Το πρόβλημα της ανανέωσης.

Δεν ξέρουμε ποια ήταν η τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής των «58».

Πιθανότατα κατάλαβαν αυτό που αποκάλυψε χθες ο κ. Φώτης Κουβέλης μιλώντας στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, ότι δηλαδή συμφωνούσαν σε διάφορα πράγματα και μετά ο αντιπρόεδρος «ανέκρουε πρύμναν».

Σίγουρα συνέβαλε και η διαρκής αλλαγή του εκλογικού νόμου για τις ευρωεκλογές· πρώτα ήταν ο «σταυρός», μετά η άρση του ασυμβίβαστου βουλευτή-υποψήφιου ευρωβουλευτή και Κύριος οίδε τι θα προκύψει αύριο.

Η κατάσταση οδηγούνταν αργά και σταθερά, όχι στο «ΠΑΣΟΚ plus», όπως σάρκαζαν κάποιοι, αλλά σε κάτι χειρότερο.

Στο ΠΑΣΟΚ συν κάποιους χειροκροτητές τών (χωρίς νόημα και στόχο) ελιγμών του προέδρου του.

Οπως και να έχει το πράγμα όμως, ένα μάθημα μένει από τη μίνι περιπέτεια των «58».

Πόσο δύσκολη είναι η ανανέωση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος, ακόμη κι αν αυτή η ανανέωση γίνεται από επιτυχημένους ανθρώπους, ετών 57 και κάτι (κατά μέσο όρο).

Οι ηγεσίες των κομμάτων είναι τόσο αρτηριοσκληρωτικές και τόσο προσηλωμένες στο μικροπολιτικό παίγνιο που δεν θα αφήσουν τίποτε να ανθήσει. Και μπορεί ο κ. Βενιζέλος να είναι το πιο εμφανές παράδειγμα τέτοιων συμπεριφορών, αλλά δεν είναι ο μόνος.

Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα αναλώνεται σε τέτοιους βραχυπρόθεσμους σχεδιασμούς.

Δεν αντιλαμβάνονται τις τεκτονικές αλλαγές στην ελληνική κοινωνία.

Πορεύονται σε όλα όπως παλιά· ρουσφέτια, φαβοριτισμούς και κυρίως τα γνωστά παιχνιδάκια με τα ΜΜΕ κ.λπ.

Αδιαφορούν ότι η κοινωνία τούς βλέπει και μπορεί να «τους ξαναπάρει με τις πέτρες».
Δεν είναι όμως μόνο οι ηγεσίες των κομμάτων.

Αυτές βρίσκουν και κάνουν. Ολόκληρο το «πολιτικομιντιακό σύμπλεγμα» δεν αφήνει τίποτε νέο να ανθήσει.

Ούτε άνθρωπο ούτε ιδέα.

Γράφαμε και παλιότερα, όταν η Ελλάδα αναζητούσε εναγωνίως τον «Ελληνα Ομπάμα»: «Υπάρχουν τριακόσιοι άνθρωποι στη Βουλή και χιλιάδες που ασχολούνται με την πολιτική.

Στατιστικά, κάποιος ή κάποια θα είναι σαν τον Ομπάμα. Μπορεί και περισσότεροι.

Σίγουρα κάποιοι θα έχουν καλές ιδέες, ενδιαφέρουσες προτάσεις και εναλλακτικά σχέδια για διέξοδο από την πολλαπλή κρίση που ζούμε. Μόνο που δεν θα τους μάθουμε ποτέ.

Βλέπετε, όλοι αυτοί που ελεεινολογούν το πολιτικό σύστημα επειδή δεν παράγει Ομπάμα έχουν κάθε βράδυ στα παράθυρα εκείνους που βρίσκονται στον αντίποδα του Ομπάμα. Προτιμούν τη φασαρία των κενών σε περιεχόμενο πολιτικών, παρά τον μεστό πολιτικό λόγο που δεν κάνει “νούμερα” (αριθμητικά και μεταφορικά).

Αλλά ακόμη κι αν κάποιος αρθρώσει λόγο, το πιθανότερο είναι να περάσει απαρατήρητος και το χειρότερο να χλευαστεί: “Τι λέει ο τύπος! Ξέρει πού ζει;”.

Γι’ αυτό καλά κάνουν όσοι άξιοι λουφάζουν.

Υπάρχει η φριχτή υποψία ότι όλοι αυτοί που εναγωνίως ψάχνουν τον Ελληνα Ομπάμα μάλλον θέλουν να τον κατασπαράξουν...» («Καθημερινή» 11.11.2008).
Η ανανέωση του πολιτικού συστήματος -όχι μόνο ηλικιακά, αλλά σε αντιλήψεις και συμπεριφορές- είναι επιτακτική ανάγκη.

Στόμωσε η χώρα από μικροπολιτικές συμπεριφορές, από ευνοιοκρατία στις συντεχνίες, από ηρωικές διαπραγματεύσεις για να μην πραγματοποιηθούν τα αυτονόητα.

Κι αν το 2010 αποφύγαμε με το Μνημόνιο την τυπική χρεοκοπία, θα παραμείνουμε ουσιαστικά χρεοκοπημένοι όσο το «πολιτικομιντιακό σύμπλεγμα» δεν αφήνει τίποτε δημιουργικό να ανθήσει στη χώρα.

Πάσχος Μανδραβέλης

Καθημερινή