Τσιπρισμός, ή Λαφαζανισμός, ή... τουρλουμπούκι;

Είναι ανάγκη, νομίζω, να επανεξετάσουμε ορισμένες έννοιες επί τη βάσει του πραγματικού περιεχομένου τους.

Μιλούμε, λ.χ., για τον ΣΥΡΙΖΑ· αλλά για ποιον ΣΥΡΙΖΑ, εκείνον που εκφράζει ο Τσίπρας ή τον άλλον του Λαφαζάνη;

Τον ΣΥΡΙΖΑ που κοροϊδεύει τον κόσμο, υποσχόμενος διαγραφή του χρέους, επιστροφή στα ελλείμματα και ευρωπαϊκή χρηματοδότηση της ανάπτυξης με χαριστικούς όρους ή τον άλλον που λέει, διακριτικά μεν αλλά εντίμως και ευθέως, έξοδο από το ευρώ και οικοδόμηση του σοσιαλισμού;

Τον ΣΥΡΙΖΑ που θέλει την Ελλάδα Βενεζουέλα των Βαλκανίων ή τον άλλον που οραματίζεται την Κούβα του Αιγαίου Πελάγους;

Η διαφορά μεταξύ των δύο τάσεων είναι πραγματική.

Oσοι συζητούν με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, άνθρωπο προσηνή και ανοιχτό στον διάλογο, το πιστοποιούν.

Ο απροκάλυπτα απαξιωτικός τρόπος με τον οποίον εκφράζεται σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις για τη γραμμή Τσίπρα στο θέμα της οικονομίας δεν αφήνει περιθώριο αμφιβολιών.

Το διαπιστώνει όμως και ο οποιοσδήποτε, εφόσον ενδιαφέρεται να παρακολουθεί τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ, για τις οποίες τα ΜΜΕ παρέχουν αφειδώς την πληροφόρηση.

Ο καθένας μπορεί να δει το εκκρεμές να πηγαίνει πότε προς τα δεξιά (ιδίως όταν ο Τσίπρας είναι στο εξωτερικό) και πότε προς τα αριστερά.

Κάτι άλλο που επίσης αξίζει να προσέξουμε είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιδρά η ηγεσία για να καλύψει την αμηχανία της, κάθε φορά που ο Λαφαζάνης επαναφέρει το εκκρεμές στα αριστερά.

Αντιδρά οξύνοντας τους τόνους όσο περισσότερο μπορεί, όπως ένα ζευγάρι που τσακώνεται και βάζει τη μουσική δυνατά για να μην ακούν οι γείτονες τις αγριοφωνάρες.

Μια ματιά, λ.χ., στην πρόσφατη ομιλία του Τσίπρα στο θέατρο «Ακροπόλ» θα σας πείσει: σερβίρει τα ψέματα, τις υπερβολές και τις ύβρεις με το φτυάρι, για να απομακρύνει την προσοχή του κόσμου από τα εσωτερικά προβλήματά του.

Υπό το πρίσμα αυτών των παρατηρήσεων, που συνοψίζουν ό,τι έχω καταλάβει τα χρόνια που παρακολουθώ την εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ, προτείνω να υιοθετήσουμε ένα νέο τρόπο αναφοράς στο κόμμα, κατά το πρότυπο των γραφικών κομματιδίων ΚΚΕ (Μαρξιστές-Λενινιστές ή Μ-Λ) και Μαρξιστές-Λενινιστές ή Μ-Λ ΚΚΕ, τα οποία υποθέτω ότι κάπου πρέπει να υπάρχουν ακόμη. Αφού στον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε Τσιπριστές και Λαφαζανιστές, είναι σαφέστερο να αναφερόμαστε στο κόμμα ως ΣΥΡΙΖΑ Τ-Λ ή ΣΥΡΙΖΑ Λ-Τ, αναλόγως της τάσης που επικρατεί τη συγκεκριμένη περίοδο: Τ-Λ όταν ο Τσίπρας κρατά το τιμόνι και Λ-Τ όταν του το βουτάει μέσα από τα χέρια ο Λαφαζάνης.

Γιατί όχι;

Είναι θέμα σαφήνειας του λόγου, στο κάτω κάτω...

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή