Ουκρανία...

Με ρωτούν τις τελευταίες μέρες αρκετοί τακτικοί αναγνώστες της Παραπολιτικής γιατί δεν έχουμε σχολιάσει το παραμικρό για τα όσα ιστορικά λαμβάνουν χώρα στην Ουκρανία τις τελευταίες εβδομάδες.

Προσωπικά, έχω μια απάντηση στο εύλογο ερώτημα τους: δεν νιώθω ότι μπορώ να γράψω κάτι πολύ συγκεκριμένο και αξιόπιστο για το συγκεκριμένο θέμα, παρόλο που έχω διαβάσει πάρα πολλά σχετικά άρθρα, κυρίως του διεθνούς Τύπου.

Ίσως το μόνο που μπορώ αληθινά να σχολιάσω για το χάος του Κιέβου είναι ότι πραγματικά δεν περίμενα να πάρει φωτιά μια χώρα που βρίσκεται τόσο κοντά στην Ευρώπη και στη Δύση. Βλέπουμε εικόνες εμφύλιας σφαγής που θυμίζουν Αίγυπτο και Λιβύη. 

Ομολογώ ότι δεν είχα καμία απολύτως ιδέα για το ιδεολογικό, εθνολογικό και πολιτισμικό βάθος της σύγκρουσης και μου είναι πραγματικά δύσκολο να μπω στη λογική να διαλέξω πλευρά. 

Η Ουκρανία του 2014 δεν είναι ούτε μια χώρα πάμφτωχη ούτε μια χώρα ξεχασμένη στην άκρη του χάρτη. 

Είναι μια χώρα της ευρωπαϊκής ηπείρου, 33η στην κατάταξη των χωρών ανά ΑΕΠ και με μια σημαντική οικονομική ανάκαμψη κατά την τελευταία δεκαετία. Κι όμως πήρε φωτιά, κι όμως αυτή τη στιγμή δεν μοιάζει εντελώς απίθανος ο διαμελισμός της, πράγματα που υποτίθεται ότι δεν θα βλέπαμε στην Ευρώπη του 21ου αιώνα. 

Το μόνο πρώιμο συμπέρασμα που μπορώ με ασφάλεια να εξάγω είναι ότι οι κοινωνίες μπορούν να πάρουν πολύ γρήγορα φωτιά και να φτάσουν στα άκρα όταν έρχονται αντιμέτωπες με ακραίες ανισότητες που θέτουν σε κίνδυνο την ίδια τους την υπόσταση. Αν μου ζητούσε κάποιος να στοιχηματίσω για το ποιο θα είναι το επόμενο Κίεβο, θα πόνταρα τα χρήματα μου στην Κωνσταντινούπολη, εκεί που η σπίθα έχει ήδη ανάψει στο πάρκο Γκεζί.

Παραπολιτική