Και τι καλό μου κάμανε;

Με αφορμή ένα παλιότερο άρθρο μου, που αναδημοσίευσε πρόσφατα το Antinews εδώ

ακολούθησαν πάμπολλα σχόλια, και μια γενική συζήτηση για τον ρόλο του «ξανθού γένους» στην ιστορία μας.

Του γένους δηλαδή των Ρώσων ομόδοξων, που κατά πολλούς (στυλ Λιακόπουλου, κ.ά), ακόμη και σήμερα, θα μας σώσει από τους Τούρκους, από την τρόικα, και γενικά από την κακή μας μοίρα…

Τα περισσότερα από τα σχόλια των αναγνωστών του Antinews κατακεραυνώνουν το άρθρο, και δείχνουν πως πολλοί είναι αυτοί που «λατρεύουν» και πιστεύουν τον Πούτιν, που ως σύγχρονος εκπρόσωπος του ξανθού γένους, και διάδοχος του Βυζαντίου(!)  θα μας βοηθήσει οσονούπω.

Άλλοι πάλι με κατηγόρησαν για ιστορική άγνοια.

Εν πάση περιπτώσει, και επειδή μάλλον βοηθάει στη συζήτηση, αντιγράφω αυτούσιο ένα απόσπασμα από το κλασικό πλέον  βιβλίο του Γιάνη Κορδάτου «Η Κοινωνική Σημασία της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821», εκδόσεις Επικαιρότητα (Αθήνα 1991), που πρωτοεκδόθηκε το 1924.

«Εις την επίγνωσιν της αδυναμίας του να αποτινάξει τον τουρκικόν ζυγόν, επίστευεν ο ελληνικός λαός πως από ξένας δυνάμεις και μάλιστα από το ξανθόν γένος-δηλαδή τους Ρώσους- θα ιδεί την εθνική του αποκατάστασιν.

Όταν μάλιστα οι Ρώσοι, από του Μεγάλου Πέτρου, εξεδήλωσαν την πρόθεσίν των να διώξουν τους Τούρκους από την Ευρώπην, οι παλιοί χρησμοί εφαίνοντο πως πραγματοποιούνται και η λαϊκή μούσα, με ανυπόκριτον χαράν τραγουδώντας, τόνιζε εις τους πάντα ελπίζοντας ραγιάδες:

«Ακόμα τουτ’ την άνοιξη,

ραγιάδες, ραγιάδες,

τούτο το καλοκαίρι,

καϋμένη Ρούμελη.

Όσο να ρθει ο Μόσκοβος,

ραγιάδες, ραγιάδες,

να φέρει το σεφέρι,

Μωριά και Ρούμελη».

Έμποροι του εξωτερικού, αν και δεν ζουν εις την Ρωσίαν, αλλά εις την Δυτικήν Ευρώπην, ατενίζουν προς την Ρωσίαν. 

Ένας τέτοιος, ο Ιωάννης Πρίγγος από την Ζαγοράν, διαμένων εις την Ολλανδίαν, γράφει:

«… ο Θεός να ενεύση εις την καρδίαν της βασιλείας Ρωσίας, οπού είναι ομόπιστος, να μας ελευθερώσει από τον ζυγόν τον βαρύ και αβάστακτον…δι’ αύξησιν και στερέωσιν του χριστιανισμού…» (1768)

Και ο ίδιος γράφει ακόμα:

«… Η μεγάλη ελεημοσύνη όπου ήθελε κάμει η Ρωσία, ήταν να ελευθερώση τους ορθόδοξους χριστιανούς από τον Τούρκο…, με το να’γαπούνε την ευτυχίαν της Ρωσίας (οι χριστιανοί), ελπίζοντας με τον Θεό ότι αυτή θα τους ελευθερώση οπότε κι’αν είναι». (1771)

Η μεγάλη δύναμις του Βορρά παρουσιάζεται σαν ο από μηχανής προστάτης της σκλαβωμένης ελληνικής  φυλής.

Ύστερα όμως από την απότομον στροφήν της τσαρικής πολιτικής και την καταστροφήν που υπέστη η Πελοπόννησος από τους Τουρκαλβανούς, χωρίς η τσαρική Ρωσία να προστατεύσει τους επαναστάτας του Μωριά, ήρχισε να καλλιεργείται από ωρισμένους Φαναριώτας αντιρωσικόν αίσθημα μέσα εις τα λαϊκάς μάζας.

Το αίσθημα αυτό το ετόνισε και η προπαγάνδα του ανώτερου κλήρου, που ήθελεν την ησυχίαν, δια να μη διαταράσσεται η εκμεταλλευτική του δράσις εις την Ελλάδα.

Έτσι, η λαίκή μούσα αγανακτισμένη τραγουδούσε:

«Κι’ οι Μόσκοβες οι φίλοι μου, η μοναχή μου ελπίδα,

και τι καλό μου κάμανε, σαν ήλθαν στο Λεβάντε,

να αφανίσουν τα νησιά και να με παρατήσουν

και πάλι με τον τύραννο να κάμουν την αγάπη!

Ελπίδα από καμιά μεριά να λυτρωθώ δεν έχω»!

Strange Attractor

ΥΓ- Τελικά το ξανθό γένος ήρθε, αλλά όχι όπως το περιμέναμε...