Οι ελληνικές φυλές του ποδοσφαίρου, μέρος 2ο:

Οι ενωσίτες (“χανούμια” για τους “φίλους” τους)

Στην Ελλάδα αγαπάμε τα δίπολα όσο ελάχιστοι στον πλανήτη: Καλό/Κακό, Μαύρο/Άσπρο, Με-εμάς/με-τους-άλλους, Δεξιά-Αριστερά και ο κατάλογος τελειωμό δεν έχει.

Το ποδόσφαιρο και τα δημοφιλή ομαδικά αθλήματα (βλέπε και το πρώτο μέρος της σειράς: ( εδώ ), παρόλο που κανονικά χρειάζεται πολλούς περισσότερους αξιόλογους παίχτες από δύο, δε θα μπορούσε να είναι εξαίρεση.

Κάπως έτσι το δίπολο που επικρατεί είναι Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, με την εξαίρεση βέβαια της  Θεσσαλονίκης και των γειτνιάζοντων περιφερειών όπου υπάρχει άλλο τοπικό δίπολο.

Όπως και να έχει, στα 3/4 της Ελλάδας (τουλάχιστον) και ιδίως στην περιφέρεια πρωτευούσης ενός κατά τα άλλα άκρως συγκεντρωτικού κράτους, το δίπολο ισχύει σε καταθλιπτικό βαθμό…

Ε, οι οπαδοί της ΑΕΚ λοιπόν είναι κατεξοχήν αυτοί που δεν αποδέχονται το δίπολο αυτό ως “αναγκαίο” φιλοδοξώντας να αποτελούν τον “τρίτο”, τον “εναλλακτικό” αν θέλετε πόλο.

Με μικτή ιστορικά επιτυχία που κυμαίνεται απ' τον απόλυτο θρίαμβο ως την απόλυτη καταστροφή.

Ωστόσο ο τρίτος πόλος αυτός υφίσταται όντως. Και είναι όντως εναλλακτικός. Συγκριτικά, εννοείται.

Διότι όποιος επέλεξε να γίνει ΑΕΚ αντί Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός, ζώντας π.χ. στην Αθήνα ή στην Κρήτη, σίγουρα μια ροπή προς το εναλλακτικό την έχει.

Κι αν τον έκανε ο πατέρας του αεκτσή με το “ζόρι”, τότε τουλάχιστον έχει τα μισά γονίδια ενός ανθρώπου με ροπή προς το εναλλακτικό, κ.ο.κ.

Προσωπικά αυτό είναι το καλύτερο κοπλιμέντο που μπορώ να κάνω προς τη συγκεκριμένη ποδοσφαιρική φυλή.

Και όσα άλλα μπορούν να γίνουν είναι, σε τελική ανάλυση, συνέπειες αυτού του βασικού χαρακτηριστικού που αν δεν το έχουμε υπόψη μας σε όλα τα στάδια όταν εξετάζουμε τους Ενωσίτες, είναι απολύτως βέβαιο ότι θα τους παρεξηγήσουμε.

Υπάρχοει ωστόσο και άλλη μία σημαντική διάσταση που καθορίζει την υπόσταση της συγκεκριμένης φυλής: Η προσφυγική καταγωγή της που ταυτόχρονα είναι, αν και προσφυγική (δηλαδή εξ' ορισμού λαϊκή) ταυτόχρονα αρκετά αριστοκρατική.

Διότι δεν είναι μόνο ότι η ομάδα ιδρύθηκε από πρόσφυγες που κατοικούσαν στα προσφυγικά Β.Α προάστια των Αθηνών, αλλά και ότι αποτελεί συνέχεια ενός ήδη υπαρκτού αθλητικού σωματείου στην εμβληματική για το γένος των Ρωμιών “Πόλη” - Κωνσταντινούπολη – μιλάμε για τον “Αθλητικό Σύλλογο Πέρα”.

Το Πέραν για όσους δεν το ξέρετε είναι η συνοικία που βρίσκεται στην ασιατική πλευρά του Βοσπόρου.

Και γιατί επιλέχτηκε τελικά το όνομα Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως, αντί του ήδη υφιστάμενου;

Μπορεί να μην είμαι εξπέρ στη λεπτομερή ιστορία της συγκεκριμένης ομάδας, αλλά αν υπέθετα ότι ήταν μια κίνηση προσεταιρισμού όσο γίνεται περισσότερων οπαδών χάρη στην επίκληση ενός πολύ πιο βαρέος και πιασάρικου ονόματος σε συνδυασμό με την επιλογή του σήματος και χρωμάτων (ο αυθεντικός βυζαντινός δικέφαλος αετός σε συνδυασμό με το επίσης βυζαντινό κιτρινόμαυρο) πιστεύω ότι δε θα έπεφτα πολύ έξω.

Και σε κάθε περίπτωση αυτή η μορφή στοιχειώδους μάρκετιγκ είτε έγινε συνειδητά είτε όχι, αποδείχτηκε άκρως επιτυχής.

Στη Βόρεια Ελλάδα π.χ. όπου οι οπαδοί του Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού δεν είναι τόσο πολλοί, η ΑΕΚ είχε ανέκαθεν αξιοσημείωτες συμπάθειες, κυρίως χάρη στο εντονότατο προσφυγικό στοιχείο.

Ίσως διόλου τυχαία που οι πρώτοι και ίσως οι μεγαλύτεροι “ήρωες” που ανέδειξε η ομάδα αυτή ήταν προσφυγικής καταγωγής π.χ. Νεστορίδης, Μίμης Παπαϊωάννου. Μέχρι και ο Ντέμης Νικολαϊδης, ένας πρόσφατος “ήρωας” και μέλος μια γενιάς που ουδεμία σχέση έχει με την προσφυγιά επικαλέστηκε επανειλημμένα την προσφυγική καταγωγή του.

Ίσως να το θεωρούσε όντως σημαντικό, ίσως απλά να ήξερε σε ποιους απευθύνεται – δεν έχει και τόση σημασία.

Κάπως έτσι φτάσαμε σ' αυτό το αντιφατικό άρα και γοητευτικό μείγμα της σημερινής ΑΕΚ: Αντίθετη ψυχικά στο κατεστημένο, αλλά και οργανικά μέρος του ως μία από τις 3 ομάδες του πάλαι ποτέ ΠΟΚ (μαζί με Ολυμπιακό-Παναθηναϊκό).

Φτωχομάνα ως προσφυγομάνα, αλλά ταυτόχρονα και περήφανη αριστοκράτισα ως γνήσια Κωνσταντινοπουλίτισα.

Δημοκρατική, “αριστερή” αν θέλετε από παράδοση, με αυτοκρατορικά όνειρα και τάση για έντονη προσωπολατρεία όποτε πίστευε ότι έβρισκε τον έναν “μεγάλο” Αεκτσή (πρόεδρο ή/και προπονητή) που θα την οδηγούσε μόνιμα στο θρόνο της.

Που αγαπά με πάθος και μισεί με το ίδιο ή και μεγαλύτερο πάθος.

Ρωτήστε αν μη τί άλλο τον πρώην “Πρίγκηπα”, μετά “Βάτραχο” και τώρα στη διαδικασία να ξαναγίνει αν όχι πρίγκηψ ξανά αλλά Λόρδος τουλάχιστον, Ντούσαν Μπάγεβιτς (μια απ' τις εμβληματικότερες φιγούρες του ελληνικού ποδοσφαίρου) και θα σας το βεβαιώσει.

Όχι άσχετο με τα παραπάνω και σίγουρα “βοήθησε” το γεγονός ότι η ΑΕΚ είχε την ατυχία συχνά να κακοδιοικηθεί είναι επίσης το γεγονός ότι η φυλή των Ενωσιτών πρωτοπόρησε στην Ελλάδα και ως προς την αυτο-οργάνωση των οπαδών της.

Τόσο σε επίπεδο καθαρά εξέδρας με την original 21, την πρώτη οργάνωση “πετάλου” που όχι μόνο εξαφάνισε/απορρόφησε τις άλλες αλλά επιπλέον επεκτάθηκε διοικώντας η ίδια ολόκληρα τμήματα (του μπάσκετ – που έδωσε αξιοσημείωτες επιτυχίες στο σύλλογο - μη εξαιρούμενου), όσο και σε επίπεδο πιο “παραγοντικό” όπου άνθισαν ομάδες ανθρώπων που είχαν στόχο να διοικηθεί η ομάδα από τον κόσμο της χωρίς να έχει την ανάγκη μεγαλομετόχων.

Οι κινήσεις αυτές είχαν (τουλάχιστον) αμφίβολη επιτυχία και ακόμα πιο αμφίβολη συνεισφορά στο καλό της ίδιας της ομάδας, ωστόσο σε μία χώρα που οι πολίτες της δε φημίζονται για την ενεργό συμμετοχή τους στα κοινά, δεν μπορεί παρά να είναι αξιοσημείωτες από μόνες τους.

Κλείνουμε αφήνοντας αναπάντητο το ερώτημα αν υπερτερεί σε αριθμό οπαδών του ΠΑΟΚ (“ετεροθαλή” - ή κατ' άλλη εκδοχή “εξ' υιοθεσίας” αδερφό της ως προς την καταγωγή) κερδίζοντας έτσι το σχετικό χάλκινο μετάλιο της δημοφιλίας στην Ελλάδα, βεβαιώνοντας ότι κερδίζει εύκολα το ίδιο μετάλιο σε συλλογή τροπαίων.

Κάτι που θα έκανε ευτυχείς ίσως τους οπαδούς του δικέφαλου του Βορρά, ωστόσο τους ίδιους τους Ενωσίτες δε θα τους ικανοποιήσει ποτέ αν δεν ξεπεράσουν τους άσπονδους συμπολίτες τους.

Κάτι που μάλλον δε θα συμβεί ποτέ, αλλά καθώς ποτέ δε θα το παραδεχτούν οι Αεκτσήδες, δε θα μας αφήσουν να πλήξουμε έτσι εύκολα με το δίπολο αυτό. Βοηθώντας έτσι από την πλευρά τους να ανοίξει το παιχνίδι σε όσους περισσότερους “παίχτες” γίνεται.

Όπως, δε θα κουράζομαι να επαναλαμβάνω, το ίδιο το παιχνίδι το απαιτεί.

Θα επανέλθουμε σύντομα με το 3ο μέρος αυτής της σειράς.

Ο Παραβάτης