήσει κομματικές σκοπιμότητες.

Γι’ αυτό και απαιτείται και τηλεφώνημα από τον ίδιο τον αρχηγό, προκειμένου να καμφθούν οι αντιρρήσεις των επιστρατευμένων για να μπουν, έστω και ανόρεχτα, στη μάχη.

Αυτή είναι η πραγματικότητα και αυτή την εντύπωση έχουν σχηματίσει οι πολίτες, ακόμη και οι προσκείμενοι στα σημερινά δύο μεγαλύτερα κόμματα.

Εάν οι εσπευσμένως μετακληθέντες επιθυμούν να αλλάξουν αυτή την εικόνα, δεν έχουν παρά να πράξουν το αυτονόητο: να εγκαταλείψουν πάραυτα τη μια από τις δύο βάρκες, παραιτούμενοι από το κοινοβούλιο, στην ασφάλεια του οποίου προσβλέπουν σε περίπτωση αποτυχίας τους στις τοπικές εκλογές.

Εάν δεν το πράξουν, οι πολίτες έχουν κάθε δικαίωμα να πιστεύουν ότι η ενασχόλησή τους με την αυτοδιοίκηση είναι προσχηματική και πρόσκαιρη, μια μικρή παρένθεση στον κοινοβουλευτικό και κυβερνητικό βίο τους.

     Νίκος Ηλιάδης
       Μακεδονία